ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 136

ในวันที่สอง เมื่อหยุนชางไปถวายพระพรที่พระราชวังชีอู๋ ฮองเฮาจงใจให้หยุนชางกลับคนสุดท้าย หลังจากที่เหล่านางสนมทั้งหมดออกไปแล้ว ฮองเฮาก็ยิ้มและรับบัตรเชิญจากซิ่วซินที่อยู่ด้านข้าง และตรัสว่า "นี่คือบัตรเชิญจากจวนซุ่นชิ่งอ๋อง พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของพระชายาซุ่นชิ่ง ซุ่นชิ่งอ๋องเป็นน้องชายของฮ่องเต้องค์ก่อน พระชายาซุ่นชิ่งก็มีอายุมากแล้ว โชคดีซือจื่อ(ลูกคนโต)และจวิ้นอ๋อง(ลูกคนรอง)แห่งจวนซุ่นชิ่งอ๋องต่างก็มากความสามารถกันทั้งคู่ พระชายาของซื่อจื่อและพระชายาของจวิ้นอ๋องทั้งหลายต่างก็เป็นคนดีมาก เจ้ากลับมาที่วังมานานแล้ว ไม่ได้สานสัมพันธ์กับครอบครัวเหล่าขุนนางในราชสำนักเท่าไหร่นัก ในเมื่อฝ่าบาททรงมีพระราชโองการให้เจ้ากับจิ้งอ๋องได้อภิเษกสมรสกัน ในอนาคตเจ้าก็จะเป็นพระชายา ผู้คนเหล่านี้ เจ้าควรที่จะติดต่อไว้บ้าง มันจะดีสำหรับเจ้าในอนาคต"

หยุนซางได้ยินเช่นนี้ รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ชีวิตในภพก่อน สิ่งที่ฮองเฮาไม่ชอบมากที่สุดคือการที่นางติดต่อกับคนในครอบครัวของเหล่าขุนนางมากเกินไป เหตุใดจู่ๆนางถึงคิดเช่นนี้ ถึงกับเป็นฝ่ายริเริ่มให้ตนติดต่อกับครอบครัวของเหล่าขุนนาง มีอะไรแปลกๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้...

สีหน้าของหยุนชางทำเหมือนเชื่อฟังรับทราบตามที่แนะนำ แต่ในใจแอบเตรียมการเอาไว้ "เพคะ ชางเอ๋อร์น้อมรับฟังการเตรียมการของเสด็จแม่เพคะ"

"อือ" ฮองเฮาดึงผ้าเช็ดหน้าในมือ ไอเบาๆ "จริงสิ นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าเข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดเช่นนี้ ของขวัญวันเกิดของพระชายาซุ่นชิ่งนั้นจะประมาทมิได้นะ พระชายาซุ่นชิ่งก็นับว่าเป็นราชวงศ์ สมบัตริล้ำค่าอะไรก็เคยพบเคยเห็น ข้ารู้ว่าตำหนักของเจ้ามีของที่มีค่าจำกัด และเกรงว่าจะไม่มีของขวัญพิเศษใดๆเลย ข้าจึงขอให้ซิ่วซินเตรียมให้" ฮองเฮาตรัสออกมา

พร้อมหันไปตรัสกับซิ่วซินว่า "ไปนำของมาให้องค์หญิงสิ"

ในใจของหยุนชางแอบหวั่นๆ ฮองเฮามีเมตตาเช่นนี้เมื่อไร?

ซิ่วซินนำของเข้ามา มันถูกใส่ไว้ในกล่องไม้จันทน์ที่สวยงาม แกะสลักดอกไห่ถังเต็มไปหมด หยุนชางก้าวเข้าไปเปิดกล่อง เห็นว่ามีลูกท้อมงคลทำจากหยกมรกตเนื้อดีอยู่ในกล่อง เป็นมรกตมีสีเขียวที่โปร่งใสมาก เห็นได้ว่าเป็นสมบัติล้ำค่าที่ไม่สามารถเทียบได้ หยุนชางยื่นมือไปลูบลูกท้อมงคลในกล่อง แล้วอุทานว่า "นี่เป็นครั้งแรกที่ชางเอ๋อร์ได้เห็นมรกตใสเช่นนี้ หยกก้อนใหญ่เช่นนี้ ต้องมีค่าอันประเมินค่ามิได้แน่ พระชายาซุ่นชิ่งต้องชอบแน่เพคะ ชางเอ๋อร์ขอบพระทัยเสด็จแม่เพคะ"

ฮองเฮายิ้มอย่างมีสง่าผ่าเผย "แน่นอน พระชายาซุ่นชิ่งเป็นบุคคลที่มีเกียรติอยู่ในเมืองหลวง ชางเอ๋อร์เจ้าต้องจำไว้ว่า ต้องทำให้พระชายาซุ่นชิ่งพอใจ ถ้าพระชายาซุ่นชิ่งปฏิบัติดีต่อเจ้า นางสนมของเหล่าขุนนางในเมืองหลวงก็ต้องให้เกียรติเจ้า"

หยุนชางพยักหน้า "ชางเอ๋อร์ทราบแล้วเพคะ ชางเอ๋อร์จะประพฤติตัวดีอย่างแน่นอน แต่ชางเอ๋อร์ไม่เคยพบพระชายาซุ่นชิ่งผู้นี้ ชางเอ๋อร์ ไม่รู้ว่าพระชายาซุ่นชิ่งโปรดอะไร"

ฮองเฮายิ้มแล้วตรัสว่า "อาจเพราะพระชายาซุ่นชิ่งอายุมากแล้ว นางชอบความเงียบสงบ และสีอ่อนๆ โดยเฉพาะสีเขียวและสีฟ้า นางมักจะดื่มชาต้าหงเผา อาหารที่นางชอบหูฉลามหางหงส์ เจ้าแค่จำไว้ก็พอ..."

หยุนชางฟังอย่างจริงจังและพยักหน้าซ้ำ "ชางเอ๋อร์ทราบแล้วเพคะ"

จากนั้นก็เอ่ยถึงความชอบของพระชายาซุ่นชิ่งอีกเล็กน้อย และฮองเฮาก็ให้หยุนชางออกจากพระราชวังชีอู๋ไป หยุนชางรับลูกท้อมงคลที่ทำจากหยกมรกตกลับไปตำหนักชิงซิน หยิบมันออกมาแล้วมองใกล้ๆผ่านแสง "ช่างเป็นของที่เยี่ยมยอดจริงๆ มีสีมันวาว ฝีมือเช่นนี้หายากจริงๆ"

ฉินยีกังวลเล็กน้อย "แต่ว่าองค์หญิง ฮองเฮาให้ท่านไปที่จวนซุ่นชิ่งอ๋อง หม่อมฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกตินะเพคะ"

หยุนชางยิ้ม "แน่นอนว่ามีบางอย่างผิดปกติ หลี่อี้หรานอย่างนางเคยเป็นคนเมตตากรุณาเมื่อไหร่กัน ยังอธิบายสิ่งที่พระชายาซุ่นชิ่งทรงโปรดให้ข้าฟังด้วยตนเอง"

หยุนชางกวักมือเรียกเฉี่ยนอิน "ส่งข่าวออกไป ให้คนไปสอบถามพระชายาซุ่นชิ่งชอบและเกลียดอะไรบ้าง จำไว้ รายละเอียดมากยิ่งดี"

เฉี่ยนอินตอบรับ หันหลังเดินออกไป

หยุนชางจ้องมองไปที่หยกมรกต และมุมปากของนางก็โค้งงอเล็กน้อย

ในวันที่ห้าของวันขึ้นปีใหม่ งานเฉลิมฉลองครบรอบอายุ50ปีของพระชายาซุ่นชิ่ง หยุนชางตื่นแต่เช้า เฉี่ยนอินยกน้ำเดินเข้ามา "องค์หญิง ข่าวส่งเข้ามาแล้ว ความชอบของพระชายาซุ่นชิ่งที่ฮองเฮาทรงตรัสนั้นถูกต้องเพคะ"

'โอ๋?' หยุนชางยกคิ้ว ตวัดน้ำขึ้นมาล้างหน้า และรับผ้าเช็ดหน้าที่เฉี่ยนอินยื่นมาเช็ดหน้า จากนั้นนั่งลงตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ฉินยีเดินเข้ามาหยิบหวีเพื่อแต่งหน้าทำผมให้หยุนชาง

เฉี่ยนอินตากผ้าเช็ดหน้าก่อนแล้วค่อยเดินมาและพูดว่า "พระชายาซุ่นชิ่งโปรดสีเขียวและสีฟ้ามากที่สุด สิ่งที่พระชายาซุ่นชิ่งเกลียดที่สุดคือมีคนใส่ชุดสีเหมือนกับนาง ดังนั้นเสื้อผ้าสองสีนี้จึงต้องห้ามอย่างแน่นอน"

"เป็นเช่นนี้นี่เอง…" หยุนชางยิ้มเล็กน้อย "ถ้ามีใครรู้ว่าพระชายาซุ่นชิ่งชอบสองสีนี้ที่สุด พวกนางก็จะพยายามทำให้พึงพอใจอย่างแน่นอน ในแง่ของสี สิ่งที่ง่ายในการทำให้พอใจที่สุดก็คือสีของเสื้อผ้า แต่ว่า ถ้าข้าใส่แล้วจริงๆ เกรงว่าพระชายาซุ่นชิ่งจะแอบเกลียดชังข้า ฮองเฮาช่างละเอียดมากจริงๆ และสิ่งที่นางพูดนั้นถูกต้อง แต่..."

ฉินยีหวีผม แล้วหยิบเชือกผูกผมสีขาวขึ้นมาจากโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วผูกกับผม ขมวดคิ้วเล็กน้อย "แต่ว่าองค์หญิง หรือว่าฮองเฮาให้องค์หญิงไปจวนซุ่นชิงอ๋องฉลองวันเกิด เพียงเพื่ออยากให้องค์หญิงสวมชุดสีที่เหมือนกับสีชุดของพระชายาซุ่นชิ่ง ถ้าองค์หญิงไม่ใส่ แผนของนางก็ล้มเหลวมิใช่หรือเพคะ?"

หยุนชางจ้องมองไปที่กล่องไม้จันทน์ยิ้มและพูดว่า "แน่นอนว่าไม่ใช่…"

"ถ้าเช่นนั้นองค์หญิงก็อย่าเสด็จเลยนะเพคะ หม่อมฉันกลัวความชั่วร้ายของฮองเฮา และเป็นจวนซุ่นชิ่งอ๋องอีก หากมีอะไรเกิดขึ้นกับองค์หญิง ไม่สามารถโทษนางได้เลยนะเพคะ" ฉินยีรู้สึกกระสับกระส่ายเล็กน้อย เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานายหญิงเพิ่งเกิดเรื่อง ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับองค์หญิงอีก จะทำอย่างไรดี

หยุนชางหันศีรษะ และจับมือฉินยี "ข้าไม่สามารถเป็นเต่าหดหัวที่ซ่อนตัวอยู่ในตำหนักชิงซินไปตลอดใช่ไหม ข้าจะระวัง ฉินยีก็วางใจเถอะ"

ฉินยีพยักหน้า หันหลังไปหยิบชุดสีชมพูให้หยุนชาง ปรนนิบัติหยุนชางสวมชุด และนำเสื้อคลุมตัวใหญ่ที่มีสีเดียวกันมาผูกให้หยุนชาง แล้วตามหยุนชางพร้อมกับกล่องไม้จันทน์ออกจากตำหนักชิงซิน

เมื่อเราไปถึงประตูพระราชวัง รถม้ารออยู่แล้ว เฉี่ยนอินช่วยพยุงหยุนชางขึ้นรถม้า ทั้งสามก็มุ่งหน้าไปยังจวนซุ่นชิ่งอ๋อง