ฟีนิกซ์นิพพาน-จอมนางสะท้านพิภพ นิยาย บท 85

หยุนหลิ่วไม่มีเหตุที่อยู่ต่อที่นี่แล้ว นางก็ไม่มีหน้าอยู่ต่ออีกหรอก

ซูหนานอีก็ไม่ได้ห้ามนาง สายตากวาดไปที่ทุกคนที่อยู่รอบข้าง ชูมือขึ้นมาทำความเคารพ"ขอบพระคุณทุกคนที่เป็นพยานนับที่นี้ ข้าซูหนานอี แม้เป็นลูกสาวของตระกูลค้าขาย แต่ปฏิบัติตามกฎระเบียบอยู่ตลอด ไม่เคยทำผิดกฎระเบียบ ยิ่งไม่เคยทำให้ชื่อเสียงของจวนอ๋องเป่ยลี้เสื่อมเสียด้วย"

"ผู้หญิงคนนี้เป็นคนของตระกูลซูเราก็จริง แต่เป็นแค่สาวใช้ของน้องสาวของข้าที่ออกโดยอนุภรรยา ตอนนี้ประสบอุบัติเหตุแล้วได้กลับมาก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว ส่วนเรื่องนี้ข้าก็จะเชิญเจ้าเมืองนครหลวงมาตรวจสอบด้วย!"

พอหยุนหลิ่วได้ยินคำพูดนี้ก็หยุดเอาไว้

ซูซืออวี้ก็เปลี่ยนสีหน้าไป"หนานอี เจ้า......จะแจ้งความหรือ?"

ซูหนานอีขมวดคิ้ว"ท่านพ่อ แม้ว่าชุนหลิงเป็นแค่สาวใช้ แต่ยังไงก็เป็นหนึ่งชีวิต แถมเรื่องนี้บังเอิญหรือเจตนาทำนั้น ยังยากที่จะตัดสินได้ ส่วนเรื่องแจ้งความนั้น......"

นางกระซิบอยู่ข้างซูซืออวี้ น้ำเสียงมีแต่พวกเขาพ่อลูกสองคนได้ยินเท่านั้น"ท่านพ่อจะให้เจ้าเมืองตรวจสอบ หรือจะให้จวนอ๋องเป่ยลี้ตรวจสอบ?"

ซูซืออวี้ตัวสั่นขึ้นมา เบิกตากว้างมองนาง ซูหนานอียิ้มใส่เขาเบาๆ แต่เขากลับรู้สึกว่าดวงตาคู่นี้เย็นชามาก เขาใจลอยไปสักพักหนึ่ง รู้สึกว่าผู้หญิงที่ฉลาดต่อหน้านี้ไม่ใช่ลูกสาวที่เฉื่อยชาของเขา แต่......

มีแต่ต้องสั่งให้คนยกชุนหลิงขึ้นรถม้า จากนั้นออกจากที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว เรื่องมันจบสิ้นลงไม่มีอะไรให้ดูอีก กลุ่มคนก็กระจายไป แต่เรื่องนี้จะต้องกลายเป็นเรื่องซุบซิบนินทากันของผู้คนในระยะสั้นแล้ว

ซูหนานอีกับหยุนจิ่งก็ไม่ได้กลับโรงน้ำชาอีก เพิ่งคิดจะจากไป แล้วพนักงานของโรงน้ำชาก็เดินหน้าขึ้นมา"ลูกชา ใบชาของท่านลืมเอาไป"

ซูหนานอีไม่ได้ซื้อใบชา นางเกิดความระมัดระวังขึ้นในใจ เห็นพนักงานยื่นมาก็ไปรับ ใต้ใบชามีกระดาษอยู่ เป็นลายมือของเซี่ยหล่าน นัดพบนาง

ซูหนานอีจับมือหยุนจิ่งอ้อมไปประตูหลังของโรงน้ำชา และตบเบาๆสามครั้ง

ไม่นานประตูก็เปิดออก

ซูหนานอีและหยุนจิ่งเข้าไปในประตู ที่นี่เป็นเรือนเล็ๆที่อยู่ข้างหลังของโรงน้ำชาจวี้ซิง ข้างหน้าเสียงดังมาก แต่ที่นี่เงียบสงบอยู่

ในเรือนได้ปลูกไม้ไผ่มากมาย ได้บรรเทาความร้อนออกไปหน่อยนึง

เซี่ยหล่านกำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะหินใต้ไม้ไผ่ ยิ้มใส่พวกเขาสองคน"มาลองชิมใบชาที่มาใหม่ของข้าสิ"

ซูหนานอีและหยุนจิ่งนั่งลง ยกแก้วน้ำชาขึ้นมาจิบ

"ใช้ได้อยู่ เจ้ามาถึงเมื่อไหร่?ทำไมแจ้งข้าด้วยวิธีนี้?ข้าเกือบจะไม่เชื่อ"

เซี่ยหล่านวางแก้วน้ำชาลง"นกพิราบส่งสารของข้ายังไม่กลับมา ไม่ทราบว่าเป็นเพราะเหตุใด"

ซูหนานอีตะลึง"ไม่ได้กลับ?"

เซี่ยหล่านพยักหน้า"ดูเหมือนว่า......"

เขายังพูดไม่จบ ก็เห็นหยุนจิ่งหยิบของสิ่งหนึ่งออกมาจากอ้อมอก วางไว้ในมือ"คือมันหรือเปล่า?"

"......"เซี่ยหล่าน

"......"ซูหนานอี

เมื่อเห็นนกพิราบตัวนั้นไม่ขยับเลย ยังหลับตาอยู่ เซี่ยหล่านฟื้นสติกลับมาได้"เจ้าฆ่านกพิราบของข้าตายหรือ?"

หยุนจิ่งเบิกตากว้างและปฏิเสธ"เป็นไปได้ยังไง เสี่ยวเฮยไม่ตายหรอก มันแค่หลับไปเท่านั้นเอง!"

"เสี่ยว......เฮย?"เซี่ยหล่านรู้สึกสับสนชีวิต

ซูหนานอีทนความอยากหัวเราะเอาไว้ กัดริมฝีปากอย่างแรง"จิ่งเอ้อร์ นกพิราบตัวนี้เป็นไรหรือ?เจ้าเอามันไว้ในอ้อมอกตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"ก็คือตอนที่ภรรยาไปสั่งพวกเสี่ยวเถาไง เห็นว่าเสี่ยวเฮยน่าสงสาร มันไม่อยากไป ก็เลยเอามันไว้ในอ้อมอก ให้มันได้พักผ่อนดีๆ"

หยุนจิ่งพูดอย่างตั้งใจ เหมือนกับว่ามันเป็นแบบนี้จริงๆ

เซี่ยหล่านเกือบจะบ้าคลั่งไปแล้ว"ท่านอ๋อง มันไม่ได้ชื่อว่าเสี่ยวเฮีย และก็ไม่ได้บอกว่าไม่อยากไป แถมมันก็ไม่ได้น่าสงสารด้วย"

*ทำไมเรียกเสี่ยวเฮยไม่ได้ล่ะ?มันมีขนสีดำไม่ใช่หรือ?"หยุนจิ่งเถียงกลับ"เจ้ายังให้มันบินไปบินมาทั้งวัน จากตะวันออกบินไปตะวันตก จากใต้บินไปเหนือ มันไม่เหนื่อยหรือ?เหนื่อยขนาดนี้ทุกวัน ทำไมถึงไม่สงสารล่ะ?"

"......"เซี่ยหล่าน

ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว

ซูหนานอีหัวเราะจนรู้สึกปวดท้องนิดๆ น้ำชาในมือเกือบจะซัดออกไป

หยุนจิ่งใช้นิ้วมือไปแตะหัวของนกพิราบ นกพิราบน้องออกมาเสียงหนึ่ง ค่อยๆลืมตาออกมา กระพือปีก ดูท่าทางนั้นเหมือนเป็นการบิดขี้เกียจ

"เจ้าดูสิ มันก็คือเหนื่อยแล้ว"หยุนจิ่งเหมือนหาหลักฐานได้

ซูหนานอีตบหัวของนกพิราบเบาๆ"เสี่ยวเฮย"

……

ภายในที่ว่าการนครหลวง เจ้าเมืองจ้าวกำลังดูคดีความอยู่ วันนี้มีหญิงอาชีพเย็บผ้าคนหนึ่งมาแจ้งความว่า ลูกสาวของนางก็หายตัวไปหลายวันแล้ว จากประสบการณ์การเป็นเจ้าเมืองมาหลายปีของเขา เขารู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดาแน่นอน เรื่องหลายอย่างนี้ชนมาอยู่ด้วยกัน ยิ่งไม่ใช่ความบังเอิญแล้ว นี่เป็นตั้งนครหลวง เขาเพิ่งมาดำรงตำแหน่งก็เกิดคดีความแบบนี้ ถ้าจัดการไม่ได้จะทำให้ฮ่องเต้ผิดหวัง ประชาชนเสียใจ

กำลังยุ่งอยู่ จู่ๆก็ได้ยินเสียงตีกลอง

ท่าทางในมือของเขาหยุดเอาไว้ และก็ได้ยินนักวิ่งมาแจ้งว่า"กราบทูลท่านเจ้าเมือง ข้างนอกมีคนตีกลองร้องทุกข์"

เจ้าเมืองจ้าวลุกขึ้นมาถามว่า"เป็นคนอะไร?"

"เป็น......คุณหนูซูที่มาในเมื่อวานและท่านอ๋องเป่ยลี้"

เจ้าเมืองจ้าวหยุดเดินอีกครั้ง เต็มไปด้วยความสงสัย"งั้นรีบไปเชิญมาคุยที่นี่สิ เอ๊ะ ข้าควรไปต้อนรับเอง"

นักวิ่งเดินตามอยู่ข้างๆของเขาและพูดว่า"คุณหนูซูพูดแล้วว่าวันนี้แตกต่างจากเมื่อวาน วันนี้นางเป็นคนมาร้องทุกข์"

"อะไรนะ?"เจ้าเมืองจ้าวหยุดเดินอีกครั้ง"คนร้องทุกข์?"

พวกนักวิ่งของที่ว่าการนครหลวงช่วงนี้ก็ได้ตรวจสอบคดีการหายตัวไปของพวกหญิงสาวที่ข้างนอก ก็เลยได้รับรู้ข้อมูลข่าวสารบ้างแล้ว และอีกอย่างหนึ่งเรื่องเมื่อกี้นี้แพร่กระจายไปทั่ว พวกเขาก็รู้ตั้งนานแล้ว

เล่าให้เจ้าเมืองจ้าวทราบอย่างรวดเร็ว จากนั้นเจ้าเมืองจ้าวขมวดคิ้ว"มีเรื่องแบบนี้ด้วย?ช่างกล้าหาญนะ!"

เขายิ่งเดินยิ่งเร็ว"ขึ้นศาล!"

หลังจากขึ้นศาลแล้วพวกนักวิ่งก็ยืนอยู่ทั้งสองฝั่ง เจ้าเมืองจ้าวใส่ชุดราชการเดินเข้ามา ซูหนานอีและหยุนจิ่งยืนอยู่ตรงกลาง เมื่อเห็นเขามาถึงซูหนานอีก็ทำความเคารพใส่

เจ้าเมืองจ้าวกำลังคิดจะทำความเคารพให้หยุนจิ่ง หยุนจิ่งโบกมือพูดว่า"ช่างเถอะ เจ้าเมืองจ้าวไม่ต้องทำความเคารพ ภรรยาบอกแล้ว ในนี้เจ้าใหญ่ที่สุด"

เจ้าเมืองจ้าวกระแอม มองไปดูซูหนานอีตาหนึ่ง"ไม่ทราบว่าคุณหนูซูมีอะไรจะมาแจ้ง?"

ซูหนานอีพูดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ออกมารอบหนึ่งอย่างชัดเจน ไม่มีความแตกต่างอะไรกับที่นักวิ่งพูดในเมื่อกี้นี้

เจ้าเมืองจ้าวฟังจบอย่างตั้งใจ"คุณหนูซูวางใจได้ ข้าจะตรวจสอบให้ละเอียด ให้คำอธิบายกับคุณหนูซู"

"ขอบพระคุณท่านเจ้าเมืองเจ้าค่ะ"ซูหนานอีทำความเคารพอีกครั้ง"เรื่องของข้าเป็นเรื่องเล็ก แต่สาวใช้คนนั้นน่าสงสารจริงๆ ตอนนี้เต็มไปด้วยบาดแผล ไม่สามารถมาที่นี่ได้ ต้องเชิญท่านเจ้าเมือง......"

"ข้ารู้แล้ว เดี๋ยวจะไปถามที่จวนเลย"