ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 433

นานพอควรที่ไม่มีใครเอ่ยปากตอบ หยุนชางมองดูผู้คนด้านล่างต่างมองหน้ากันเป็นเวลานาน จากนั้นก็มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งก้าวออกมาและกล่าวว่า "เรียนท่านอ๋องและพระชายา เรือนฝั่งตะวันตกมีเรือนที่เงียบสงบอยู่ แต่นั่นเป็นเรือนรับรองขอรับ...... "

"เรือนรับรองก็เรือนรับรองเถิด ข้าและพระชายาชอบความเงียบสงบ ทรงเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางครั้งนี้มากแล้ว พาเราไปที่เรือนฝั่งตะวันตกเถอะ" ลั่วชิงเหยียนที่มีสีหน้าบึ้งตึง แฝงด้วยความเยือกเย็นที่น่ากลัว

หยุนชางยิ้มเล็กน้อย "เราเพิ่งมาถึงแคว้นเซี่ย และหลายสิ่งหลายอย่างยังไม่เจ้าที่เข้าทาง ในช่วงเวลานี้ พวกเจ้าที่ทำในสิ่งที่พวกเจ้าเคยทำเถิด"

ทุกคนรีบตอบรับ และชายวัยกลางคนคนนั้นก็ก้าวออกมา "ท่านอ๋อง พระชายา เชิญที่นี่ขอรับ"

ลั่วชิงเหยียนกับหยุนชางตามชายวัยกลางคนไป ระหว่างทางหยุนชางมองไปรอบๆ และพูดคุยกับชายคนนั้น แต่ได้รู้หลายๆอย่าง เช่นผู้ชายคนนั้นชื่อหลินฉวิน เดิมทีรับผิดชอบในการจัดซื้อของจวนรัชทายาท เช่นจวนรัชทายาทมีขึ้นเมื่อหลายร้อยปีก่อน ไม่เคยมีองค์ชายอื่นยกเว้นรัชทายาทอาศัยในจวนหลังนี้

เรือนฝั่งตะวันตกโทรมกว่าส่วนอื่นในจวนรัชทายาทมาก มีต้นบ๊วยเพียงไม่กี่ต้นที่ปลูกในลานบ้าน มีป่าไผ่เล็กๆหลังบ้าน ซึ่งค่อนข้างเงียบสงบ หยุนชางพอใจ จึงพยักหน้าและ ให้เฉี่ยนอินและคนรับใช้ที่อยู่ข้างหลังวางสัมภาระทั้งหมดลง เมื่อเห็นเช่นนี้จิ้งอ๋องจึงยิ้มและพูดกับหลินฉวินว่า "ต่อจากนี้ไปข้านี้และพระชายาก็พักอยู่ที่นี่"

หลินฉวินอ้าปากดูเหมือนจะต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ท้ายที่สุด เขาไม่ได้พูดอะไร และถอยลงไป

เฉี่ยนอินนำคนรับคนเข้าๆออกๆเพื่อจัดของให้เรียบร้อย หลายวันมานี้หยุนชางนอนในรถม้ามาพอควร จึงไม่รู้สึกง่วงเท่าไรนัก นางจึงพาลั่วชิงเหยียนนั่งในห้องและพูดคุยสนทนากัน "ข้ารู้สึกว่า เมื่อจู่ๆมาถึงที่ที่ไม่คุ้นเคยแห่งนี้ ได้พบเห็นแต่คนที่ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน ข้าก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย ตอนที่อยู่ประตูวัง ข้าเห็นว่าฮองเฮาน่าจะเป็นผู้ที่มากอุบายแน่ เฉกเช่นเดียวกับที่เซี่ยหวนอวี่ที่จู่ๆก็วางท่านอ๋องไว้บนคลื่นพายุ และประทานจวนรัชทายาทนี้ให้กับท่านอ๋อง ไม่รู้ว่าเขามีแผนการอะไรอยู่"

ลั่วชิงเหยียนยิ้มเบาๆและจับมือหยุนชาง "ไม่เป็นไร พวกเราคอยระวังให้ดี แค่นั้นพอ"

หยุนชางพยักหน้าและได้ยินเสียงเฉี่ยนอินพูดขณะกำลังวางสัมภาระ "นี่ก็มาถึงแคว้นเซี่ยแล้ว พระชายายังเอาแต่เรียกเซี่ยหวนอวี่ เซี่หวนอวี่อยู่ ถ้ามีคนได้ยินเข้า จะแย่เอานะเพคะ"

หยุนชางได้ยินก็อดหัวเราะไม่ได้ "เฉี่ยนอินก็ระวังตัวขึ้นแล้ว"

เฉี่ยนอินฟังและเดินเข้ามา เมื่อเห็นว่าจิ้งอ๋องหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน นางก็เอนไปข้างหูของหยุนชาง และกล่าวว่า "พระชายา เมื่อไหร่เราจะได้พบกับหัวหน้าเฉี่ยนเฉียนเพคะ?"

หยุนชางยิ้มและแตะปลายจมูกของนาง พูดเบาๆ "ไม่ต้องกังวล เราเพิ่งมาอยู่ที่นี่ มีคนคอยเฝ้าดูดูเรามา ดังนั้นตอนนี้เราควรระวังให้มากกว่านี้"

เฉี่ยนอินเม้มปาก และกำลังจะพูด เมื่อเขาได้ยินเสียงจากด้านนอก "ท่านอ๋อง พระชายา ผู้ดูแลมารายงานว่า ท่านกั๋วกงและฮูหยินแห่งจวนกั๋วกงมาขอรับ"

จวนกั๋วกง? หยุนชางนิ่งเป็นเวลานานก่อนที่จะตอบสนอง จวนกั๋วกงนี้ควรเป็นจวนของฮวากั๋วกงใช่ไหม? หันไปมองและเห็นว่าจิ้งอ๋องดูเหมือนจะไม่ได้ยิน นั่งบนเก้าอี้และอ่านหนังสือโดยไม่มีท่าทีใดๆ หยุนชาง เหยียดมือออกและจับมือของลั่วชิงเหยียน "ท่านอ๋อง ฮวากั๋วกงและฮูหยินมาเพคะ"

ลั่วชิงเหยียนพยักหน้าเบาๆ "ข้าได้ยิน"

ได้ยินแต่ยังเงียบไม่สนใจ หยุนชางคิด เกรงว่าเขาจะไม่พอใจกับการมาถึงของฮวากั๋วกง แต่หยุนชางไม่รู้ว่าอดีตของเขากับฮวากั๋วกงเป็นอย่างไร จึงดึงมือของลั่วชิงเหยียน "ท่านอ๋อง ตอนนี้เราอยู่ในแคว้นเซี่ยนะ"