ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 324

อาจารย์ชิงชางพยักหน้า "ย่อมต้องเชื่อเจ้า ก่อนหน้านี้เจ้าไม่ได้ส่งสายลับไปบอกข่าวจิ้งอ๋องหรือ ที่บอกว่าทัพเซี่ยมีการเคลื่อนไหวและบอกเขาว่าเจ้าจะนำกองกำลังมาช่วย?"

หยุนชางพยักหน้าเล็กน้อย อาจารย์ชิงชางจึงกล่าวต่อว่า "เจ้าก็รู้ว่าไม่ว่าทหารของทัพหนิงจะเก่งกาจกล้าหาญเพียงใด หากเมื่อต้องพบกับกองทัพเซี่ยที่มีมากกว่าถึงสามเท่าแล้วและอาจเพราะมีจิ้งอ๋องกองทัพจึงยังไม่ถึงกับถูกกวาดล้าง แต่มันก็ไม่ง่ายเลย ทหารที่เสียชีวิตและบาดเจ็บย่อมมีนับไม่ถ้วน นอกจากนี้เมืองจิ้งหยางยังมีชาวบ้านมากมาย หากจิ้งอ๋องมีจิตสำนึก เขาจะไม่พาคนเหล่านี้ไปเสี่ยง ดังนั้นเมื่อเขารู้ว่าเขาไม่อาจต้านศึกได้ ไม่เพียงแต่ถ่วงเวลารอเจ้ามาช่วย หากเจ้านำทัพสี่แสนจากคังหยางมาก็จะพอสูสีกับทัพเซี่ยด้านจำนวนคนอยู่บ้าง อย่างน้อยก็จะไม่ได้ต่างกันมากจนเกินไป"

หยุนชางนั่งเงียบครุ่นคิดอย่างลึกซึ้งอยู่นานแล้วจึงเอ่ยว่า "แต่ตอนนี้ในมือข้ามีทหารไม่ถึงหนึ่งแสนคนด้วยซ้ำ..."

อาจารย์ชิงชางยิ้ม "อย่างไรก็ต้องมา แม้ในมือของเจ้าจะเพียงทหารหนึ่งแสนแต่ก็สามารถสร้างความแตกต่างได้" เมื่อเห็นหยุนชางมองมา เขาจึงยิ้มและกล่าวว่า "ทัพเซี่ยคอยเฝ้าอยู่บนฝั่งของแม่น้ำจิ้ง เจ้าเพียงแต่ต้องสงบใจลงไตร่ตรองดูก็จะรู้ว่าตอนนี้พวกเขาก็มีจุดอ่อนที่ร้ายแรงเช่นกัน"

หยุนชางได้ยินเช่นนั้นก็เงียบไปและจัดการความคิดที่กระจัดกระจายอยู่ในหัว น้ำย่อมขาดไม่ได้ ยามรบนอกจากน้ำแล้วก็มีเสบียงที่เป็นสิ่งสำคัญ

เสบียง?

ดวงตาของหยุนชางเปล่งประกาย นางคิดออกแล้ว "เสบียง!" หยุนชางรีบกล่าวขึ้น "ในเมื่อทัพเซี่ยต้องการล้อมท่านอ๋อง เขาจึงต้องเรียกทหารทั้งหมดที่อยู่นอกเมืองจิ้งหยางมาใช้ แม้ว่าทหารเหล่านั้นจะข้ามแม่น้ำไปได้แล้วแต่ก็เป็นไปอย่างยากลำบาก เกรงว่าเสบียงของพวกเขาคงไม่มีทางขนส่งได้ทัน ทหารหนึ่งแสนของข้าแม่จะไม่มาก แต่ก็สามารถทำให้เสบียงของพวกเขาไม่อาจขนส่งไปได้!"

สายตาของอาจารย์ชิงชางฉายแววชื่นชมแวบหนึ่ง หยุนชางยืนขึ้น "สั่งให้กองทัพทั้งหมดรวมตัวและออกเดินทางไปกับข้า!"

หยุนชางนำกองทัพไปยังบริเวณใกล้เคียงของจุดข้ามแม่น้ำ พวกเขาเข้าไปใกล้อย่างระมัดระวัง มีแพจำนวนมากที่ลอยอยู่บนผิวของแม่น้ำจิ้ง แพแต่ละตัวถูกใช้เชือกมัดติดกันและกว้างประมาณสิบเมตร หยุนชางใคร่ครวญครู่หนึ่งและรอให้ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง นางเรียกสายลับทั้งหมดที่สามารถเรียกได้รวมแล้วราวหนึ่งร้อยคน ทั้งหมดลงไปในน้ำและพุ่งไปที่สะพานที่สร้างโดยแพนั้น

ในราตรีลึกล้ำที่มองไม่เห็นแม้มือตนเอง มีทหารลาดตระเวนถือคบไฟเดินผ่านบ้างเป็นครั้งคราวแต่กลับไม่มีใครใส่ใจการเคลื่อนไหวในน้ำ หยุนชางอาศัยแสงไฟอ่อนๆ นั้นมองสะพานน้ำค่อยๆ แตกกระจายไป

หยุนชางหรี่ตาลงหันหลังกลับและนำกองทัพมุ่งไปยังค่ายทหารของแคว้นเซี่ยที่ตั้งอยู่นอกเมืองจิ้งหยาง นางสั่งให้คนไปสืบดูแล้วว่าเสบียงของทหารถูกเก็บไว้ที่ค่ายใหญ่นอกเมือง ในตอนนี้มีทหารรักษาการณ์อยู่เพียงห้าหมื่นนายเท่านั้น

ในค่ายสว่างไสว หยุนชางหรี่ตาลง ยกมือขึ้นและตะโกนว่า "จุดไฟ ฆ่า!"

คบเพลิงถูกจุดขึ้น กองทัพใหญ่ที่ซุ่มตัวอยู่ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังหยุนชางและพุ่งไปยังค่ายทหารของแคว้นเซี่ยเมื่อได้ยินเสียงสั่งการของหยุนชาง เสียงตะโกนกู่ร้องฆ่าสังหารดังขึ้นพร้อมกับเสียงปะทะของหอกดาบ

หลังจากนั้นไม่นาน สายลับก็ค่อยๆ กลับมาทีละคนพร้อมเสื้อผ้าเปียกชุ่ม "พระชายา พวกเราได้ทำลายสะพานในแม่น้ำทั้งหมดแล้ว"

หยุนชางยิ้มบางๆ ดวงตาของนางเปล่งประกาย "ดีมาก! ตอนนี้ยังมีอีกภารกิจให้พวกเจ้าทำ เสบียงในค่ายเหลือไว้หน่อยพอให้พวกเรากินได้สามวันแล้วเผาที่เหลือทิ้งเสีย!"