ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 453

"เป็นฮองเฮาของฝ่าบาทองค์ใหม่ ฟื้นฟูชื่อเสียงของตระกูลหลิน" ทันใดนั้นเสียงหัวเราะดังลั่นมาจากด้านในห้องโถง และดวงตาของชุนเถาพวกนางทั้งสี่ก็เบิกกว้าง สีหน้าที่หวาดกลัว ก่อนที่พวกนางจะทันได้ตอบโต้ ก็ได้ยินเสียงของผู้สูงส่งดังขึ้นอีกครั้ง "ทหาร นำตัวพวกนางเข้ามา"

ทหารรักษาการณ์พาทั้งสี่คนเข้าไปในห้องโถง จากนั้นพวกนางก็มองเห็นสถานการ์ด้านในได้ชัดเจน ในห้องนั้น ฝ่าบาทประทับอยู่บนเก้าอี้ มีคนมากมายในห้องโถง รวมทั้งนางสนมของฝ่าบาท ท่านอ๋องหลายท่าน และเหล่าขุนนางในราชสำนัก องค์หญิงของพวกนางถูกทหารรักษาการณ์หลายนายคุมตัวไว้ ปากของนางถูกยัดด้วยผ้าเช็ดหน้าที่ปักดอกท้อไว้ หน้าซีดเล็กน้อย หลับตาลง และดูเหมือนนางไม่เต็มใจที่จะมองดูอีก

"ข้าไม่รู้ว่า ไทเฮาและน้องหญิงของข้าจะความคิดเช่นนี้ขึ้นมาจริงๆ ตระกูลหลินเป็นตระกูลเดิมของไทเฮา ข้านับว่าใจกว้างมากในเรื่องเมื่อตอนนั้น โทษของการสมรู้ร่วมคิดน่าจะต้องโทษประหารเก้าชั่วโคตร ข้าเพียงแค่เนรเทศพวกเขาและไม่ถือโทษ และแม้ว่าไทเฮาจะช่วยกระทำผิดเช่นนี้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาข้าก็ยังเคารพนางในฐานะเสด็จแม่ แต่จนถึงวันนี้ ข้าก็เพิ่งรู้ว่าที่ข้าได้ทำไป แต่พระทัยของนางก็มีแต่ตระกูลหลิน ดี ดีมาก!"

เซี่ยหวนอวี่มององค์หญิงไท่อัน และนางกำนัลทั้งสี่ที่คุกเข่าอย่างเย็นชาและพูดเสียงดัง "ทหาร นำตัวองค์หญิงไท่อันไปขังในคุกหลวง และโบยนางกำนัลทั้งสี่นี้มีเจตนาร้ายนี้ให้ตาย"

หลิวเหวินอันตอบรับอย่างรวดเร็ว และเรียกคนมาลากพวกนางลงไป

สีหน้าของทุกคนในห้องโถงดูน่าแย่เล็กน้อย โดยเฉพาะฮองเฮา สิ่งที่ชุนเถาพูด การตายของรัชทายาท ฮองเฮาคือคนที่อยากแก้แค้นมากที่สุด

ฮองเฮาเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองผู้คนก่อนจะหันศีรษะไปทางเซี่ยหวนอวี่ "ไทเฮาทรงมากเกินไปจริงๆ" หลังจากหยุดชั่วคราว "แต่สิ่งที่นางกำนัลพูดไม่สามารถเชื่อได้ทั้งหมด การตายของรีชทายาท หม่อมฉันเศร้ามากจริงๆ เพราะเป็นเลือดเนื้อที่หม่อมฉันตั้งท้องมาตั้งสิบเดือน แต่หม่อมฉันไม่ใช่คนไม่แบ่งแยกถูกและผิด ที่แคว้นหนิง รัชทายาทลอบสังหารรุ่ยอ๋องมีความผิด และการตายของรัชทายาท รุ่ยอ๋องไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเลย หม่อมฉันเกลียดที่ตนสั่งสอนไม่ดี และไม่ได้สอนให้เคารพพี่น้อง อย่างไรก็ตาม มีองค์ชายและองค์หญิงในวังไม่น้อยของแคว้นเซี่ย แต่หม่อมฉันมิเคยรู้สึกลำบากใจ สั่งสอนพวกเขาทั้งหมดเหมือนลูกๆของหม่อมฉันเอง หม่อมฉันทนไม่ได้หากได้รับการกล่าวร้ายเพคะ"

เซี่ยหวนอวี่เหลือบมองนางอย่างเฉยเมย ดวงตาของเขาดูเหมือนมองไปที่คนโง่

ฮองเฮาลังเลใจและหยุดพูด

หยุนชางจ้องไปที่ฮองเฮาครู่หนึ่งและอดไม่ได้ที่จะสงสัยเล็กน้อย ถ้าจะบอกว่านางมีแผนร้าย คงไม่เหมาะที่จะพูดเรื่องนั้นในเวลานี้ ถ้านางไม่มีแผน นางจะอยู่รอดมาหลายปีในวังหลังที่ปั่นป่วนนี้ได้อย่างไร หรือแกล้งทำเป็นโง่เป็นส่วนหนึ่งของอุบายของนาง?

"ในเมื่อฮองเฮาตรัสเช่นนั้น ข้าก็มอบความปลอดภัยของรุ่ยอ๋องให้เจ้าแล้ว หากมีอะไรเกิดขึ้นกับรุ่ยอ๋อง ข้าก็จะถามเจ้าเท่านั้น" เซี่ยหวนอวี่กล่าวอย่างเฉยเมย

เมื่อมองไปที่สีพระพักตร์ฮองเฮา หยุนชางดูเหมือนว่านางกลืนแมลงวันและไม่สามารถทำอะไรได้

"เพคะ หม่อมฉันรับคำสั่งเพคะ" ฮองเฮาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วตอบกลับอย่างรวดเร็ว

ขุนนางที่ยืนอยู่ข้างๆก้าวออกมา หยุนชางหันมามองและเห็นว่าเป็นหลิ่วจิ้น "ฝ่าบาท ไทเฮามีความคิดเช่นนั้น ฝ่าบาทควรต้องระวังด้วยพ่ะย่ะค่ะ"