ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 373

ยังมิทันได้พูดจบ คำพูดกลับหยุดลง เนื่องจากจิ้งอ๋องสวมกอดหยุนชางไว้ ความหนาวเย็นบนร่างกายกลับทำให้หยุนชาอดไม่ได้ที่จะหนาวสั่นออกมา ผ่านไปชั่วครู่จึงปรับตัวเข้ากับความอบอุ่นได้ อีกทั้งมิได้เอ่ยอันใดออกมาอีก กลับยกมือขึ้นมากอดลั่วชิงเหยียนกลับ นางมิรู้ว่าระหว่างจิ้งอ๋องและเซี่ยหวนอวี่พูดคุยเรื่องใดกันบ้าง นางกลับรู้สึกว่าให้เขาไปเผชิญหน้ากับคนแปลกหน้าที่เขามิเคยรู้จักเลยว่าเป็นพ่อของตนเองมาตลอดยี่สิบกว่าปี แท้จริงแล้วมีความโหดร้ายเป็นอย่างมาก เกรงว่าเขา ภายในใจของนางจะมิมีอันใดที่ทำไม่ได้

"หวางเฟย โจ๊กมาแล้วเพคะ" เสียงของเฉียนยินพลันดังเข้ามาจากด้านนอก พลันทำลายความสงบภายในห้องนี้จนหมดสิ้น

หยุนชางค่อย ๆ ผละออกจากอ้อมกอดของจิ้งอ๋อง พลางดึงเขามานั่งบนตั่ง แล้วจึงหันกลับไปหาเฉียนยินที่ยืนอยู่ตรงประตูว่า "วางโจ๊กไว้บนโต๊ะ"

เฉียนยินเมื่อวางโจ๊กลงแล้ว จึงเงยหน้าขึ้นมาหามองหยุนชาง พลางมองไปยังใบหน้าที่ไม่สู้ดีของจิ้งอ๋อง จึงมิรู้ว่าตนเองควรจะอยุ่หรือจะไปดี

หยุนชางพลันโบกมือบอกกลาย ๆ ว่าให้นางถอยกลับไปได้ นางพลันได้สติขึ้นมา พร้อมรีบร้อนถอยออกไป ภายในใจตกตะลึงเป็นอย่างมาก จิ้งอ๋องก็มีช่วงเวลาที่ดูสิ้นหวังเหมือนกันงั้นหรือ? มิใช่ว่าตนเองเจอผีจริง ๆ ใช่หรือไม่ ?

หยุนชางพลันอุ้มผ้าห่มบนเตียงนอนมาคลุมให้จิ้งอ๋องอีกหนึ่งชั้น พลางพูดเบา ๆว่า "ร่างกายของท่านเย็นเป็นอย่างมาก ต้องทำให้ตัวอุ่นเสียก่อน แล้วจึงค่อยกินโจ๊ก" เมื่อพูดจบพลางหยิบถ้วยโจ๊กขึ้นมาให้จิ้งอ๋อง

จิ้งอ๋องเงียบไปชั่วครู่ จึงรับถ้วยโจ๊กไป พลางหยิบช้อนเล็ก ๆ ขึ้นมาตักกินทีละคำ หยุนชางจึงนั่งอยู่ข้างๆ เพียงมองดูเขา สายตาเต็มไปด้วยตวามอบอุ่น

โจ๊กหนึ่งถ้วยกินหมดไปแล้ว ในขณะที่หยุนชางรับถ้วยเปล่ามานั้น พลางจับมือจิ้งอ๋องคลำไปมา เมื่อรู้สึกถึงความอบอุ่นที่เพิ่มขึ้นมาแล้ว จึงพยักหน้าเล็กน้อย "กินเพื่อลองท้องเสียก่อน. อีกชั่วครู่จะถึงสำรับเย็นแล้ว ท่านอยากกินอะไรหรือ ? หม่อมฉันจะได้ให้เฉียนยินเตรียมไว้ให้"

จิ้งอ๋องพลางส่ายหัวไปมา พลันจ้องหยุนชางอยู่นาน จึงพูดออกมาว่า "อีกชั่วครู่เขาจะประกาศออกมาพร้อมจักรพรรดิว่า แคว้นเซี่ยเต็มใจที่จะสงบศึกกับแคว้นหนึง ภายในร้อยปี จะมิมีการก่อสงครามใดๆ เกิดขึ้น หาฝ่ายใดมีปัญหา อีกฝ่ายจะยกทัพไปช่วย"

เมื่อจิ้งอ๋องพูดจบพลันเกิดความเงียบขึ้นมาอีกครั้ง หยุนชางมิได้พูดอันใดออกมา ภายในห้องเกิดความเงียบเสียจนหน้าอึดอัด ชั่วครู่ หยุนชางจึงลุกขึ้นยืน เพื่อนำถ้วยโจ๊กไปวางไว้บนโต๊ะ พร้อมถามเขากลับว่า "ท่านรับข้อเสนออันใดของเขากัน ?"

จิ้งอ๋องพลันตกตะลึง มิคิกว่าหยุนชางจะถามคำถามนี้กับเขาก่อน "ข้ารับปากเขาว่า. "

จิ้งอ๋องพลันยิ้มออกมาอย่างเย็นชา กลับทำให้ตกตะลึงว่า "ข้ารับปากเขาว่าจะกลับไปยังแคว้นเซี่ยพร้อมเขา อีกทั้งเป็นอย่างที่เจ้าคาดการณ์ไว้ ข้าจะกลับไปเป็นจักรพรรดิแคว้นเซี่ย"

หยุนชางใช้เวลาทั้งวันในการคาดเดาเซี่ยหวนอวี่ ว่าเขาจะให้ข้อเสนออันใดแก่จิ้งอ๋อง ทั้งข้อเสนอนี้ หยุนชางก็เดาได้แล้ว จึงมิได้ตกใจแต่อย่างใด "เขาช่างไร้เดียงสาเสียจริง จึงคิดแค่ว่าตำแหน่งจักรพรรดินี้เป็นของเขาแล้ว. เขาจะทำเช่นไรก็ได้งั้นหรือ หากร้อยปีหลังจากนี้ ใครจะเป็นคนมารับประกันต่อจากเขากัน เกรงว่าเขาจะลืมไปแล้วว่า แคว้นเซี่ยยังมีองค์ชายอีกมาก อีกทั้งแต่ละคน ก็มิใช่ว่าจะบังคับกันได้ง่าย ๆ "

จิ้งอ๋องได้ยินหยุนชางพูดเช่นนั้น จึงหัวเราะออกมา "ใช่แล้ว เขากำลังบังคับข้า"

"ยังดี. " หยุนชางพลันมองมายังท่านอ๋องด้วยรอยยิ้ม "นับว่ายังโชคดีที่เขามิได้ให้ท่านกลับไปแต่งกับสตรีที่แคว้นเซี่ย เพื่อช่วยให้ท่านได้ครอบครองบัลลังก์"