ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 134

ฆาตกรทำเช่นนี้ แต่ต้องการหาแพะรับบาป

"ช่วงสองวันนี้ หัวจิ้งอยู่ที่วิหารต้าหลี่ มีคนเคยไปเยี่ยมนางหรือไม่?" หยุนชางอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากเมื่อนึกถึงหัวจิ้ง ได้ยินมาว่าคุกในวิหารต้าหลี่ดีมาก ไม่รู้เรื่องหัวจิ้ง องค์หญิงที่นิสัยเสียตั้งแต่เด็ก จะอยู่สบายไหม?

เฉี่ยนอินรีบกล่าวว่า "หลี่อิ๋งอิ๋งจากจวนมหาเสนาบดีได้ไปเยี่ยมองค์หญิงหัวจิ้งเพคะ ได้ยินมาว่าคุณหนูหลี่ตำหนิตนเอง ร้องไห้ฟูมฟาย องค์หญิงหัวจิ้งก็ทรงมีพลังมากเช่นกัน นางดุคุณหนูหลี่เกือบครึ่งชั่วโมง"

"อ๋อ? หลี่อิ๋งอิ๋ง?" หยุนชางพลิกหน้าหนังสือในมือ "พิษของนางขจัดออกได้หมดหรือยัง"

"ได้ยินมาว่าไม่เป็นไรมากแล้ว แต่นางก็ยังหน้าซีดเซียว เหมือนจะไอบ้างเล็กน้อย นอกเหนือจากนี้ก็ไม่เป็นอะไรเพคะ คุณหนูหลี่อะไรนั่นยังกล้าที่จะกล่าวหาองค์หญิง ทำไมไม่วางยาให้ตายไปเลยเพคะ องค์หญิง ในวันที่หม่อมฉันไปที่หอพระราชสมบัติ ควรจะวางยาพิษที่แรงลงบนผีผา ดูสิว่านางยังจะอวดดีได้อีกไหม!" เฉี่ยนอินพูดอย่างโกรธๆ

หยุนชางยิ้มเล็กน้อย "พอเถอะ โชคดีที่หลี่อิ๋งอิ๋งไม่เป็นไร ข้าได้ยินมาว่า นางได้รับความโปรดปรานในจวนของมหาเสนาบดี ถ้านางตายจริงๆ ท่านเสนาบดีหลี่จะไม่ฆ่าข้าเหรอ?"

ฉินยีเปิดม่านแล้วเดินเข้ามา พูดด้วยรอยยิ้ม "องค์หญิง ข้างนอกมีพระอาทิตย์ออกแล้วเพคะ เราไปเดินเล่นที่อุทยานหลวงดีไหมเพคะ? พักนี้หิมะตกทุกวัน ยากที่จะได้เห็นพระอาทิตย์

ไปผึ่งแดดในเวลาเช่นนี้จะอบอุ่น รู้สึกสบาย นะเพคะ"

หยุนชางยิ้มและพยักหน้า "ก็ดี เอาแต่นอนบนฟูกกระดูกก็อ่อนไปหมดแล้ว ไปกันเถอะ" หยุนชางลุกขึ้นและสวมรองเท้า เนื่องจากมีแดดออก หยุนชาวจึงสั่งแค่เอาเสื้อคลุมหนาๆหน่อยก็ออกไป

"องค์หญิง ดูสิเพคะ ที่นั่นมีดอกเหมยขี้ผึ้งอยู่ที่นั่น มันถูกภูเขาเทียมบังไว้ หม่อมฉันไม่เคยได้เห็นในก่อนหน้านี้ ดอกเหมยขี้ผึ้งมีกลิ่นหอมกว่าดอกเหมยนิดหน่อย หม่อมฉันไปเด็ดมันมาให้องค์หญิงเอากลับไปใส่แจกันนะเพคะ" เฉี่ยนอินหัวเราะและชี้ไปที่ดอกเหมยขี้ผึ้งสองสามกิ่งที่หลงเหลืออยู่หลังภูเขาเทียม นางเดินไปด้วยความสุขเล็กน้อย พอเดินไปครึ่งทาง แต่จู่ๆ ก็หยุด เห็นว่านางดูผิดปกติเล็กน้อย หยุนชางก็เดินตามไป

"เด็ดมากกว่านี้หน่อย ไท่เฟยเหนียงเหนียงชอบดอกเหมยขี้ผึ้ง เด็ดอีกสักสองสามกิ่ง ไปใส่ในแต่ละห้องโถง ไท่เฟยเหนียงเหนียงเสด็จไปไหนก็จะสามารถได้กลิ่นของดอกเหมยขี้ผึ้งได้ทุกที่ คงจะมีความสุขอย่างแน่นอน" เสียงของนางกำนัลคนหนึ่งดังขึ้น

จากนั้น ก็มีเสียงตอบรับจากกงกงท่านหนึ่ง "แต่ตอนนี้พระวรกายของฮองเฮาก็ทรงหายดีแล้ว พระสนมในตำหนักต่างๆก็ไม่ได้มาถวายพระพรที่ตำหนักฉางชุนของเราแล้ว มีความเงียบเหงาไม่น้อย แต่ถึงแม้จะไม่ได้มาถวายพระพรที่ตำหนักเรา ฮองเฮาก็มิได้ทรงนำตราประทับของฮองเฮากลับคืนไปเลย ดูเหมือนฝ่าบาทไม่ได้สั่งให้ไท่เฟยเหนียงเหนียงเอาตราประทับของฮองเฮาคืนให้แก่ฮองเฮาเลย"

นางกำนัลตอบว่า "ใช่ วันนั้นตราประทับของฮองเฮาถูกขโมย ข้าคิดว่าฝ่าบาทจะทรงเกรี้ยว แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย แต่มันแปลกนะ ทั้งๆที่ค้นภายในและภายนอกตำหนักฉางชุนก็ไม่พบตราประทับของฮองเฮา ทำไมจู่ๆ ถึงได้เจอมันอยู่ใต้หมอนของปี้เหยียนได้นะ..."

ดูเหมือนนางกำนัลจะยิ้ม "บางทีอาจจะหาได้ไม่ละเอียดพอ เร็วเข้า กิ่งนั้น กิ่งนั้น ตูมดอกนั้นใหญ่มาก มันจะบานออกทันทีหลังจากกลับไปปักที่แจกัน และสามารถเก็บไว้ได้อีกสองสามวัน"

ดวงตาของหยุนชางมืดมน หันหลังพาเฉี่ยนอินและฉินยีจากไป

ฝีเท้าของหยุนชางเริ่มเร็วขึ้นและเร็วขึ้น ฉินยีมองไปยังทิศทางของหยุนชางราวกับว่าไม่ใช่ตำหนักชิงซิน จึงรีบกล่าวว่า "องค์หญิง ท่านจะไปไหนเพคะ"

หยุนชางหยุด มีรอยยิ้มอันเย็นชา "ฉินยี ดูเหมือนข้าจะรู้ว่าใครคือฆาตกรที่ทำร้ายเสด็จแม่…" หลังจากหยุนชางพูดจบ นางก็ยกเท้าขึ้นและเดินไปข้างหน้า ฉินยี หยุดชะงัก จากนั้นนางก็ตระหนักว่านี่ดูเหมือนจะเป็นทางไปสู่ตำหนักฉินเจิ้ง

หัวหน้าเจิ้งเห็นหยุนชางมาแต่ไกล จึงยิ้มและเข้าไปรับเสด็จ "องค์หญิงมาแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้ฝ่าบาทอยู่ในตำหนักสนทนากับจิ้งอ๋อง องค์หญิงโปรดรอสักครู่ กระหม่อมจะไปทูลฝ่าบาท"

จิ้งอ๋อง? หยุนชางผงะไปครู่หนึ่งและกำลังจะพูดว่าตนจะกลับไปก่อน รอสักครู่ค่อยมาใหม่ แต่หัวหน้าเจิ้งได้เปิดประตูตำหนักฉินเจิ้งและเดินเข้าไปแล้ว

ในใจของหยุนชางไม่ต้องการที่จะพบจิ้งอ๋องเล็กน้อย ตอนนี้พระราชโองการได้ออกกมาแล้ว เกรงว่าคนในเมืองหลวงจะรู้แล้ว แม้ว่านางจะตัดสินใจทำลายการแต่งงานครั้งนี้ แต่นางก็ยังคิดวิธีที่ดีไม่ได้ ตอนนี้เรื่องของเสด็จแม่สำคัญกว่า "องค์หญิง ฝ่าบาทเชิญพบพ่ะย่ะค่ะ" หัวหน้าเจิ้งเดินออกมาด้วยรอยยิ้ม