ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 46

"องค์หญิงระวังนะเพคะ" เฉี่ยนอินตะโกนอย่างกังวล วิ่งไปข้างหน้า กอดหยุนชางไว้ ผลักนางไปที่ฝั่ง แต่ตัวเองดันลื่นลงไปในทะเลสาบ

"มีคนตกน้ำ"

พอหยุนชางได้สติ ก็เห็นเฉี่ยนอินผลุๆโผล่ๆในทะเลสาบ หยุนชางหรี่ตาของนาง จากนั้นก็ขึ้นเสียง "ยังไม่รีบมาช่วยคนอีก?"

เหล่าขันทีที่ตามหลังก็กระโดดลงน้ำทีละคน ว่ายไปหาเฉี่ยนอิน

"องค์หญิง ท่านไม่เป็นไรใช่ไหมเพคะ" ฉิงยีรีบเข้าไป เอนไปทางด้านข้างของหยุนชางและถามด้วยความกังวล หยุนชางส่ายหัว "ข้าไม่เป็นไร ถูกเฉี่ยนอินผลักออกมา เพียงว่าเฉี่ยนอิน..."

หยุนชางขมวดคิ้ว สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

"ชางเอ๋อร์ ไม่ต้องกังวล มีคนมากมายเช่นนี้ ต้องช่วยนางกำนัลของเจ้าได้อย่างปลอดภัยอย่างแน่นอน นางกำนัลของเจ้าดูเป็นคนอารมณ์ดี มีความกล้าหาญ ช่วยชีวิตเจ้าในช่วงเวลาที่สำคัญ" ฮองเฮาเดินไปที่หยุนชาง ตบมือนางและกระซิบเบาๆ

หยุนชางพยักหน้า "เพคะ..."

ฮองเฮาเห็นหยุนชางจ้องมองไปที่ทะเลสาบอย่างกังวล พอใจอย่างมาก จึงหยุดพูด

"ช่วยได้แล้ว ช่วยได้แล้วเพคะ องค์หญิง" ขันทีหลายคนร่วมมือช่วยกันยกเฉี่ยนอินขึ้นฝั่ง หยุนชางรีบเดินไปที่ข้างเฉี่ยนอิน เมื่อเห็นเฉี่ยนอินคายน้ำออกมาสองสามครั้ง และดูอ่อนแอมาก ก็รีบนั่งลง ถามด้วยความเป็นห่วง "เฉี่ยนอิน เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? "

เฉี่ยนอินเหลือบมองไปที่หยุนชางและส่ายหัว "หม่อมฉันไม่เป็นไรเพคะ องค์หญิงปลอดภัยก็ดีแล้วเพคะ" ทันทีที่เสียงลดลง นางก็เป็นลมไป

"ยังไม่รีบไปตามหมอหลวง" เสียงอันสง่าผ่าเผยของฮองเฮาดังมาจากด้านหลัง แต่หยุนชางกลับเห็นมือของเฉี่ยนอินขยับเล็กน้อย

หลังจากช่วงเวลาแห่งความวุ่นวาย ตำหนักชิงซินก็ค่อยๆสงบลง หยุนชางเดินไปที่เตียงและนั่งลง พูดเบาๆว่า "เอาล่ะ ไปกันหมดแล้ว อย่าแกล้งอีกเลย"

คนบนเตียงลืมตาขึ้นข้างหนึ่ง มองไปที่หยุนชาง แล้วก็ค่อยๆลืมตาทั้งคู่ หยุนชางรู้สึกตลกเล็กน้อย จงใจพูดด้วยใบหน้าบึ้งตึงว่า "ฮองเฮาขอให้เจ้าทำเช่นนี้"

เฉี่ยนอินพยักหน้า "โดยให้ขันทีที่ส่งอาหารมาพูดกับหม่อมฉันก่อน เวลาฉุกเฉิน อีกทั้งไม่รู้ว่ากำแพงมีหูหรือไม่ จึงไม่กล้าที่จะพูด แต่องค์หญิงก็เดาได้แล้วใช่ไหมเพคะ? ถุงหอมกุ้ยฮวานั่น......"

ถุงหอมกุ้ยฮวามีกลิ่นซูเหอเซียงซึ่งเป็นที่โปรดปรานของฮองเฮา

หยุนชางรู้ความหมายของคำพูดของเฉี่ยนอิน และเพราะกลิ่นของซูเหอเซียงนั่น หยุนชางจึงตกลงตามข้อเสนอที่จะไปที่สวนอุทยานอวี้ฮวา เพียงแต่ว่า หยุนชางไม่รู้ว่าการแสดงที่ริมทะเลสาบคืออะไร?

"ฮองเฮาอาจได้ยินมาว่าหม่อมฉันไม่เป็นที่โปรดปราณในตำหนักชิงซิน องค์หญิงไม่โปรดหม่อมฉัน จึงต้องการช่วยเหลือหม่อมฉัน ดังนั้นฮองเฮาจึงส่งจดหมายมาให้หม่อมฉัน จะต้องพาองค์หญิงไปที่สวนอุทยานอวี้ฮวา เมื่อถึงเวลานั้นจัดเตรียมอุบัติเหตุบางอย่างไว้ หม่อมฉันจะต้องมุ่งความสนใจไปที่องค์หญิงอย่างแน่นอน เมื่อมีบางอย่างเกิดขึ้นกับองค์หญิง ต้องช่วยองค์หญิงอย่าวโดยเร็วที่สุด หากหม่อมฉันบาดเจ็บเล็กน้อย มันคงจะดีกว่านี้ไม่ได้แล้วเพคะ"เฉี่ยนอินยิ้มและมองไปที่หยุนชางด้วยกระพริบตาซ้ำๆ

"ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง ฮองเฮาช่างรีบร้อยจริงๆ เจ้ามาตำหนักชินซิงเพียงไม่กี่วันเอง" หยุนชางกระซิบ

เฉี่ยนอินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า "องค์หญิง อีกไม่กี่วัน ก็จะเป็นวันเหมายัน เป็นวันที่ฝ่าบาทบบวงสรวงฟ้า ฮองเฮาเคยกำชับไว้ว่า จะต้องได้รับความไว้วางใจจากองค์หญิงก่อนวันเหมายัน หม่อมฉันรู้สึกว่า...... "

"เจ้าหมายความว่าฮองเฮาต้องการจัดการกับข้าในวันเหมายันงั้นหรือ" หยุนชางยิ้มเล็กน้อย "เป็นความจริงที่ว่า ข้าไม่ได้รุกรานคนอื่น แต่เป็นคนอื่นกำลังโจมตีข้า ถ้าเช่นนี้ข้า ครั้งนี้ ข้าจะฉวยโอกาสก่อน"