ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 270

หยุนชางและจิ้งอ๋องชะงักฝีเท้า หลี่จิ้งเหยียนกับชางเจียชิงซูงั้นหรือ? สองคนนี้มาเกี่ยวข้องกันได้อย่างไร?

จิ้งอ๋องเหลือบมองหยุนชาง "ข้าจะไปหารือบางเรื่องกับเสด็จพี่สักหน่อย เจ้ากลับไปที่ตำหนักเซวียนรั่วก่อนเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เจ้าควรพักผ่อนได้แล้ว"

"เพคะ" หยุนชางยิ้มบางๆ แล้วกลับตำหนักเซวียนรั่วไป ในใจรู้ว่าพวกเขาคงจะไปปรึกษากันเรื่องหาแผนรับมือ

เฉี่ยนอินหัวเราะคิกคักและกล่าวว่า "พระชายา วันนี้สนุกจริงๆ เลยเพคะ ดูท่าทางของจิ่งเหวินซีนั่นสิ ฮ่าฮ่า อยากจะมารังแกพระชายาดีนัก ฝันไปเถอะ ฮิฮิ พระชายา วันนี้ท่านอ๋องตามใจท่านไปเสียทุกอย่างเลย ยอดเยี่ยมเป็นที่สุด หรือว่าช่วงหลายวันที่หม่อมฉันไม่อยู่ พระชายากับท่านอ๋องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นที่หม่อมฉันยังไม่รู้?"

หยุนชางกลอกตาและเหลือบมองเฉี่ยนอิน "ถ้าเจ้าไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเจ้าเป็นใบ้หรอก"

"พระชายาใจร้าย ฮือๆๆ..." เฉี่ยนอินแสร้งเช็ดน้ำตา เมื่อเห็นว่าหยุนชางไม่สนใจนางจึงเอามือลงและเอ่ยด้วยรอยยิ้มต่อว่า "พระชายา สองสามวันมานี้หม่อมฉันเหนื่อยมากเลยเพคะ หม่อมฉันพาคนไปที่คังหยางมารอบหนึ่งและทำตามคำสั่งของพระชายา แผนที่โดยละเอียดของชายแดนแคว้นเซี่ยทำออกมาแล้วเพคะ ข้อมูลอย่างละเอียดของแม่ทัพที่ปกป้องเมืองโดยเฉพาะแม่ทัพฉีก็ได้มาแล้ว แม้แต่เรื่องของกุนซือผู้เก่งกาจของแคว้นเซี่ยก็สืบมาด้วยเพคะ หม่อมฉันได้นำไปไว้ที่..."

หยุนชางพยักหน้า "ทำได้ดีและรวดเร็วมาก เมื่อข้าอ่านจบแล้วและแน่ใจว่ามีประโยชน์ ข้าจะตกรางวัลให้อย่างงาม!"

เฉี่ยนอินหัวเราะคิกคัดและขานรับ "จริงสิ พี่ฉินยีล่ะเพคะ"

"ฉินยีตามท่านตาไปทำธุระอื่นแล้ว" หยุนชางเดินไปที่โต๊ะและเปิดหนังสือบนโต๊ะอ่านอย่างละเอียด

ไม่นานหลังจากอ่านจบ นางก็เงยหน้าขึ้นและพูดว่า "ข้าขอให้คนติดตามพวกหลี่จิ้งเหยียน ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน?"

เฉี่ยนอินรีบตอบ "อยู่ที่วูฉีที่ห่างจากที่นี่ประมาณหนึ่งร้อยกว่าลี้เพคะ"

วูฉีหรือ? ในใจหยุนชางเริ่มจับทิศทางได้ แต่นางมีรายละเอียดไม่ชัดเจนนัก ดังนั้นนางจึงนำแผนที่ของจิ้งอ๋องออกมาสำรวจอย่างละเอียดเพื่อหาที่ตั้งของสถานที่นั้น

"วูฉี...เซี่ยโหจิ้งและหลี่จิ้งเหยียนไปทำอะไรที่วูฉี? ด้านหลังของวูฉีคือแม่น้ำหยวน หากถูกคนล้อมอยู่ตรงนี้ก็มีแต่จะถึงทางตันเท่านั้น" หยุนชางขมวดคิ้วเล็กน้อย สีหน้าเปลี่ยนไปมา สายตาก็เพ่งมองสถานที่ที่ดูไม่เข้าตาเอาเสียทีแห่งนั้น

วูฉีไม่ได้อยู่ใกล้เมืองเฟิ่งไหลและเมืองหลวงนัก ทำไมพวกเขาจึงได้ไปอยู่ที่นั่น?

ขณะที่กำลังใช้ความคิดอยู่ จู่ๆ เสียงฝีเท้าก็ดังแว่วมาจากนอกตำหนัก หยุนชางรับเก็บหนังสือที่เฉี่ยนอินนำมาไว้บนชั้นหนังสือด้านหลังอย่างใจเย็นและหันศีรษะมาดูแผนที่ในมือ

"เจ้ากำลังดูอะไรอยู่หรือ? ทำไมจึงได้ดูจริงจังเช่นนี้?" จิ้งอ๋องแหวกม่านและเดินเข้ามาในตำหนักด้านในก็เห็นหยุนชางขมวดคิ้วจ้องมองสิ่งที่อยู่ในมือนาง เขาเดินเข้ามาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย "หือ? แผนที่? เจ้าสนใจของแบบนี้ด้วยหรือ?"

หยุนชางเงยหน้าขึ้นเหลือบมองจิ้งอ๋องก่อนจะพูดว่า "เซี่ยโหจิ้งเตรียมร่วมมือกับชางเจียชิงซูมาจัดการกับแคว้นหนิงใช่หรือไม่?"

จิ้งอ๋องพยักหน้า "เซี่ยโหจิ้งตกลงกับชางเจียชิงซูว่า หลังจากที่ยึดครองแคว้นหนิงได้แล้ว ทั้งสองคนจะแบ่งแคว้นหนิงออกเท่าๆ กัน แม้แผนที่ก็ทำออกมาเสร็จแล้ว"

หยุนชางยิ้มเยาะอย่างดูถูก แววตาฉายแววดูแคลน "พวกโง่เพ้อฝัน"

จิ้งอ๋องไม่ต้องการคุยกับหยุนชางเรื่องนี้อีก เขาถามอีกครั้งว่า "เมื่อครู่เจ้ากำลังดูอะไรอยู่หรือ?"

หยุนชางก็ไม่อ้อมค้อม นางเอานิ้วชี้ชี้ไปที่วูฉีบนแผนที่และขมวดคิ้ว "ข้าได้ยินมาว่าเซี่ยโหจิ้งและหลี่จิ้งเหยียนอยู่ที่นี่ เลยลองเปิดแผนที่ดูเสียหน่อย"

"หือ?" จิ้งอ๋องเลิกคิ้วขึ้น มีประกายแสงวาบขึ้นในดวงตาของเขา แต่เขาเพียงกล่าวว่า "ข่าวของเจ้าช่างรวดเร็วดีจริง" แล้วจึงไม่ได้พูดอะไรอีก

หยุนชางหัวเราะ "เทียบไม่ได้กับท่านอ๋องหรอกเพคะ เกรงว่าท่านอ๋องจะได้รับข่าวตั้งแต่เมื่อสองสามวันก่อนแล้ว? หม่อมฉันเพียงสงสัยว่าด้านหลังวูฉีคือแม่น้ำหยวน พวกเขาอยู่ที่นี่จะไม่เป็นการรนหาที่ตายหรือ?" ตั้งแต่ที่นางเล่นละครกับจิ้งอ๋องและรู้จักแทนตนว่าหม่อมฉันแล้ว หยุนชางก็มักจะติดปากเรียกแทนตนเองเช่นนี้อยู่เสมอ

"รนหาที่ตายหรือ... อาจจะเป็นกลยุทธ์ฟื้นคืนชีพ*ก็เป็นได้ไม่ใช่หรือ?" จิ้งอ๋องพูดเบาๆ ดวงตาของเขาสั่นไหวเล็กน้อยและเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ด้านข้าง (*หมายถึง วางกำลังทหารไว้ในชัยภูมิที่ไม่มีทางถอยได้อีก ทำให้ทหารมีแรงฮึดสู้อย่างไม่คิดชีวิตและอาจได้รับชัยชนะในที่สุด)

หยุนชางได้ยินเช่นนั้นก็เงียบไปครู่ใหญ่ สายตาของนางจับจ้องไปที่แม่น้ำหยวนซึ่งมีต้นกำเนิดมาจากทางตะวันตกของแคว้นหนิงและไหลไปทางทิศตะวันตก แต่กลับหักมุมเลี้ยวที่เมืองวูฉีและไหลลงใต้รวมเข้ากับทะเล