ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 327

ทุกคนในที่นั้นต่างมองหน้ากัน แล้วพยักหน้า "ท่านอ๋องทรงรอบคอบนัก" จากนั้นก็แยกย้ายไปสั่งให้ทหารพักผ่อน คอยให้คนผลัดเปลี่ยนเวรยามจับตาความเคลื่อนไหวบนภูเขาลูกนั้นตลอดเวลา

ผ่านไปราวครึ่งชั่วยาม ควันไฟบนภูเขาก็เริ่มจางลง นัยน์ตาของหยุนชางส่องประกาย "ดูเหมือนว่า ทหารแคว้นเซี่ยจะทนต่อไปไม่ได้แล้ว พวกเราก็ต้องเตรียมตัวเอาไว้ไห้พร้อม ทำตามแผนเดิม กระจายกำลังทหารไปตามสี่ทิศ หลิวหัวและหยุนชงเป็นผู้นำเหล่าทหาร คอยซุ่มอยู่สองด้านซ้ายขวาของภูเขาหยุนจิน แม่ทัพฉีนำทหารบุกเข้าไปทลายฐานทัพแคว้นเซี่ย ให้พวกเขาตั้งตัวไม่ทัน ข้าจะไปร่วมประสานกำลังกับท่านอ๋องภายในภูเขา"

ผู้นำทหารทุกคนรับบัญชา เฉี่ยนอินเดินเข้ามาข้างๆหยุนชางแล้วพูดขึ้นว่า "พระชายา หม่อมฉันจะคอยติดตามรับใช้พระองค์ อย่าทรงปฏิเสธหม่อมฉันอีกนะเพคะ" หยุนชางหัวเราะ แล้วพยักหน้า นางขึ้นไปบนหลังม้า แล้วมองลงมาที่เซียวต้าป่าวที่ยืนอยู่ข้างๆ จากนั้นจึงเอ่ยกับผู้ช่วยแม่ทัพ "ช่วยเตรียมม้ามาให้เขาสักตัว"

เซียวต้าป่าวรีบคุกเข่าลง "ขอบพระคุณใต้เท้า"

หยุนชางยิ้มและเอ่ยว่า "หากว่าวันนี้เจ้าช่วยนำทางให้พวกเราได้เป็นอย่างดี ก็จะถือเป็นผลงานของเจ้า ข้าจะมีรางวัลให้เจ้าอย่างแน่นอน"

เมื่อเซียวต้าป่าวได้ยินเช่นนั้นแล้ว แววตาของเขาตื้นตันมาก "ขอบพระคุณใต้เท้า ขอบพระคุณขอรับ"

องครักษ์คนสนิทจูงม้าออกมาแล้ว หยุนชางจึงหันไปบอกกับเซียวต้าป่าว "ขึ้นม้าเถอะ พวกเราต้องไปกันแล้ว"

ธงบัญชาการถูกโบกขึ้น 3 ครั้ง กองทัพก็เริ่มออกเดินทาง หยุนชางพาทหารที่มีจำนวนไม่ถึงแสนนาย มุ่งหน้าไปยังถ้ำบนภูเขา ภายใต้การนำทางของเซียวต้าป่าว

ทหารแคว้นเซี่ยได้เริ่มเตรียมการโจมตีแล้ว เสียงกลองดังขึ้น เสียงบัญชาการก็ดังตามมาที่ภูเขาหยุนจิน หยุนชางตั้งใจฟังเสียง จำนวนไพร่พลของทั้งสองฝ่ายในตอนนี้ค่อนข้างสูสี ใครจะแพ้ใครจะชนะ คงจะตัดสินลำบาก

"พระชายาเพคะ เหตุใดพระองค์จึงไม่ให้อาจารย์ชิงชางตามมาด้วยล่ะเพคะ? ถ้าหากว่าหลิ่วหยินเฟิงนั่นคิดแผนตามตำราพิชัยสงครามขึ้นมา จะไม่แย่กันหรือเพคะ?" เฉี่ยนอินขมวดคิ้วถามด้วยความกังวล

หยุนชางยิ้ม "การเดินทางไปสู้รบเป็นเรื่องลำบากลำบน ท่านอาจารย์ชิงชางอายุมากแล้ว คงจะแบกรับสภาพที่ยากลำบากเช่นนี้ไม่ไหว การที่ท่านอ๋องเชิญเขามาในค่ายทหารนี้ ปากก็บอกเพียงแค่เพื่อให้เขาเข้ามาช่วยพวกเราอีกแรง แต่ความจริงแล้ว ท่านอ๋องกลับหวังว่าเขาจะถ่ายทอดวิชาตำราพิชัยสงครามให้กับข้าด้วย ดังเช่นสุภาษิตว่าไว้ มอบปลาให้คน ไม่สู้สอนให้คนจับปลา หลายวันมานี้ ข้าได้ศึกษาตำราพิชัยสงครามที่เขาให้ข้ามา แม้จะยังไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ แต่ภาพตำราพิชัยสงครามและวิธีตั้งรับกลศึกพิชัยสงคราม ข้าก็จดจำเอาไว้ได้จนขึ้นใจ แม้จะไม่เคยลองวิชา แต่คงจะสามารถนำมาใช้ได้ในระดับหนึ่ง"

"พูดเป็นเล่นอีกแล้วนะเพคะพระชายา หม่อมฉันเห็นตำราพิชัยสงครามนั่นแล้ว พอนำมาวางซ้อนๆกันเข้าก็หนาเป็นศอกเลยนะเพคะ นี่เพิ่งผ่านไปไม่กี่วันเอง พระองค์จะท่องจำเนื้อหาทั้งหมดได้อย่างไรล่ะเพคะ" เฉี่ยนอินเบ้ปาก นางแสดงท่าทางไม่เชื่อถือ

หยุนชางถึงกับอดหัวเราะไม่ได้ "เฉี่ยนอินของข้าคือคนที่เข้าใจข้าที่สุดเลย ใช่แล้ว ความจริงข้าจำได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ถึงอย่างไร ก็ไม่อาจให้ท่านอาจารย์ชิงชางมาร่วมเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายแบบนี้เป็นอันขาด"

การเดินทางที่เร่งรีบ ในที่สุดก็มาถึงปากทางถ้ำดังกล่าวแล้ว หยุนชางค่อยๆลงจากม้า เมื่อเข้าไปในถ้ำ ก็เจอแต่ความมืดสนิท องครักษ์คนสนิทรีบจุดคบเพลิง จึงพอมองเห็นภายในถ้ำขึ้นมาบ้าง

หยุนชางขมวดคิ้ว ภายในถ้ำยังคงมีร่องรอยของเหล่าทหารหลงเหลืออยู่ แต่กลับไม่มีผู้ใดอยู่เลย หยุนชางลองอังมือที่กองไฟที่ดับมอดลงแล้ว ยังคงมีไออุ่นคุกรุ่นเล็กน้อย หยุนชางลุกขึ้นยืน เหล่าทหารของจิ้งอ๋องคงจะไปจากที่นี่ได้ไม่นาน แต่หยุนชางได้ให้คนมาส่งข่าวก่อนหน้านี้แล้วว่านางกำลังตามมาสมทบ เหตุใดจิ้งอ๋องจึงไม่อยู่รอตนที่นี่ก่อน