ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 435

"ว่ากันว่าในจวนของรุ่ยอ๋องไม่มีนางสนมหรือเรือนนางสนมเลย มีเพียงพระชายาเป็นหญิงเดียวในจวน ช่างรักเดียวใจเดียวอะไรเยี่ยงนี้ แต่กลับทำให้หญิงในใต้หล้านี้อิจฉายิ่งนัก" ฮองเฮากล่าวอย่างเฉยเมย น้ำเสียงของนางนิ่งสงบ ดูเหมือนนางจะพูดถึงเรื่องนี้โดยไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก หยุนชางอดไม่ได้ที่จะเฝ้าระวังนาง เป็นไปได้ไหมว่า ฮองเฮาต้องการหาหญิงสาวให้กับท่านอ๋อง?

ลั่วชิงเหยียนดูเย็นชาอยู่ตลอด ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้พูดอะไรเลย ดูเหมือนว่ากำลังดูเรื่องตลกที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเอง

พอได้ยินฮองเฮาตรัสอย่างนั้น แล้วเงยหน้าขึ้น ชำเลืองมองทั่วพระพักตร์ของฮองเฮาแล้วเยาะเย้ย "ฮองเฮาตรัสเยี่ยงนี้คือ กำลังกล่าวโทษฝ่าบาทที่มีเหล่านางสนมเต็มวังหลัง ทำให้ฮองเฮามิอาจเป็นที่โปรดปรานเพียงผู้เดียวงั้นหรือ? "

เมื่อฮองเฮาได้ยินคำพูด สีพระพักตร์ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ในทันทีที่นางกลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง "รุ่ยอ๋องเหตุไฉนถึงพูดเช่นนี้ได้ ข้าเพียงชื่นชมความรักเดียวของรุ่ยอ๋อง แต่ข้าเองก็ทราบดี ผู้หญิงล้วนมีความหึงหวง ยอมคนอื่นไม่ได้ ต่างก็มีเหตุผลมากมาย"

จิ้งอ๋องยิ้มอย่างเย็นชา "พระชายาของข้ามิใช่คนหึงหวงอะไร แต่เป็นข้าเองที่หึงหวง ข้าไม่สามารถทนให้คนอื่นแบ่งความใส่ของของพระชายาไปได้ ข้าไม่ต้องการให้พระชายาหันไปเอาใจใส่สิ่งอื่นใด และไม่สามารถอยู่กับข้าได้ตลอด"

งานเลี้ยงเงียบลง แต่ก็ได้ยินเสียงของลั่วชิงเหยียนอย่างเย็นชา "ข้ามีนิสัยไม่ค่อยจะดีนัก ถ้าใครก็ตามที่รบกวนความสงบสุขของพระชายาข้าที่จวน อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ"

ฮองเฮาถูกจิ้งอ๋องทำให้เสียหน้าไปสองครั้ง สีหน้าค่อนข้างอึดอัด นิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะตรัสว่า "ท่านอ๋องเพิ่งมาที่แคว้นเซี่ยเป็นครั้งแรก อย่าได้ทำตัวเย็นชาจนน่ากลัวนัก ระวังจะทำให้หญิงตัวเล็กอย่างเราๆในงานเลี้ยงต้องหวาดกลัว" หลังจากพูดจบ พระองค์ตรัสว่า "ฝ่าบาท เมื่อครู่พระองค์ไม่ใช่ตรัสว่า จะมีการแข่งขันเล็กๆ ผู้ที่ชนะจะมีรางวัลใหญ่มิใช่หรือเพคะ"

เซี่ยหวนอวี่ยิ้มและพยักหน้า "แคว้นเซี่ยเคารพนักปราชญ์บัณฑิตมาโดยตลอด ดังนั้นวันนี้เรามาเล่นตีกลองส่งดอกไม้กันเถอะ วันนี้ไม่มีการลงโทษ มีแต่ประทานรางวัล ข้าออกคำสั่งดอกไม้ ถ้ามีคนต่อประโยคได้ ก็ยืนขึ้นต่อประโยค ส่งต่อกันจนสุดท้ายไม่มีใครสามารถต่อประโยคได้ ก็จะเป็ผู้ชนะ ใครมีข้อคัดค้านหรือไม่?"

หยุนชางเคยได้ยินมาก่อนว่า การเล่นตีกลองส่งดอกไม้ของแคว้นเซี่ยไม่เหมือนกับแคว้นหนิง ที่แค่ตีกลองส่งดอกไม้ แต่คือมีดอกไม้เป็นหัวข้อ คนที่ออกหัวข้ออ่านบทกวี มีชื่อดอกไม้ปรากฏขึ้นในช่วงแรกๆบทกลอน ผู้ได้รับลำดับดอกไม้ต้องอ่านกลอนที่มีชื่อดอกไม้ และต้องสอดคล้องเดียวกับกลอนที่ได้รับ

ไม่มีใครตอบรับ แล้วเซี่ยหวนอวี่ยิ้ม "เช่นนั้นข้าจะออกหัวข้อแล้ว? พบหน้าหญิงงามและดอกเหมยที่กำลังเบ่งบาน"

พอสิ้นเสียง องค์หญิงไท่อันก็ยิ้มและอ้าปากพูด "ดอกบัวใต้แสงแดดนั้นงามอุรา"

แล้วมีอีกหลายคนที่หยุนชางไม่รู้จักชื่อรับต่อกลอน ยิ่งเล่นยิ่งใช้เวลานาน หยุนชางมองดู โดยไม่พูดอะไร ชายหนุ่มฝั่งตรงข้ามยืนขึ้น "ทิ้งให้ดอกบัวที่อับเฉาฟังเสียงฝน"

หลังจากที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา เซี่ยหวนอวี่ก็ยิ้มเล็กน้อย "ไม่มีแล้วหรือ เช่นนั้นซูซื่อหลางจะเป็นผู้ชนะ?"

องค์หญิงไท่อันยิ้ม "พี่สะใภ้มาจากตระกูลบัณฑิตจริงๆ น้องๆในตระกูลล้วนมีความสามารถกันทั้งหมด"

หยุนชางมองชายหนุ่ม เมื่อดูรูปร่างหน้าตาของเขานับว่าไม่โดดเด่น แต่ดวงตาของเขาเย่อหยิ่ง ค่อนข้างเมินเฉยต่อการเชยชมขององค์หญิงไท่อัน