ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 17

แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในตำหนักชิงซินและเสียงของฉินเมิ่งก็แว่วมา "พี่ฉินเมิ่ง วันนี้จะปลุกองค์หญิงให้ตื่นเร็วหน่อยหรือ เมื่อวานองค์หญิงเพิ่งถูกแต่งตั้งสมญานาม ตามปกติหลังอาหารเช้าในเช้าวันนี้จะมีนางสนมที่ต่ำกว่าขั้นหนึ่งมาแสดงความยินดี องค์หญิงชอบนอนตื่นสาย หลังอาหารกลางวันนางจึงจะตื่น หากพากนางสนมมาแล้วแต่องค์หญิงยังไม่ตื่นคงจะไม่ดีไม่ใช่หรือ?"

ฉิงยีครุ่นคิดสักพักจึงพูดว่า "พวกเราไปเตรียมอาหารกันก่อนและเตรียมของล้างหน้าทั้งหมดให้เสร็จก่อนดีกว่า คาดว่ากว่าเหล่าสนมจะไปทำความเคารพและทานอาหารกับฮองเฮาเสร็จแล้วและกำลังมาก็ให้คนไปรออยู่ข้างนอกริมทะเลสาบก็ได้ เมื่อเห็นพวกเขาแล้วค่อยปลุกองค์หญิงก็ยังไม่สาย ให้องค์หญิงได้นอนมากขึ้นอีกหน่อยเถอะ"

ฉินเมิ่งพยักหน้าเล็กน้อยและออกไปจากห้องอย่างอารมณ์ดี นางไปสั่งให้คนเตรียมน้ำ ฉิงยีมองตามร่างของนางแล้วก็ยิ้ม หันกลับมา เตรียมที่จะไปที่ห้องครัวเพื่อขอให้คนทำโจ๊ก แต่จู่ๆก็ชะงักฝีเท้า "ตามปกติหรือ? ในหมู่องค์หญิงแห่งแคว้นหนิง องค์หญิงหยุนชางเป็นคนแรกที่ได้รับตำแหน่ง ฉินเมิ่งรู้ได้อย่างไรว่าผู้ที่ระดับต่ำกว่าองค์หญิงต้องมาแสดงความยินดีกับนาง? ฉินเมิ่งไม่สนใจเรื่องพวกนี้ที่สุดเลยไม่ใช่หรือ?"

ฉิงยีขมวดคิ้วครุ่นคิดในใจอยู่นาน แต่ก็ไม่เข้าใจว่าปัญหาอยู่ตรงไหน เพียงแต่รู้สึกว่าฉินเมิ่งดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติ

หลังจากจัดการทุกอย่างแล้วนางก็ได้ยินเสียงรายงานจากขันทีที่อยู่นอกประตู "ฉิงยีกูกู ข้าเห็นว่ามีคนกำลังมาที่นี่ ตอนนี้อยู่อีกฟากหนึ่งของแม่น้ำแล้ว"

ตำหนักชิงซินอยู่ค่อนข้างห่างไกลและมีน้อยคนที่ไปมาในยามปกติ ดูแล้วจึงน่าจะเป็นนางสนมที่มาร่วมแสดงความยินดี เมื่อคิดเช่นนี้ ฉิงยีจึงสั่งว่า "ไปเอาของทั้งหมดที่เตรียมไว้มา ข้าจะใช้หลังองค์หญิงตื่น"นางพูดพลางเปิดม่านเดินเข้าไปในตำหนัก

ด้านในตำหนักเงียบเชียบ ฉิงยีมองไปก้อนกลมที่กำลังขดอยู่ในมุ้งก็ยิ้มออกมา นางเดินไปที่หน้าต่างเพื่อเปิดหน้าต่างเพียงแล้วจึงกระซิบ "องค์หญิง ตื่นได้แล้วเจ้าค่ะ"

ไม่มีปฏิกิริยาตองสนองต่อเสียงเรียกสองครั้งนั้น ฉิงยีส่ายหัว องค์หญิงหยุนชางฉลาดและน่ารัก ข้อเสียอย่างเดียวก็คือนางชอบนอนตื่นสาย ฉิงยีเดินไปที่เตียงและเก็บมุ้งขึ้น นางก้มลงไปอุ้มหยุนชางให้ลุกขึ้นนั่งแต่กลับพบว่าคนตัวเล็กในมือของนางตัวร้อนจี๋...

ฉิงยีสะดุ้งและรีบดูหน้าของหยุนชางก็เห็นว่านางหน้าแดง หน้าผากของนางร้อนผ่าว

"ใครก็ได้มานี่หน่อย องค์หญิงมีไข้ รีบไปเชิญหมองหลวงเร็วเข้า... "

"หา? องค์หญิงตัวร้อน?"เสียงของฉินเมิ่งดังมาจากด้านนอกประตู ศีรษะของนางก็โน้มเข้ามาดูและอุทานด้วยความตกใจ "ร้อนขนาดนี้ได้อย่างไร? ข้าจะไปเชิญหมอหลวงมาเดี๋ยวนี้... "

ก่อนที่จะสิ้นเสียง เงาของนางก็หายไปแล้ว

เหล่าขันทีและนางกำนัลหลายคนที่อยู่นอกประตูเมื่อได้ยินเสียงของฉิงยีก็รีบร้อนวิ่งเข้ามา ฉิงยีครุ่นคิดเล็กน้อยและรีบสั่งว่า "เสี่ยวหลินจื่อ ก่อนอื่นเจ้าส่งนางกำนัลสองสามคนไปแจ้งเหล่านางสนมที่จะมาแสดงความยินดี บอกว่าเมื่อวานองค์หญิงตากฝน เป็นหวัด นางเกรงว่านางจะแพร่เชื้อหวัดให้พวกนาง ให้พวกนางค่อยมาใหม่วันหลัง เสี่ยวหลินจื่อเจ้าเฝ้าอยู่ที่ตำหนักชิงซิน

หากมีนางสนมคนไหนมาถึงก่อนจะได้อธิบาย คนอื่นๆไปต้มน้ำร้อนเข้ามา... "

ทุกคนรีบปฏิบัติตามคำสั่งและออกไปทำงานที่ได้รับมองหมาย หลังจากนั้นสักพัก ฉินเมิ่งเข้ามาพร้อมกับชายชราคราขาวคนหนึ่ง "ฉิงยี ข้าเชิญหมอหลวงมาแล้ว"