ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 139

"เส้นเลือด?" จากนั้นหวูฉี่ก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว "พระชายาโปรดให้ข้าน้อยดูลูกท้อมงคลมรกตได้ไหมขอรับ?"

องค์หญิงซุ่นชิงพยักหน้าและส่งลูกท้อมงคลมรกตให้หวูฉี่ หวูฉี่ตรวจสอบสักครู่ก่อนที่จะพูดอย่างลังเลว่า "หยกมรกตและการแกะสลักไม่ใช่ธรรมดา แต่ก็ยังอยู่ห่างจากอุบาสกจิ้งอันอยู่บ้าง ข้าน้อยได้ยินว่า นำหยกหรือมรกตยัดเข้าไปในปากของคนที่ตายแล้ว ไปฝังรวมกัน ผ่านไปสักพักแล้วค่อยนำออกมา ก็จะมีเส้นเลือดปรากฏ ขนาดของลูกท้อมงคลลูกนี้ ไม่สามารถยักเข้าปากคนได้เป็นแน่ อีกทั้ง เหมือนมีความชั่วร้ายอยู่ในเส้นเลือดนี้ ข้าน้อยได้ยินมาว่า ถ้าหยกหรือมรกตถูกยัดเข้าไปในปากของสัตว์ บังคับให้สัตว์กลืนกินแล้วสำลัก แล้วฝังซากสัตว์ สัตว์ที่ต้องตายทั้งเป็น ด้วยความโกรธแค้นของมัน เส้นเลือดที่หยกมรกตก็จะมีความชั่วร้ายเล็กน้อย"

พระชายาซุ่นชิ่งขมวดคิ้ว แสดงความไม่พอใจประกายใน ดวงตาของนาง "ไม่ว่าเยี่ยงไรก็อัปมงคลสินะ ในวันเช่นนี้ มีเรื่องเยี่ยงนี้เกิดขึ้น…"

หยุนชางได้ยินคำพูดนั้นและพูดเบาๆว่า "พระชายา ไม่ทราบว่าเมื่อครู่ใครได้สัมผัสลูกท้อมงคลมรกตนี้บ้าง? ตอนนี้ชางเอ๋อร์มอบให้กับพระชายา ลูกท้อมงคลมรกตนี้ไม่มีเส้นเลือดอย่างชัดเจน ถ้าตามบัณฑิตหวูกล่าวมา มันต้องใช้เวลานานในการสร้างเส้นเลือด แต่ว่า นี่เพียงครู่ขณะเดียว เส้นเลือดแดงก็ปรากฏขึ้นในหยกมรกต และ ชางเอ๋อร์สงสัยว่า ต้องเป็นฝีมือคน บางที ลูกท้อมงคลมรกตนี้อาจถูกคนอื่นสับเปลี่ยนแล้ว"

หวังจิ้นฮวนได้ยินเยี่ยงนี้ ก็ขมวดคิ้ว และดึงพระชายาซุ่นชิ่ง กล่าวว่า "พระชายา หลานคิดว่า ดูเหมือนจะมีคนมุ่งเป้าไปที่องค์หญิงหยุนชาง หยกนี้องค์หญิงหยุนชางเป็นผู้มามอบ ถ้ามีอะไรผิดพลาด ก็ต้องโทษว่าเป็นความผิดขององค์หญิงอย่างแน่นอน ก็ไม่รู้ว่าใครที่บังอาจเยี่ยงนี้ กล้าที่จะใส่ร้ายองค์หญิง นอกจากนี้นี่ไม่ใช่กำลังสาปแช่งพระชายาหรอกหรือ?"

หยุนชางหรี่ตาเล็กน้อย มีรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของนาง หวังจิ้นฮวนผู้นี้ไม่ใช่ธรรมดาเลย ถ้าแค่สับเปลี่ยนของขวัญวันเกิด จะถือเป็นโทษการลักขโมย ต้องโทษไม่ถึงตาย แต่ถ้าเป็นการขโมยบวกกับใส่ร้ายองค์หญิง สาปแช่งพระชายา โทษฐานเช่นนี้ ต้องโทษประหารอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แน่นอนหยุนชางรู้ดีว่า แผนการนี้ ถูกวางโดยฮองเฮา ตั้งแต่ที่ฮองเฮามอบลูกท้อมงคลมรกตให้ตน ตนก็ตื่นตัว หยุนชางเอนหลัง ใบหน้าของนางสงบ ราวกับเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่มีเกี่ยวอะไรกับตัวเองเลย "ชางเอ๋อร์เชื่อว่าซุ่นชิ่งอ๋องและพระชายาซุ่นชิ่งจะตรวจหาความจริงของเรื่องนี้ คืนความเป็นธรรมให้ชางเอ๋อร์"

ซุ่นชิ่งอ๋องจ้องมองหยุนชาง เมื่อเห็นว่านางนิ่งสงบ แอบชื่นชมนางในใจก่อนจะลุกขึ้นและกล่าวว่า "เรื่องนี้ร้ายแรงมาก แต่ตอนนี้มีแขกมากมาย จึงไม่ง่ายที่จะสอบสวน เอาเช่นนี้ เชิญจิ้งอ๋องและองค์หญิงไปรอที่ห้องโถงชั่วครู่ ข้าจะเรียกทุกคนที่เคยสัมผัสกับลูกท้อมงคลมรกตนี้ไปที่ห้องโถง จากนั้นจะหาเหตุผลให้แขกทุกคนอยู่ในจวน"

จิ้งอ๋องพยักหน้า "เช่นนี้ก็ดี" พูดจบก็ยืนขึ้นและเดินไปที่ห้องโถง

หยุนชางยิ้มเล็กน้อยและเดินตามจิ้งอ๋องไป

"ซุ่นชิ่งอ๋องเป็นผู้ที่ข้าเคารพในราชสำนักที่สุด บางครั้ง คำพูดของท่านข้าก็ยังรับฟังได้บ้าง" จิ้งอ๋องพูดเบาๆ ราวกับพึมพำกับตัวเอง แต่ว่าตั้งแต่หยุนชางฝึกวิทยายุทธ ทักษะการได้ยินของนางก็ดีมาก "ฉะนั้น ความหมายขอวท่านคือ อีกฝ่ายคืออยากให้ราชาซุ่นชิงและพระชายาโกรธเกลียดข้า อยากให้พวกท่านต่อต้านการแต่งงานของข้ากับท่าน?" หยุนชางได้ยินเช่นนี้ ในใจก็คิดคำนวน ถ้ามันเป็นแบบนี้ ก็ไม่ต้องไปขัดขืนเลยดีกว่า ปล่อยให้ซุ่นชิ่งอ๋องและพระชายาซุ่นชิ่งโกรธเกลียดข้าดีกว่า

หลังจากฟังน้ำเสียงของนาง จิ้งอ๋องก็เข้าใจความคิดของหยุนชางแล้ว เกี่ยวมุมปากแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ถ้ามันง่ายเยี่ยงนั้นก็ดี พวกเขาต้องการชีวิตของเจ้าอย่างชัดเจน" จากนั้นจิ้งอ๋องก็พูด เขาเอนตัวเข้าไปพูดข้างหูของหยุนชางและกระซิบว่า "อย่าคิดว่าข้าไม่เห็น เมื่อครู่ตอนที่สายตาของทุกคนจับจ้องอยู่บนเวที เจ้าได้ใส่ยาแก้พิษลงในชาของพระชายาและซุ่นชิ่งอ๋อง"

หยุนชางถอยไปหนึ่งก้าว "ท่านอ๋องทรงมีสายตาที่แหลมคม"

"ใครก็ได้มานี่ มานี่เร็ว บัณฑิตหวูมีเลือดออกอวัยวะทั้งเจ็ด..." มีเสียงดังวุ่นวายออกมา หยุนชางฟังแล้วยิ้มเล็กน้อย แล้วเงยหน้าพูดกับจิ้งอ๋อง "คนอย่างหม่อมฉันนิสัยไม่ดีนัก มักจะไม่ค่อยทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ เสด็จอา ท่านว่าอย่างไรเพคะ"

จิ้งอ๋องเอื้อมมือไปโอบไหล่ของหยุนชาง "ก็ทำให้เจ้าชอบก็พอ เจ้าจะชอบอย่างแน่นอน ชายาของข้า"

หยุนชางขมวดคิ้ว ก่อนจะพูด ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังมาจากข้างหลัง หยุนชางหันหลังและเห็นเฉี่ยนอินวิ่งมาทางตน "องค์หญิง บัณฑิตหวูตายแล้ว ซุ่นชิ่งอ๋องเชิญองค์หญิงและท่านอ๋องไปที่ลานด้านหน้าที่จัดเลี้ยง"