ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 256

"นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไร?" ฮองเฮาทรงกำแขนเสื้อเอาไว้แน่น นางจ้องมองไปยังผู้ที่ยืนยิ้มอยู่เบื้องหน้า คนคนนั้นเปรียบดั่งยาพิษที่หมายมั่นจะคร่าชีวิตนาง นางรู้สึกหวั่นพระทัยไม่น้อย ดูจากการเป็นจอมวางแผนของหยุนชางแล้ว ชะรอยว่านางคงจะถูกหยุนชางเสแสร้งตบตามานานเหลือเกิน นับตั้งแต่ครั้งที่หยุนชางกลับเข้าวังมาอีกครั้ง นางก็ตบตาคนหลายๆคน โดยแสร้งทำเป็นป่วยกระเสาะกระแสะบ้าง อาการอ่อนแอทำอะไรก็ไม่ได้นั้น ล้วนเป็นเรื่องเสแสร้ง กิริยาท่าทางของนางในเวลานี้ต่างหาก คือตัวตนที่แท้จริงของนาง

จิ้งเอ๋อร์ธิดาของฮองเฮา…...แม้ฮองเฮาจะเป็นผู้อบรมเลี้ยงดูมาจนโต ทว่านางกลับรู้จักแค่เพียงการแก่งแย่งเพื่อให้ได้ครอบครองความรักจากคนในครอบครัว และข้อปฏิบัติที่ผู้เป็นภรรยาเอกควรรู้ อีกอย่างหนึ่ง จิ้งเอ๋อร์ถูกประคบประหงมดูแลอย่างดีมาตั้งแต่เล็ก จนกลายเป็นองค์หญิงที่ทรงพระปรีชาในหลายๆด้าน เป็นที่้คารพชื่นชมของคนทั่วไป ลักษณะนิสัยนางจึงเอาแต่ใจตัวเองไปบ้าง ฮองเฮาทรงคิดมาตลอดว่านั่นไม่ใช่ข้อเสียที่ใหญ่โตอะไร จึงหาได้เคยใส่พระทัยไม่ นึกไม่ถึงเลยว่าข้อเสียที่ฮองเฮาทรงมองว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยนั่นกลับถูกผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านำมันไปใช้ประโยชน์ นำความหายนะมาสู่ตัวนางเสียเอง

เป็นเพราะตนเองเคยปองร้ายนางก่อน ฮองเฮาทรงหลับตา รู้สึกราวกับมีฝูงแมลงร้ายจำนวนมากมารวมตัวกันกัดกินเนื้อดวงใจของนาง ในส่วนของหยุนชางนั้นก็ได้เอ่ยปากพูดขึ้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ

"ได้เห็นหม่อมฉันปรากฏตัวขึ้น ณ ที่แห่งนี้แล้ว เสด็จแม่จะยังทรงรู้สึกว่าภายในวังหลวงมีการคุ้มกันที่แน่นหนาอย่างที่พระองค์ทรงเข้าใจอยู่อีกไหมเพคะ ? หรือว่าเสด็จแม่จะทรงคิดว่า หม่อมฉันมาที่นี่เพียงคนเดียวเท่านั้น?"

ฮองเฮาพระวรกายสั่นเทา สายพระเนตรมองมาที่หยุนชางด้วยความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ และดูเหมือนนางกำลังครุ่นคิด คำพูดของหยุนชางนั้นมันหมายความว่าอย่างไรกันแน่

แต่ยังไม่ทันที่ฮองเฮาจะตรัสสิ่งใด ก็ได้ยินเสียงร้องด้วยความตกอกตกใจของเหวินสี่ดังมาจากด้านนอก "ฮองเฮา ฮองเฮาเพคะ…...เหล่านางสนมและนางในชั้นสูงในวังหายตัวกันไปหมดเลยเพคะ…..."

ฮองเฮาทอดพระเนตรเห็นหยุนชางแอบยิ้มอย่างมีเลศนัย ม่านไข่มุกถูกแหวกออก เหวินสี่ยื่นหน้าเข้ามาภายในเขตพระตำหนักแล้ว "ฮอง……" พูดยังไม่ทันจบ พลันมีดาบจี้ไปที่ลำคอของนาง แต่ดูเหมือนว่านางจะยั้งฝีเท้าเอาไว้ไม่ทัน ดาบนั้นจึงสีเข้ากับคอของนางจนเกิดเป็นรอยแผล เหวินสี่มองเห็นสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นภายในตำหนัก ดวงตาของนางถึงกับเบิกโพลง

"เจ้าเป็นคนเอาตัวเหล่าสนมและนางในพวกนั้นไปใช่หรือไม่?" ฮองเฮามิได้มองไปที่เหวินสี่ นางได้แต่ตรัสถามหยุนชางด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

หยุนชางพยักหน้า "โอ้ ขอพระราชทานอภัยจริงๆเพคะ ที่หม่อมฉันดันเข้ามาขัดขวางแผนการของใต้เท้ามหาเสนาบดี หม่อมฉันคิดว่า ใต้เท้ามหาเสนาบดีต้องการตัวสนมและนางในพวกนี้ ก็เพื่อจะใช้เป็นข้อต่อรองต่อเสด็จพ่อ และข่มขู่ครอบครัวของเหล่าสนมและนางใน พวกนางหาได้ทำสิ่งใดผิดไม่ หม่อมฉันเห็นใจพวกนางยิ่งนัก จึงต้องช่วยพวกนางเอาไว้เพคะ"

"แต่ว่าเมื่อครู่นี้หม่อมฉันนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ฮองเฮาและฝูเหม่ยเหรินต่างก็เป็นผู้หญิงที่มหาเสนาบดีหลี่รักใคร่เอ็นดู ก็ไม่รู้ว่ามหาเสนาบดีหลี่จะใส่ใจหรือไม่ ท่านอ๋องเคยบอกว่า มหาเสนาบดีหลี่เป็นคนอำมหิต คงจะเสียอกเสียใจไม่เป็น แต่ว่าถ้าทำให้เขารู้สึกเสียใจบ้างแม้สักนิดก็ยังดีใช่ไหมเพคะ ฮองเฮาเองคงจะไม่เคยถูกคนในครอบครัวทอดทิ้ง ถ้าอย่างไร วันนี้ลองสัมผัสความรู้สึกนั้นดูบ้างดีไหมเพคะ?" หยุนชางแสยะยิ้ม สายตาเต็มไปด้วยความอาฆาต ในชาติที่แล้ว ตนเองถูกคนในครอบครัวทอดทิ้งไปทีละคน สวามีและพี่หญิงทรยศตนเอง เสด็จแม่ที่เป็นฮองเฮาหลอกให้ตนดื่มยาพิษ วันนี้ ถึงเวลาแล้วที่จะค่อยๆเอาคืนคนพวกนี้อย่างสาสม

แววพระเนตรของฮองเฮาดูว่างเปล่า นางไม่มีหนทางให้ถอยกลับไปได้อีกแล้ว นางรู้สึกแข้งขาอ่อนแรง สภาพจิตใจย่ำแย่ นี่นางเดินมาถึงจุดนี้ได้อย่างไรกันนี่ เดิมทีนั้น นางเป็นถึงฮองเฮาแห่งแผ่นดิน เป็นที่เคารพยกย่องของผู้คน แม้ว่าฮ่องเต้จะมิได้ทรงรักนาง แต่ก็ปฏิบัติต่อนางด้วยความเคารพ เดิมทีนั้น นางมีลูกสาวที่นางรักดั่งแก้วตาดวงใจ แม้ว่าลูกสาวจะเอาแต่ใจเกินไป แต่ก็เป็นเด็กที่มีความสามารถหลายด้าน พอจะเป็นที่พึ่งให้กับนางได้ เดิมทีนั้น นางมีพ่อที่ยิ่งใหญ่ทรงอิทธิพลไปทั่วแคว้น แม้ว่านางจะมิได้ใกล้ชิดกับพ่อของตนมากนัก แต่ก็คอยสนับสนุนส่งเสริมกันและกันอยู่บ่อยครั้ง วังหลังในช่วงที่ผ่านมา ล้วนอยู่ในมือของคนตระกูลหลี่มาโดยตลอด

แล้วเหตุใด จึงมาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

หยุนชางยิ้มและมองไปที่ฮองเฮา "จริงสิเพคะ เสด็จแม่ทรงทราบหรือไม่ว่า เพราะเหตุใด มหาเสนาบดีหลี่จึงเหิมเกริมกระทำการหยาบช้าเช่นนี้? หม่อมฉันคิดว่าพระองค์คงจะยังมิทรงทราบถึงสาเหตุ ชางเอ๋อร์จะทูลให้ทรงทราบก็แล้วกันนะเพคะ จริงๆแล้ว คนตระกูลหลี่หาใช่คนของแคว้นหนิงไม่เพคะ…..."

เมื่อฮองเฮาได้ฟัง นางถึงกับสั่นไปทั่วร่าง แล้วตวาดเสียงดัง "เหลวไหล!"