ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 206

หยุนชางเงียบไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินเช่นนี้ จากนั้นนางก็แค่ยิ้มมุมปาก แต่มิได้กล่าวอะไร

ดูเหมือนว่าใจของสายลับของเสด็จอาคนนี้ ยังไม่อยู่เคียงข้างตน หยุนชางหันหน้าไปมองเฉี่ยนอิน "แจ้งทุกคนในเมืองหลวง จับตาดูการเคลื่อนไหวภายในเมืองให้ดี เวลาเพิ่งผ่านไปเพียงครู่เดียว และพวกเขาพาคนมาด้วย แน่นอนว่าไปได้ไกลนักหรอก

เฉี่ยนอินพยักหน้า แววตาของนางจับจ้องไปที่จิ้งอิ่ง แล้วยิ้มออกมาอย่างมีเล่ศนัย นางหยิบขลุ่ยไม้ไผ่ขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือออกมาจากแขนเสื้อ แล้วเป่ามันอย่างแรง แต่กลับไม่มีเสียงใดๆ ดังขึ้น จิ้งอิ่งตะลึงแล้วก้มหน้าลง นางเข้าใจแล้ว หยุนชางสั่งให้เฉี่ยนอินไปส่งข่าวต่อหน้าตนก็เพื่อที่จะบอกกับนางว่า หากว่าอยากจะติดต่อนาง แม้ว่ามิได้อยู่ใกล้กัน ก็สามารถติดต่อได้อย่างกะทันหัน พวกเขาเป็นสายลับของท่านอ๋องทั้งหมด...

ผู้บัญชาการทหารองครักษ์ตรวจสอบอย่างดี แต่กลับไม่พบสิ่งใด ไม่พบจิ้งอ๋องและก็ไม่พบเส้นทางลับเช่นกัน

หยุนชางนั่งอยู่ตรงหน้าหน้าต่าง ฝนก็เริ่มตกอีกครั้ง มีเสียงหัวเราะของสาวๆ ดังมาจากห้องโถงด้านหน้า หยุนชางก้มหน้าลงมองดูขนลูกธนูในมือ ซึ่งเป็นของที่นางหยิบมาจากหอชิงซือโดยไม่มีใครสังเกตเห็น

หยุนชางเฝ้าดูอยู่นาน แล้วจึงนำขนลูกศรนั้นให้เฉี่ยนอินไปและพูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า "สั่งให้คนไปตรวจสอบร้านทำเหล็กในเมืองหลวง และสอบถามว่าช่วงที่ผ่านมาใครได้ใช้เหล็กสั่งทำลูกธนูกลวงที่ได้รับการอนุมัตินี้ไป"

เฉี่ยนอินรีบตอบรับ และถอยลงไป

หยาดฝนนอกหน้าต่างตกลงบนใบไผ่ ทำให้เกิดเสียงที่ไพเราะ หยุนชางถอนหายใจ นางทราบดีว่าจิ้งอ๋องคงไม่เสี่ยงที่จะเอาตัวเองไปปรากฏตัวในที่ที่อันตรายเช่นนั้น อีกทั้งคนเจ้าเล่ห์อย่างจิ้งอ๋อง จะถูกลักพาตัวไปง่ายๆ ได้อย่างไรหรือ?

เพียงแต่ว่า แม้ว่าในใจของนางจะบอกกับตัวเองว่าจิ้งอ๋องไม่กระไรอย่างแน่นอน แต่นางก็ยังไม่สามารถต้านทานคลื่นแห่งความกังวลนั้นได้

ข้างนอกมีเสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้ง และมีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาหาตน หยุนชางเพ่งมองไปทางประตูและเห็นฉินยีเดินเข้ามาพร้อมกับถือชามน้ำผึ้งในมือ

หยุนชางตกตะลึงและจึงนึกขึ้นได้ว่า หรืออาจเป็นเพราะวันนี้ตนนั้นกังวลมากจนเกินไป ตนมีเลือดประจำเดือนเป็นครั้งแรก นางไม่ทราบว่าควรทำเช่นไร ดังนั้นจึงรับน้ำผึ้งนั้นมาและเสวยลงไป

ฉินยีพูดพึมพำ " เมื่อสักครู่นั้นองค์หญิงทรงตากฝนมา ฉะนั้นจึงต้องพักผ่อนให้ดีเพคะ เมื่อสตรีอยู่ในช่วงประจำเดือนนั้นง่ายต่อการเกิดภาวะมดลูกเย็นเป็นอย่างมากเพคะ ฉะนั้นจึงต้องระวังเป็นอย่างมากเพคะ"

หยุนชางพยักหน้าจากนั้นก็ได้ยินฉินยีกล่าวว่า " เมื่อสักครู่นั้นขันทีเจิ้งมารายงานผลการแข่งของงานชมบุปผชาติ และอันดับหนึ่งคือดอกจื่อหลงว่อเสวี่ย(ดอกเบญจมาศ)ที่ซุนหย่าเหนียงนำมา และอันดับสองคือเว่ยจื่อ(ดอกโบตั๋น)ของว่านฉินเอ๋อร์ที่มาจากฉีโจว อันดับที่สามเป็นชิงหลงว่อโม่ฉือ(ดอกโบตั๋น)ของเฉียนหยุนตี๋ที่มาจากหยุนโจว คุณหญิงของตระกูลเวินมิได้แม้แต่สามอันดับแรกเลยเพคะ"

"เช่นนั้นหรือ?" หยุนชางยิ้มมุมปาก ซุนหย่าเหนียงคนนี้คบเป็นมิตรได้ ในเมื่อนางได้ชัยชนะไป แสดงว่านางคงได้อภิเษกสมรสในตระกูลชั้นสูงอย่างแน่นอน บางทีนางอาจจะมีประโยชน์ต่อข้าในภายหลังก็เป็นได้

"องค์หญิงเจ้าคะ" เงาร่างสีดำมืดปรากฏตัวในห้อง ฉินยีตะลึงแล้วก้าวถอยหลังไปสองก้าว และมองดูหญิงสาวที่ปรากฏตัวขึ้นมานี้ด้วยความสงสัย

"เมื่อสักครู่นั้น หลังจากที่เกิดเรื่องกับท่านอ๋องไปเพียงครู่เดียว องค์ชายสามของแคว้นเย้หลางก็กล่าวว่าไม่ค่อยสบายตัวนัก จากนั้นก็ขอตัวลาออกไปเจ้าค่ะ"

หยุนชางเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หญิงชุดดำ นางเลิกคิ้วขึ้น "ทำไมหรือ? เจ้าคิดว่า ชางเจียชิงซูเป็นคนที่จับตัวนายท่านของเจ้าไปหรือ?"

จิ้งอิ่งเงียบลงเมื่อได้ยินเช่นนี้ ผ่านไปอยู่นานจึงกล่าวว่า " ชางเจียชิงซูรู้สึกว่านายท่านเป็นเหตุที่ทำให้เขาไม่สามารถโจมตีแคว้นหนิงได้มาโดยตลอด เป็นเหตุที่ทำให้เขาไม่ได้รับการยอมรับจากฮ่องเต้แคว้นเย้หลาง จึงมิได้รับการแต่งตั้งเป็นองค์รัชทายาท ฉะนั้นเขาจึงมีความเกลียดแค้นต่อนายท่านมาโดยตลอดเจ้าค่ะ"

หยุนชางถอนหายใจ นางส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า " เจ้าคิดว่า ตัวตนของชางเจียชิงซูเป็นอย่างไรหรือ?"

จิ้งอิ่งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงกล่าวว่า "อารมณ์ร้อนและฉุนเฉียว แน่วแน่ในการตัดสินใจ ไม่ห่วงหน้าพะวงหลังเจ้าค่ะ"

หยุนชางพยักหน้าแล้วถามว่า " แล้วเจ้าคิดว่าการวางกลอุบายของวันนี้เป็นอย่างไร?"