ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 262

เจิ้งมามาหลับตาลงและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "ใช่แล้วเพคะ หม่อมฉันจำได้ว่าตอนคุณหนูจิ่งมาครั้งแรก นางใช้ผ้าเช็ดหน้าสีชมพูปักด้วยดอกพุดตาน สองวันต่อมา นางเข้าไปที่เมือง หลังจากกลับมาจากซื้อของแล้ว นางก็เปลี่ยนเป็นผ้าเช็ดหน้าสีเขียวปักด้วยดอกเหมยแทน หม่อมฉันรู้สึกว่าผ้าเช็ดหน้าของนาง ไม่เข้ากับสีของเสื้อผ้าที่นางใส่ในวันนั้น จึงมองไปหลายครั้ง คุณหนูจิ่งยังบอกหม่อมฉันอีกว่า นางเห็นมันตอนไปซื้อของ เห็นว่ามันสวยดีก็เลยซื้อมา ตอนนั้นหม่อมฉันก็ไม่สงสัยอะไร แต่ตอนนี้พอคิดๆดูแล้ว รู้สึกว่าผ้าเช็ดหน้าสีเขียวผืนนั้นดูเหมือนเคยผ่านการใช้มานานสักพักแล้ว ไม่เหมือนเพิ่งซื้อใหม่ ต่อมาคุณหนูจิ่งก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าสีเขียวผืนนั้นตลอด คุณหนูจิ่งดูจะชอบองค์ชายน้อยมาก วันนั้นแม่นมขององค์ชายน้อยยังบอกด้วยว่า คุณหนูจิ่งแทบจะแย่งงานของนางทั้งหมดแล้ว... คุณหนูจิ่งอยู่ใกล้องค์ชายน้อยมาหลายวันแล้ว ดังนั้นนางจะมีโอกาสได้อย่างแน่นอน..."

เจิ้งมามากล่าว สีหน้าของนางซีดลงทันที "เป็นหม่อมฉันที่ประมาทเอง หม่อมฉันมักกลัวจะเกิดเรื่องกับองค์ชายน้อย ให้ความสนใจกับปัจจัยสี่ขององค์ชายน้อยเป็นพิเศษ แต่ไม่คิดเลยว่าจะช่องโหว่ในจุดนี้" พอพูดเสร็จก็ลุกขึ้น "เมื่อครู่จิ่งเหวินซีได้ไปอาบน้ำแล้ว หม่อมฉันจะให้คนไปขโมยผ้าเช็ดหน้าของนางมา หม่อมฉันจะดูว่าเป็นเพราะผ้าเช็ดหน้านั่นมีปัญหาหรือไม่ "

พระสนมจิ่นเห็นเจิ้งมามาโทษตัวเองอย่างมาก ดังนั้นนางจึงรีบดึงเจิ้งมามาไว้และกล่าวว่า "เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของเจ้า จิ่งเหวินซีเป็นคนที่มีจิตใจ และความคิดในใจก็ไม่น้อย เจ้าควรตรวจสอบเรื่องนี้ให้ชัดเจน อย่าได้ปรักปรำนาง ต่อจากนี้เราจะให้ความสำคัญกับเฉินซีมากขึ้น"

เจิ้งมามาพยักหน้าและ แล้วถอยออกไป

หยุนชางยังคงก้มหน้าครุ่นคิด แม้ว่าจะยังไม่ได้รับการยืนยันว่าจิ่งเหวินซีเป็นคนทำ แต่หยุนชางกำลังคิดอยู่ว่า หากเป็นไปตามความคาดเดาจริงๆ จิตใจของจิ่งเหวินซีจะลึกแค่ไหน ใส่ใจรายละเอียดเล็กๆเหล่านี้ แล้วทำการจัดเตรียม ยิ่งกว่านั้น มันไม่ง่ายเลยที่จะหาผ้าเช็ดหน้าที่คนที่เป็นโรคอีสุกอีใสใช้ในเวลาอันสั้น นางสงสัยว่ามีคนอยู่เบื้องหลังคอยบงการจิ่งเหวินซี

ตอนที่อยู่ในวังหลวง นางลืมไม่ได้ว่าฮองเฮาพูดกับนางอย่างมั่นใจว่านางจะลงมือกับพระสนมจิ่นและองค์ชายน้อย เป็นไปได้ไหมว่านี่คือสิ่งที่ฮองเฮาพูด? ถ้าฮองเฮาหลอกใช้จิ่งเหวินซี และจัดการให้ใครซักคนช่วยนาง มันคงเป็นไปได้เช่นกัน

หยุนฉางคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ จึงแจ้งกับพระสนมจิ่น แล้วออกจากห้องโถงด้านใน ตามผู้องครักษ์ลับเข้ามา และขอให้องครักษ์ลับไปตรวจสอบว่า หลายวันมานี้จิ่งเหวินซีติดต่อใคร ไปที่ใดมาบ้าง และทำอะไร

นางไม่กล้าที่จะประมาทอีกต่อไป ในชาติที่แล้วนางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเสด็จแม่ของตนจากไปอย่างไร ในภพนี้ ตั้งแต่นางเกิดใหม่ แน่นอนว่านางจะปกป้องคนใกล้ชิดของนาง

พระสนมจิ่นกลัวว่าอีสุกอีใสจะแพร่เชื้อไปยังผู้อื่น ดังนั้น นางจึงให้นางกำนัลที่เคยเป็นโรคอีสุกอีใสรับใช้อยู่ในห้องโถงเพียงคนเดียว แม้ว่าพระสนมจิ่นจะไม่อนุญาตให้หยุนชางแตะต้องเฉินซี แต่นางก็อนุญาตให้ทำอย่างอื่นได้

หนึ่งวันก็ผ่านไปเยี่ยงนี้ ท้องฟ้าก็ค่อยๆมืดลง แต่เมื่อได้ยินประตูตำหนักถูกเคาะ หยุนชางก็ขมวดคิ้ว และได้ยินเสียงของจิ่งเหวินซีจากด้านนอก มีความหงุดหงิดเล็กน้อย "องค์หญิงตรัสกับหม่อมฉันว่าท่านอ๋องจะเสด็จมาในวันนี้ แต่นี่ก็มืดแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นท่านอ๋องเลย เป็นไปได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับท่านอ๋องเพคะ?"

ปากของหยุนชางยิ้มเยาะเย้ย ตนเพียงพูดอะไรบางอย่างโดยไม่ได้ตั้งใจ และพูดว่าหากท่านอ๋องมาจริง ให้นางช่วยรายงานข่าว แต่นางถึงกับเฝ้ารอตลอด และรอจนกระทั่งไม่พบตัวก็มาถามตัวเอง

"บางทีอาจมีอะไรทำให้ล่าช้าในการเดินทาง ท่านอ๋องมากับเหล่าทหาร คงจะไม่มีอะไร เพียงว่าพวกเขาคนเยอะ จะทำให้เดินทางช้ากว่าปกติ มันไม่เอื้อต่อการเดินทางในเวลากลางคืน คงหาที่ตั้งค่ายพักแล้ว คงจะเสด็จมาได้พรุ่งนี้แล้วมั้ง" หยุนชางตอบอย่างเป็นกันเอง

แต่ในใจของนางมีความกังวลเล็กน้อย ตอนนี้องครักษ์ลับคงจะรายงานให้จิ้งอ๋องทราบสถานการณ์ก่อนหน้านี้ที่นางเห็นในป่าแล้ว สิ่งที่นางเห็นในวันนี้ กองกื ลังที่หลี่จิ้งเหยียนและเซี่ยโหจิ้งนำมา มีมากกว่าสี่หมื่นนาย

และไม่รู้ว่าองครักษ์ลับได้รอกองกำลังเสริมของจิ้งอ๋องหรือไม่

หยุนชางเรียกองครักษ์ลับมาอีกครั้ง เพื่อไปตรวจสอบสถานการณ์ของจิ้งอ๋อง ทันทีที่หยุนชางสั่งเสร็จ นางก็ได้ยินเสียงถอนหายใจของจิ่งเหวินซีจากฝั่งตรงข้ามประตู

หยุนชางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ตอนนี้นางรู้สึกเศร้าหรือ?

ทันทีที่องครักษ์ลับจากไป หยุนชางเห็นจักรพรรดิหนิงเข้ามาจากด้านนอกและหยุดลงตรงหน้าหยุนชาง หยุนชางรีบเดินเข้าไป "เสด็จพ่อ"

จักรพรรดิหนิงตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นหยุนชาง "ชางเอ๋อร์ ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่ ไม่ใช่อยู่กับจิ้งอ๋อง?"