ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 420

"นั้นสิ ชางเอ๋อร์ก็มิเคยคาดคิดเช่นกัน ว่าเสด็จพี่จะสวยเช่นนี้ อีกทั้งยังเป็นบุตรสาวของฮองเฮาผู้สูงส่งอีก. เป็กที่รักของเสด็จพ่อ อีกทั้งยังเป็นบุคคลที่มีความสามารถมากมาย เป็นถึงบุคคลที่ผู้คนในเมืองหลวงใฝ่ฝันอยากเอาเป็นเยี่ยงอย่าง ชายใดที่เคยชมชอบเสด็จพี่ล้วนแต่เป็นผู้โชคดี "หยุนชางพลันยื่นมือออกไปจับใบหน้าของหนิงหัวจิ้งให้เงยขึ้นมา "ฮ่าฮ่า หากผู้ชายที่ชอบเสด็จพี่ในตอนนั้น ได้มาเห็นเสด็จพี่ในสภาพเช่นนี้ มิรู้ว่าพวกเขาจะรู้สึกเช่นไร"

ร่างกายของหนิงหัวจิ้งพลันสั่นเทา "พุ้ย" เสียงอาเจียนหันไปทางหยุนชาง หากแต่หยุนชางพลันหลบได้ทัน พร้อมร้อยยิ้มที่เหี้ยมเกรียมขึ้นมาว่า "ทำไมเสด็จพี่ถึงดูตื่นเต้นเช่นนี้ ?"

"หนิงหยุนชาง เจ้าช่างเป็นคนเนรคุณเสียจริง มารดาของเจ้าก็เป็นแค่สนมที่ต่ำต้อยที่เข้าไปในตำหนักเย็น ยังเป็นเสด็จแม่ข้าที่สงสารเจ้า ถึงได้ชุบเลี้ยงเจ้ามานานหลายปี เจ้ากล้าดีอย่างไรมาทำกับข้าเช่นนี้ " หนิงหัวจิ้งกล่าวออกมาอย่างขุ่นเคือง ราวกับหญิงสาวที่ไม่ได้รับการสั่งสอน

หยุนชางพลันหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "ท่านกำลังเล่าเรื่องตลกอยู่หรือ ? เสด็จแม่ของท่าน ชุบเลี้ยงข้ามาหลายปี ? หากมิใช่เสด็จพ่อจับจ้องอยู่ตลอดเวลา เสด็จแม่ของท่านคงลงมือไปแล้ว เกรงว่าพวกท่านคงกำจัดข้าไปนานแล้วกระมัง ครั้งเมื่อข้ายังเด็กต้องได้รับความยากลำบากเพียงใด โดนผลักนู่นโดนกระแทกนี่อยู่บ่อยครั้ง สิ่งเหล่านี้ ล้วนแต่เป็นผลงานชิ้นเอกของเสด็จแม่ของท่าน เบื้องหน้าทำตัวอ่อนโยนต่อข้าเสียมากมาย หากแต่ลับหลังลอบทำร้ายข้าไปไม่รู้กี่รอบ ท่านคิดว่าข้าไม่รู้หรือ ? หลังจากข้ากลับมาที่วังได้ไม่นาน ที่หอเฉี่ยงซินครั้งนั้น ท่านคิดว่าข้าไม่รู้หรือที่ท่านลอบวางยาข้า ? หากมิใช่ว่าจิ้งอ๋อง เกรงว่าข้าคงโดนท่านวางยาพิษเข้าแล้ว "

"ฮ่าฮ่า ใช่ไง ชะตาเจ้ายิ่งใหญ่ขนาดไหนกัน เจ้าเป็นเพียงบุตรของนางสนมที่อยู่ในตำหนักเย็น. เหตุใดต้องมาแข่งกับข้าเพื่อแย่งความโปรดปรานจากท่านพ่อกัน ? ทำไมพวกเขาล้วนแต่พูดว่าเจ้าน่ารักกว่าข้า ? ทำไมสิ่งที่ข้าอยากได้ เสด็จพ่อต้องให้เจ้าด้วย ทำไมกัน ? ข้าต้องการทำลายเจ้า ทำให้ทุกคนล้วนแต่รังเกียจเจ้า " หนิงหัวจิ้งพลันหัวเราะออกมาเสียงดังว่า "เจ้าแค่โชคดีเพียงเท่านั้น ที่ได้จิ้งอ๋องมาครอบครอง เพื่อให้เขาปกป้องเจ้า ช่างไร้ยางอายเสียจริง เกรงว่าเจ้าและจิ้งอ๋องคงมีความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนกันมานานแล้ว "

หยุนชางคร้านที่จะด่ากับนางแล้ว พลางยิ้มขึ้นมาว่า "แผนการของเสด็จพี่ช่างแยบยลเสียจริง แม้แต่ข้าก็เกือบตกหลุมพลางไปแล้ว. วันนั้นที่ตำหนักจิ้นหลวน เสด็จพี่บอกว่า ข้าฆ่าคนไป และยังบอกอีกว่าข้าเป็นองค์หญิงตัวปลอม พลางต้องการให้ข้ากรีดเลือดพิสูจน์พ่อลูกกับเสด็จพ่อ ข้าเกือบจะเชื่อว่านั้นเป็นเรื่องจริงเสียแล้ว มิคิดว่าท่านเกลียดข้าจนถึงต้องใส่ร้ายข้า มิคิดว่าเสด็จพี่ต้องการให้ข้าอยู่มิสู้ตายเช่นนี้ ส่งข้าไปเข้าคุกพร้อมทั้ง ยังคำนวณการตายของรัชทายาทแคว้นเซี่ยไว้อีก"

"เจ้าพูดอะไร "หนิงหัวจิ้งแววตาสั่นไหวมองไปยังที่หยุนชาง

"หื้ม ? เสด็จพี่มิได้สารภาพทุกอย่างออกมาแล้วหรือ ? เมื่อเห็นข้าแล้ว มิใช่รู้ว่าตนเองตกอยู่ในกำมือของข้าแล้วมิใช่หรือ ยังจะเสแสร้งว่าตนเองยังมีพลังเป็นต่ออีกหรือ ? " หยุนชางเมื่อพูดอยู่นั้น อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา "ข้าบอกกับท่านอ๋องไว้แล้ว ว่าข้าไม่สามารถมาเคร้นความลับจากเสด็จพี่ได้ ดูสิ เสด็จพี่ ข้ารู้จักท่านดีถึงขนาดไหน รู้ถึงว่าเมื่อท่านได้พบข้าแล้ว ท่านจักไม่พูดความจริงออกมา"

หยุนชางพลันถอยหลังไปสองก้าว พร้อมสังเกตุท้องของหนิงหัวจิ้ง ราวกลับมีบางอย่างที่หน้าสนใจเกิดขึ้น หยุนชางพลันส่งเสียงออกมาว่า "เฮอะ " พร้อมเงยหน้ามามองหนิงหัวจิ้งว่า "เสด็จพี่ ลูกในท้องของท่านช่างแข็งแรงเสียจริง ถูกทรมานขนาดถึงเพียงนี้ ก็ยังไม่หลุดออกมา. ข้าคิดว่าท่านใช้ยาปลุกกำหนัดที่แคว้นเย้หลางไปมากมายเพื่อมัดใจชางเจี่ยคังหนิง เกรงว่าครั้งนี้คงเก็บเด็กไว้ไม่ได้แล้วกระมัง "