ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 266

"ตอนนั้นท่านก็อยู่ด้วยหรือ? ทำไมหม่อมฉันถึงจำไม่ได้เลย?" หยุนชางขมวดคิ้วเล็กน้อยดูท่าทางปวดหัว

จิ้งอ๋องหัวเราะเบาๆ แล้วจึงเบ้ปาก "ความมีตัวตนของข้าเล็กน้อยถึงเพียงนั้นเชียวหรือ? เฮ้อ ข้าคอยจดจำเจ้ามาเจ็ดปี แต่เจ้ากลับลืมไปหมดเสียแล้ว" พูดแล้วเขาก็คว้าเอวของหยุนชางมาโอบแล้วเดินเข้าไปในตำหนักข้าง "ข้าไม่รังเกียจที่จะช่วยให้เจ้าจำขึ้นมาได้..."

หยุนชางหน้าแดงก่ำ นางดิ้นเล็กน้อย แต่กลับถูกจิ้งอ๋องโอบไว้อย่างแข็งแกร่ง นางจึงได้เพียงแต่ยอมให้เขาลากไป

จิ่งเหวินซียังคงคุกเข่าอยู่ที่ประตู เพียงแต่ร่างกายของนางเริ่มสั่นเล็กน้อย มือของนางกำแน่นอย่างเงียบๆ เดิมทีตอนแรกนางกำนัลที่อยู่รอบด้านมองดูนางด้วยความสงสารเล็กน้อย แต่ตอนนี้สายตาพวกนางกลับแฝงไปด้วยแววสำรวจ

มีเสียงพูดคุยวิพากษ์วิจารณ์เบาๆ ดังแว่วมาจากด้านหลัง จิ่งเหวินซีขบกรามแน่นและทำเป็นไม่ได้ยิน แต่นางไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคำพูดเหล่านั้นจะไม่น่าฟังเพียงใด

"เมื่อครู่ข้ายังคิดว่านางและท่านอ๋องมีใจต่อกันเสียอีกจึงได้ช่วยท่านอ๋อง ข้ายังคิดไปว่าจะต้องเป็นองค์หญิงหยุนชางแน่ที่ไม่ยอมรับนางเข้าจวนและแอบรู้สึกไม่ยุติธรรมแทนนาง แต่คิดไม่ถึงเลยว่าท่านอ๋องจะปฏิบัติต่อนางอย่างไร้เยื่อใย ที่แท้นางจงใจวิ่งออกไปรับลูกธนูนั่นเองเพื่อฉวยโอกาสเข้าหาท่านอ๋อง หญิงที่ทำเรื่องต่ำทรามเช่นนี้ ช่าง..."

"ใช่แล้ว ดูจากที่เมื่อครู่ความสัมพันธ์ระหว่างท่านอ๋องและพระชายาดีถึงเพียงนั้น ท่านอ๋องตามใจพระชายายิ่งนัก ข้าไม่เคยเห็นท่านอ๋องอ่อนโยนกับใครเลย คิดไม่ถึงว่าท่านอ๋องก็ยิ้มเป็นด้วย"

"ได้ยินมาว่าจิ่งเหวินซีผู้นี้เป็นถึงคุณหนูตระกูลดัง น่าตลกยิ่งนัก ไม่รู้ว่าที่บ้านของนางสั่งสอนกันอย่างไร จึงได้ไม่มีความละอายเลยสักนิด"

"เอ๊ะ เจ้าไม่รู้หรือ? เดิมนางก็เป็นลูกสาวของอนุชั้นต่ำ เพียงแต่ใต้เท้าจิ่งโปรดปรานนางเท่านั้น นางลูกอนุนี่ไร้การศึกษาจริงๆ"

จิ่งเหวินซียืดหลังตรง กัดริมฝีปาก ประกายเกลียดชังฉายชัดในดวงตา หึๆ ชั้นต่ำงั้นหรือ? ใช่ นางต่ำทรามแล้วอย่างไร? นางเป็นลูกอนุแล้วหนิงหยุนชางไม่ใช่หรืออย่างไร? เพียงแต่มีฐานะองค์หญิงมาเพิ่มก็เท่านั้น จะสูงส่งขนาดไหนกันเชียว? เพียงเพราะเป็นองค์หญิงจึงได้รับความรักจากจิ้งอ๋องเช่นนี้หรือ? นางจิ่งเหวินซีคนนี้ไม่ยอมหรอก!

จิ่งเหวินซีเงยหน้าขึ้นและมองไปทางตำหนักข้าง แววตาแฝงรอยยิ้มเย็น รักกันงั้นหรือ? แล้วอย่างไร? ชนะใจเหล่านางกำนัลพวกนี้ได้แล้วอย่างไร? คิดว่าเช่นนี้แล้วก็จะสามารถปิดปากของทุกคนได้เช่นนั้นหรือ? นางจะทำให้หนิงหยุนชางกลายเป็นคนเจ้ากี้เจ้าการและขี้หึงท่ามกลางขี้ปากของผู้คน ไม่รู้ว่าเมื่อถึงเวลาที่ทุกคนในโลกบอกว่านางเป็นหญิงเลวแล้วนางจะวางตัวอย่างไรได้อีก...

ความคับแค้นใจที่นางได้รับในวันนี้ นางจะหวนคืนให้หนิงหยุนชางเป็นสิบเท่าพันเท่า

ฝูงชนค่อยๆ แยกย้ายกันไป จิ่งเหวินซีลุกขึ้น ร่างกายของนางโงนเงนอย่างแรงแล้วจึงค่อยยืนได้มั่นคง นางค่อยเดินจากไปทีละก้าวทีละก้าว

จิ่งเหวินซีคิดไม่ถึงว่าภาพนี้จะตกอยู่ในสายตาของคนที่อยู่ในตำหนักใหญ่ จิ่นเฟยขมวดคิ้ว "แม่นางจิ่งคนนี้ดูเหมือนจะไม่ได้เป็นคนดีนัก ข้าดูท่าทางนางแล้วราวกับยังไม่ได้จะยอมแพ้ ชางเอ๋อร์..."

จักรพรรดิหนิงยิ้มบางๆ เขาไม่ได้กังวลเรื่องลูกสาวเลยสักนิด แต่เขาก็ไม่ชอบแผนการของจิ่งเหวินซี "ไม่ได้ให้คนไปสืบแล้วหรือ หากจิ่งเหวินซีเป็นภัยต่อเฉินซีของพวกเรา เมื่อถึงตอนนั้นเจิ้นจะใช้ข้อหาทำร้ายราชนิกุลประหารนางเสีย..."

จิ่นเฟยขมวดคิ้วและไม่ได้พูดอะไร เพียงหมุนตัวกลับเข้าตำหนักไป

แต่ผู้ที่ถูกพูดถึงกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้มองไปยังชายสีหน้าราบเรียบที่นั่งอยู่ตรงข้ามนาง "ท่านเคยพบข้าตอนอายุแปดขวบแน่หรือ?"

จิ้งอ๋องเลิกคิ้วขึ้น "ตั้งแต่เจ้าเกิดมา ข้าก็เคยได้พบเจ้าหลายหนแล้ว มีอะไรแปลกตรงไหนกัน"

หยุนชางได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มจนตาหยี "เสด็จอาจำได้ชัดเจนทุกครั้งที่เราพบกัน หากเป็นไปตามที่เสด็จอาว่ามาแล้ว หรือว่าตอนที่ชางเอ๋อร์อายุแปดขวบ เสด็จอาก็ชอบชางเอ๋อร์แล้ว เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว รสนิยมของเสด็จอาช่าง..."

"หา? ข้าเพียงพูดอย่างขอไปทีกับจิ่งเหวินซีเท่านั้น เจ้าเชื่อด้วยหรือ?" จิ้งอ๋องขี้เกียจแม้แต่จะเปิดเปลือกตาขึ้นมอง

หยุนชางไม่พูดอะไรอีก เพียงรู้สึกว่าหัวคิ้วของนางกระตุกอย่างแรง ราวกับมีเรื่องกำลังจะเกิดขึ้น หยุนชางคิดใคร่ครวญครู่หนึ่ง ไม่ว่าจิ่งเหวินซีจะยอมถอดใจหรือไม่ ถูกคนเห็นก็ถือว่าเป็นเรื่องดี จะได้ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก ตอนนี้คนในวังนี้ ไม่ว่าจิ่งเหวินซีคิดจะแตะต้องใครก็ตาม นางล้วนไม่อนุญาตทั้งสิ้น

เมื่อคิดอย่างนั้นแล้วนางจึงสั่งคนให้ไปทำตามนั้น

เพียงแต่หยุนชางคิดไม่ถึงว่าเพียงเมื่อถึงพลบค่ำ จิ่งเหวินซีก็เริ่มเคลื่อนไหว "นายหญิง จิ่งเหวินซีออกจากวังไปแล้ว ข้าน้อยเห็นว่ายามนางเดินดูสบายๆ ราวกับนางไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ข้าน้อยได้ให้คนติดตามนางไปแล้วเจ้าค่ะ"