ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 361

แม้จะรอมาเกือบ 2 ชั่วยาม แต่หลิ่วหยินเฟิงหาได้แสดงท่าทางร้อนใจไม่ เขาสวมชุดสีคราม นั่งสงบนิ่งอยู่ในห้องโถง มือของเขาวางไว้บนฝาถ้วยน้ำชา ท่าทางเหมือนกำลังครุ่นคิดบางสิ่งบางอย่าง

พลันได้ยินเสียงคนเดินมา เขาจึงหันไปมอง และได้พบกับหยุนชาง เขามองสำรวจหยุนชางอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นและทำการคารวะ "พระชายา"

หยุนชางพยักหน้า แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตำแหน่งหลัก "ขออภัยที่ให้ท่านกุนซือหลิ่วรอนาน"

หลิ่วหยินเฟิงได้ยินดังนั้นก็ส่ายหน้า เขาหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมา แล้วเอ่ยว่า "พระองค์มักจะตื่นบรรทมสายอยู่บ่อยครั้ง หม่อมฉันทราบพ่ะย่ะค่ะ"

คำพูดนั้นทำเอาหยุนชางทำตัวไม่ถูก เมื่ออยู่ที่จวนของหลิ่วหยินเฟิง นางตื่นสายดังเช่นที่เขาพูด วันแรกพ่อบ้านหลิ่วได้ยกสำรับเช้ามาให้นาง นางก็ได้บอกพ่อบ้านหลิ่วว่าไม่จำเป็นต้องยกมาเช้าเช่นนี้ เพราะจะทำให้นางตื่น หลังจากวันนั้น พ่อบ้านหลิ่วก็ไม่ยกสำรับเช้าเข้าไปให้อีก ตอนแรกนางก็คิดว่าหลิ่วหยินเฟิงคงจะยุ่งอยู่แต่กับภารกิจของกุนซือประจำกองทัพ คงไม่มีเวลามาสอดส่องเรื่องชีวิตประจำวันของนาง คิดไม่ถึงเลยว่า เขาจะรู้แม้กระทั่งเรื่องการตื่นนอน

แต่ว่า......ในเมื่อเขาเองก็รู้อยู่แล้ว เหตุใดจึงยังจะมาพบนางแต่เช้าเช่นนี้?

"หม่อมฉันไม่คาดคิดมาก่อนเลย ว่าพระองค์จะเป็นพระชายาของจิ้งอ๋อง วันนั้นพระองค์คงจะเสด็จไปที่หุบเขาชิงเฟิงเพื่อลงสำรวจพื้นที่ พระองค์จึงได้เข้าใจลักษณะพืชพรรณแถบนั้นเป็นอย่างดี" หลิ่วหยินเฟิงพูดเสียงเรียบในขณะที่สายตาจับจ้องไปที่ภาพดอกเหมยบนถ้วยน้ำชา

หยุนชางยิ้ม "เป็นดังเช่นที่ท่านกุนซือหลิ่วคิด"

หลิ่วหยินเฟิงเงยหน้าขึ้นมา เขามองไปที่หญิงสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตำแหน่งหลัก เมื่อครั้งที่นางปลอมตัวเป็นผู้ชาย นางทำทุกอย่างได้แนบเนียนมาก ไม่มีผู้ใดสามารถจับพิรุธนางได้เลยแม้แต่น้อย เขาเองก็ไม่เคยสงสัยนางมาก่อน ในตอนนี้ได้เห็นนางแต่งกายตามแบบของสตรี ทำให้เขารู้สึกว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านั้นช่างสวยสดงดงาม กิริยาดี วาจาอ่อนหวาน ต่างกับตอนที่นางปลอมตัวเป็นชายลิบลับ

การพบหน้ากันที่หอยวี่หมั่นชั้นบนในวันนั้น เขาเพียงแค่ประหลาดใจที่นางหน้าตาเหมือนเซียวหยุนมาก แต่ไม่เคยเอะใจเลยว่านางก็คือเซียวหยุนนั่นเอง

อีกอย่าง สายตาที่นางมองมาตอนอยู่ในห้องทานอาหารก็เหมือนสายตาของเซียวหยุนมาก คนทั้งสองมีกลิ่นหอมติดกายเหมือนกัน และมีสายตาเหมือนกัน

ด้วยเหตุนี้ หลังจากที่เขาเดินออกมาได้ครึ่งทางแล้ว เขาจึงฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้แล้วย้อนกลับไปอีกครั้ง

"ตอนนั้นด้วยความจำเป็นเรื่องฐานันดรศักดิ์ ข้าจึงหลอกลวงท่านกุนซือหลิ่ว แต่ท่านกุนซือหลิ่วจิตใจกว้างขวาง คงจะไม่ถือโทษโกรธเคือง" หยุนชางพูดจบแล้วยิ้มออกมา

หลิ่วหยินเฟิงไม่ตอบ แต่กลับตั้งคำถาม "พระองค์เป็นผู้ทำลายกองกำลังที่อยู่ด้านนอกใช่หรือไม่?"

หยุนชางได้ฟังก็นิ่งไปชั่วครู่ จากนั้นนางก็ส่ายหน้า "หลังจากที่ท่านพาเหล่าทหารออกไปกันแล้ว ข้าต้องการที่จะฝ่าวงล้อม แต่ก็มิอาจทำได้สำเร็จ ข้าบาดเจ็บสาหัส ท่านอ๋องเป็นคนมาช่วยข้าไว้......"

หลิ่วหยินเฟิงนิ่งไปสักพัก หลังจากนั้นจึงถอนหายใจออกมาเบาๆ "เป็นเช่นนี้นี่เอง"