ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 81

แค่ผ่านไปอีกสักพักหนึ่ง แม่บ้านชุยก็กลับมาแล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ

ซูหว่านเอ้อร์เห็นเช่นนี้ รีบถามอย่างรีบร้อน"คือชุนหลิงหรือเปล่า?"

"กราบทูลคุณหนู คือชุนหลิงจริงด้วยเจ้าค่ะ"แม่บ้านชวยทำความเคารพใส่"นางบอกว่าเรื่องสำเร็จแล้วให้คุณหนูวางใจได้ ฝั่งของหลิ่วซื่อสั่งคนมาหานาง นางมีแต่ต้องไปก่อน"

แม่บ้านชุยพูดต่อว่า"เอ๊ะ เมื่อกี้เหมือนยังได้ยินสาวใช้ของคุณหนูใหญ่เสี่ยวเถาวิ่งไปทางหน้าประตู เหมือนกับว่าคุณหนูใหญ่ยังไม่ได้กลับมา"

ซูหว่านเอ้อร์ได้ยินเช่นนี้ ก็ปรากฏความดีใจขึ้นมา แสงเทียนในห้องสะท้อนให้เห็นถึงความโหดร้ายในสายตาอย่างชัดเจน

"ซูหนานอี!จะดูว่าเจ้ายังแต่งเข้าจวนอ๋องเป่ยลี้ได้ยังไง ไม่มีจวนอ๋องเป็นที่พึ่งพาเจ้ายังหยิ่งได้หรือเปล่า!"

นางนั่งกลับไปในเก้าอี้ใหม่"แต่งหน้าให้ข้า"

แม่บ้านชุยตะลึง"ตอนนี้หรือเจ้าคะ?"

"รีบๆสิ!'

"เจ้าค่ะ"

แม่บ้านชุยไม่กล้าชักช้า กลัวว่านางจะบ้าขึ้นมาอีกครั้ง รีบแต่งหน้าให้นาง ซูหว่านเอ้อร์มองไปดูตัวเองในกระจก รู้สึกพอใจมาก นำกระดาษแดงมาเม้มปาก สวยงามสดใสมาก

แม่บ้านชุยเห็นดวงตาของนางในกระจก ไม่มีอุณหภูมิแม้แต่น้อย เหมือนดวงตาของงูพิษ

ซูหว่านเอ้อร์ค่อยๆอ้าปาก"เอ๊ะ พรุ่งนี้ให้ชุนหลิงฉวยโอการมาครั้งหนึ่งสิ จัดการซูหนานอีเสร็จ ก็ควรที่จะไปจัดการไอ้เหมยซื่อแล้ว ยังฝันว่าจะได้เป็นฮูหยินของจวน นางมีสิทธิ์ที่ไหน?"

"เจ้าค่ะ"แม่บ้านชุยก้มหน้า ไม่ไปดูดวงตาที่โหดร้ายของนาง

เช้าวันรุ่งนี้ ซูหนานอีให้เสี่ยวชีไปรอที่บริเวณหน้าประตูจวน หากหยุนจิ่งมาแล้วก็พาเขาเข้ามาทางหลังประตู อย่าถูกคนอื่นพบเห็น

เสี่ยวเถาปรนนิบัติซูหนานอีอาบน้ำและแต่งตัว"วันนี้คุณหนูใส่ชุดไหนเจ้าคะ?"

ซูหนานอีคิดสักครู่หนึ่ง"ชุดชนชาติหูละกัน"

ราชวงศ์นี้ได้ทำการค้าขายกับชาวต่างชาติ เพราะฉะนั้นจึงเจริญรุ่งเรืองในด้านการค้าขาย ชนชาติหูเป็นชนชาติที่ติดต่อค้าขายกันมากที่สุด ดังนั้น คนจีนหลายๆคนเพื่อความสดใหม่ ก็ใส่ชุดชนชาติหูบ่อยมาก

เสี่ยวเถาใส่ให้ซูหนานอี อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจออกมา"คุณหนูใส่ชุดนี้สวยมากๆเลย หล่อกว่าคุณชายเหล่านั้นอีกเลนเจ้าค่ะ ให้บ่าวมัดผมให้ด้วยไหมเจ้าคะ?*

"ได้"ซูหนานอีพยักหน้ายอมรับ

นางใช้ดินสอเขียนคิ้ว ไม่ใช่แบบพระจันทร์เสี้ยวในเมื่อก่อนอีก มันยาวและหงายขึ้นเล็กน้อย มีความเป็นวีรบุรุษในตัว

ดวงตาของเสี่ยวเถาเต็มไปด้วยความใฝ่ฝัน"คุณหนูเจ้าคะ ถ้าท่านเป็นผู้ชาย งั้นบ่าวจะเป็นเมียน้อยของท่านแน่นอนเจ้าค่ะ!'

ซูหนานอีเลิกคิ้วขึ้น"ไม่มีความทะเยอทะยานเลยหรือ อยากเป็นแค่เมียน้อย?"

หน้าของเสี่ยวเถาแดงขึ้น"บ่าวมีฐานะต่ำต้อย จะคู่ควรที่จะเป็นเมียหลวงที่ไหนได้ล่ะเจ้าคะ

……"

ซูหนานอีเห็นลักษณะที่น่าสงสารของนางก็ไม่อยากพูดต่อไปอีก ถูผมของนาง"เสี่ยวเถาอยากจะแต่งงานแล้วหรือ?"

ใบหน้าของเสี่ยวเถาแดงยิ่งขึ้น รีบส่ายหน้า"ไม่ ไม่เจ้าค่ะ บ่าวจะติดตามคุณหนูตลอดชีวิต ไม่แต่งงานเจ้าค่ะ!"

รอยยิ้มของซูหนานอีค่อนข้างจะขมขื่น"ไอ้สาวโง่"

เมื่อก่อนนวกเอ๋อก็พูดแบบนี้บ่อยๆ

"คุณหนูเจ้าคะ ท่านเป็นไรหรือเจ้าคะ"เสี่ยวเถากระซิบถาม

"ไม่เป็นไร ทานข้าวเถอะ"

เพิ่งกินข้าวเสร็จ เสี่ยวชีและหยุนจิ่งก็เดินเข้ามาอย่างเร็ว

มือซ้ายของหยุนจิ่งถือกล่องอาหาร มือขวาถือกล่องน้ำแข็ง วิ่งไปหานางอย่างมีความสุข

"ภรรยา ข้าเอาของอร่อยๆมาให้!"

เขาเงยหน้ามองเห็นซูหนานอี ดวงตาก็ค่อยๆเบิกกว้าง"ภรรยาใส่ชุดชนชาติหูแล้วสวยมากๆเลย"

ซูหนานอีจัดระเบียบแขนเสื้อของตัวเอง"สวยใช่ไหม?"

"สวยมาก ภรรยาใส่ชุดนี้แล้วหล่อมากเลย!"

เสี่ยวเถาปิดปากหัวเราะ ซูหนานอีหัวเราะเบาๆและให้นางกับเสี่ยวชีไปเฝ้านอกประตู

หยุนจิ่งเข้ามาในห้อง วางกล่องสองกล่องไว้บนโต๊ะ หยิบขนมและผลไม้ออกมาทีละจาน มือชี้ไปพร้อมพูดว่า"นี่เป็นสิ่งที่เสด็จแม่ฝากให้เจ้า ส่วนนี่เป็นสิ่งที่ข้าให้เจ้า"