ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 111

"หายไป หมายความว่าอย่างไร" หยุนชางขมวดคิ้ว

"เมื่อครู่ทหารได้นำอาหารเช้าไปส่งให้จ้าวฮูหยินและองค์หญิง องค์หญิงไม่อยู่ ทหารมารายงานกับข้าน้อยแล้ว ข้าน้อยคิดว่า บางทีอาจจะเสด็จไปเดินเล่นที่ไหนสักที่ เลยไม่ได้ไม่ใส่ใจ แต่จ้าวฮูหยินพูดว่าไม่เห็นองค์หญิงหัวจิ้งกลับมายังค่ายเลย ข้าน้อยส่งคนไปตามหา ตามหารอบๆแล้ว แต่ก็ไม่พบ"

"ได้ถามผู้คุมทุกทิศแล้วหรือไม่ วันนี้มีคำสั่งห้ามอย่างเข้มงวด ข้าได้สั่งการพิเศษแล้วว่า ห้ามมิให้ผู้ใดออกไปจากค่าย" จิ้งอ๋องปล่อยแขนเสื้อลง สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึม

รองแม่ทัพรีบตอบ "ข้าน้อยถามแล้ว ยามก็บอกว่าไม่มีใครออกจากค่ายขอรับ"

"ถ้าไม่มีใครออกไปก็ไม่เป็นไร ในเมื่อนางออกไปไม่ได้ เช่นนั้นนางก็หลบอยู่ในค่าย มีคนมากมายในค่าย จะหาตัวก็ยาก แต่ข้ามีวิธีของข้าที่จะให้นางออกมาเอง"

รองแม่ทัพรู้วิธีการของจิ้งอ๋อง พยักหน้า และกำลังจะหันหลังจะจากไป แต่จู่ๆ ก็นึกอะไรบางอย่างได้ พูดด้วยเสียงเบาว่า "แต่ว่า คนของเราเยอะมาก น้ำในค่ายต้องไปเอาจากข้างนอกเข้ามา จำต้องปล่อยคนออกไปนะขอรับ"

หยุนชางคิดอยู่ครู่หนึ่ง "ไม่เป็นไร ข้าให้คนของข้าไปส่งที่ประตู แล้วคนในห้องจะไปรับที่ประตูเอง"

รองแม่ทัพได้ยินหยุนชางพูดถึงกลุ่มหญิงสาวที่โหดร้ายเหล่านั้น ในใจสั่นสะท้าน พยักหน้าแล้วกล่าวว่า "เช่นนั้นก็รบกวนหญิงสาวเหล่านั้นแล้ว" หลังจากนั้นเขาก็รีบถอยออกจากค่าย

"ข้าคิดว่าเราทุกคนคำนวณจุดประสงค์ของหัวจิ้งผิด เรามักจะคิดว่านางมาที่นี่เพื่อขโมยแผนยุทธศาสตร์ให้องค์ชายสามของแคว้นเย้หลาง แต่เราลืมไปอย่างหนึ่ง นางถูกชางเจียชิงซูจับเช่นกัน นางให้ชางเจียชิงซูเขียนจดหมายถึงท่านพี่ให้ส่งเจ้าไปอภิเษกสงบศึก ถ้าท่านพี่ตอบตกลงตามคำขอของชางเจียชิงซู ถ้าเช่นนั้น หากนางยังอยู่ในค่ายของชางเจียชิงซู นางจะถูกเปิดเผย ดังนั้น นางจึงต้องหาทางหนี มิเช่นนั้นแผนของนางจะไม่สำเร็จ กระทั่งยังต้องเอาตัวเข้าไปเกี่ยวข้อง" จิ้งอ๋องหยิบหนังสือขึ้นมาและสายตาก็จับจ้องไปที่หนังสือ

"แต่ว่าชื่อที่เราเขียนในจดหมายคือหัวจิ้ง" หยุนชางยิ้มเล็กน้อย "พักนี้ชางเจียชิงซูไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ หรืออาจกำลังรออยู่ใช่หรือไม่ ทั้งรอความประสงค์ของเสด็จพ่อ อีกทั้ง รอแผนยุทธศาสตร์"

จิ้งอ๋องพยักหน้าและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "ทันทีที่หัวจิ้งหนีไป เกรงว่าแผนยุทธศาสตร์คงไม่ต้องรอแล้ว หัวจิ้ง ข้าต้องการปล่อยนางกลับไปที่เมืองหลวง ข้าได้ส่งทหารม้าเร็วกลับเมืองหลวง ขอท่านพี่ยังไม่ต้องเผยแพร่เนื้อหาของจดหมาย เพียงแต่บอกว่าให้เชิญองค์ชายสามแห่งแคว้นเย้หลางให้มาที่เมืองหลวงเพื่อหารือในรายละเอียด"

จิ้งอ๋องหันศีรษะและมองหยุนชาง "เกรงว่าเมื่อถึงเวลานั้นหลายคนคงจะคิดว่าผู้อภิเษกสงบศึกด้วยคือเจ้า แต่ว่า ข้าจะจัดให้หัวจิ้งและชางเจียชิงซูได้พบกัน ข้าจะให้ชางเจียชิงซูรู้ว่าเขาถูกหัวจิ้งหลอกแล้ว ถึงเวลานั้น ชางเจียชิงซูจะละอายและโกรธ สิ่งที่เขาทำนั้น อยู่เหนือการควบคุมของเราแล้ว"

หยุนชางขมวดคิ้ว หมายความว่าตนต้องเลิกคิดที่จะฆ่าหัวจิ้งที่นี่ อย่างไรก็ตาม ถ้าจริงอย่างที่จิ้งอ๋องพูดแล้ว ถึงตอนนั้น เกรงว่าหัวจิ้งกับฮองเฮาคงจะอับอายเป็นอย่างมาก แท้จริงแล้ว นางไม่อยากให้หัวจิ้งตายอย่างง่ายดาย คงจะดีที่สุดถ้านางถูกคนทั้งโลกรังเกียจ "เราทุกคนกลับไปที่วังแล้ว ที่ชายแดนนี่ควรทำอย่างไรเพคะ?"

จิ้งอ๋องยิ้มเล็กน้อย โดยรู้ว่าใจของหยุนชางมีความหวั่นไหวเล็กน้อยและกล่าวว่า "ราชบุตรเขย เจ้าควรปล่อยเขาออกมาได้แล้ว"

ราชบุตรเขย หยุนชางหรี่ตาของนาง ตอนนี้? ไม่เป็นไร ทำตามที่จิ้งอ๋องวางแผนเถอะ หยุนชางคิด พลางพูดข้างๆหูจิ้งอ๋องว่า "ราชบุตรเขยอยู่ที่..."

แผนยุทธศาสตร์ถูกขโมยไป และองค์หญิงก็หายตัวไป ภายในวันเดียว เกิดเรื่องที่คาดไม่ถึงในค่ายทหารที่มีการป้องกันอย่างดีถึงสองเหตุการณ์ และผู้คนก็ตื่นตระหนกอยู่ครู่หนึ่ง หยุนชางเดินไปรอบๆ ค่าย ได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆนาๆ

หยุนชางเดินไปถึงค่ายที่พักของหัวจิ้งแล้วหยุดลง แล้วตะโกนเสียงดัง "จ้าวฮูหยิน ข้าน้อยเซียวหยุนมาขอพบ"

จ้าวฮูหยินส่งเสียงมาจากด้านใน "เชิญเข้ามา"

หยุนชางเปิดประตูเข้าไปข้างใน ก็เห็นจ้าวฮูหยินถือลูกประคำไว้ในมือ เมื่อเห็นหยุนชางเข้ามา ก็หยุดสวดมนต์ หันกลับมาพูดว่า "คุณชายเซียวมาเพื่อจะมาแจ้งข้าเรื่ององค์หญิงหัวจิ้งหายไปใช่หรือไม่"