ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 508

"โอ้?" หยุนชางเลิกคิ้วและฮองเฮายังคงรับท่านชายน้อยเข้าวังจริงๆ และเดิมพันสมบัติในมือที่เป็นเด็กอายุสามขวบ ดูเหมือนว่านางคงจะกระวนกระวายจนทำเรื่องให้วุ่นวาย

"มิใช่มีข่าวว่าท่านชายน้อยประชวรหนักหรือเพคะ เกิดอะไรขึ้น?" หยุนชางตบมือของลั่วชิงเหยียน ลั่วชิงเหยียนเห็นว่าทั้งสองกำลังพูดคุยกันโดยไม่มีสนใจใครอื่น ถอนหายใจและวางนางลง แล้วเดินไปที่ห้องอักษรข้างๆ แล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน

หยุนชางรู้สึกตลกเล็กน้อยเมื่อเห็นเช่นนี้ แต่ในใจแอบดีใจที่หนีมาได้ และรีบพาเฉี่ยนอินไปที่เบาะแล้วนั่งลง

"หัวหน้าเฉี่ยนเฉียนได้ส่งข่าวมาว่า เมื่อวานนางไปพบท่านชายน้อย เมื่อนางไปที่นั่น หมอหลวงกำลังรักษาท่านชายน้อยอยู่ หมอหลวงกล่าวว่าความชื้นในสุสานหลวงนั้นหนักเกินไป และพิษชื้นก็เข้าสู่ร่างกาย ต้องใช้เวลารัษา แต่ทว่าหัวหน้าเฉี่ยนเฉียนกล่าวว่า นางดูอาการของท่านชายน้อยนั้นไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นพิษชื้น แต่เหมือนถูกวางพิษจริงๆ" เฉี่ยนอินทำเสียงเชอะ "เพียงแต่ว่าหัวหน้าบอกว่านางไม่เชี่ยวชาญเรื่องพิษมากนัก จึงไมรู้ว่าท่านชายน้อยถูกวางยาพิษชนิดใด"

"ถูกวางยาพิษ?" หยุนชางยิ้มเยาะเย้ย "ไม่เป็นไร คิดว่าหลังจากสองสามวันมันคงจะดีขึ้นเอง คนวางยาพิษไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฮองเฮา ฮองเฮาไม่ใช้วิธีการที่งุ่มง่ามเช่นนี้จะพาท่านชายน้อยกลับมาที่วังได้อย่างไร เพียงแต่ในวังนี้ ไม่มีใครที่โง่ เกรงว่าทุกคนคงจะชัดเจนในหัวใจของพวกเขา"

เฉี่ยนอินตอบรับแล้วพูดอีกครั้ง "แล้วเรื่องนี้?"

"เราไม่ต้องทำอะไรเลย แค่อยู่ข้างๆคอยเฝ้าดูก็พอ ฮองเฮาคิดว่านางจะเอาท่านชายน้อยมาเป็นโล่พิเศษ ซึ่งสามารถช่วยให้นางได้รับความโปรดปราน แต่นางไม่รู้ว่านางกำลังทำอะไรลงไป ผลลัพธ์เพียงอย่างเดียวคือการส่งชีวิตไปเปล่าๆเท่านั้น" หยุนชางกล่าวอย่างเย็นชาและโบกมือให้เฉี่ยนอินถอยไปได้

ทันทีที่เฉี่ยนอินออกจากบ้าน ลั่วชิงเหยียนก็ยืนขึ้นทันที เดินไปหาหยุนชางและกดนางลงบนเบาะ หยุนชางรีบร้องอุทานออกมาและผลักลั่วชิงเหยียนอย่างเบาๆ "ท่านกำลังทำอะไร นี่มันกลางวันแสกๆ"

ลั่วชิงเหยียนหัวเราะเบา ๆ "ไม่เป็นไร เราสามารถทำจนถึงกลางคืน เช่นนั้นมันก็จะไม่ใช่กลางวันแสกๆแล้ว... "

ใบหน้าของหยุนชางกลายเป็นสีแดงทันที "ท่านกำลังพูดเรื่องเหลวไหลอะไร..."

ก่อนที่นางจะพูดจบ ก็ถูกลั่วชิงเหยียนจูบปากไว้ หยุนชางรีบร้องอุทานออกมาระหว่างช่องว่างว่า "อย่าอย่าอย่า ไม่เอาที่นี่ ไปที่เตียง…"

ลั่วชิงเหยียนได้ยินพลางหัวเราะ อุ้มหยุนชางขึ้น หันหลังเดินไปที่เตียง เอื้อมมือไปดึงมุ้งลง เสื้อผ้าถูกโยนทิ้งอย่างทีละชิ้น และตกลงบนพื้น...

ผล็อยหลับไปตั้งแต่กลางวันจนถึงฟ้ามืดจริงๆ เมื่อหยุนชางตื่นขึ้น ดูเหมือนลั่วชิงเหยียนเพิ่งตื่นไม่นาน ดวงตาของนางยังคงไม่ชัดเจน หยุนฉางนอนบนหน้าอกของเขา กำศีรษะและเล่นเป็นเวลานาน แล้วเอ่ยขึ้นว่า "ข้าได้ยินมาว่าแคว้นเซี่ยให้ความสำคัญกับทายาทมาก เมื่อไหร่เราจะ…"

ลั่วก้มศีรษะลงเบาๆ และจูบหน้าผากหยุนชางก่อนจะกระซิบ "ไม่รีบ ตอนนี้เรากำลังตกอยู่ในอันตราย และการป้องกันตัวเองไม่ใช่เรื่องง่าย หากเจ้าตั้งครรภ์ ข้าเกรงว่าคนพวกนั้นคงจะกลายเป็นหมาจนตรอก ตอนนี้ มันไม่ใช่เวลาที่จะมีลูกจริงๆ รอ หลังจากทุกอย่างเรียบร้อย ข้าไม่อยากทำให้เจ้าตกอยู่ในอันตราย"

หยุนชางรู้ว่าเขากำลังพูดถูกทุกอย่างจริงๆ แล้วหลังจากเงียบไปนาน ก็พยักหน้า

เนื่องจากพวกเขาเพิ่งกลับมาที่เมือง เซี่ยหวนอวี่จึงสั่งให้ลั่วชิงเหยียนมิต้องเข้าราชสำนักทุกเช้าเป็นเวลาสามวัน ลั่วชิงเหยียนก็มีความสุขที่ได้มีชีวิตที่สบายๆ เขาตัดสินใจจะพักผ่อนในจวนให้เต็มที่ในสามวันนี้ หยุนชางจำได้ว่าศพของพระชายารุ่ยปลอมถูกขโมยไปจากจวนอ๋อง จึงต้องการสะสางคนใช้ในจวน

ก่อนดำเนินการ ฮวากั๋วกงก็มาถึงจวนด้วยความโกรธ

"ท่านอ๋อง ท่านออกไปดูหน่อยเสียเถิด ฮวากั๋วกงทำถ้วยชาแตกไปหลายใบแล้วในลานโถงดอกไม้" เฉี่ยนอินถอนหายใจ และดวงตาของนางจ้องมองไปที่คนที่ยังคงเขียนหนังสืออยู่หลังโต๊ะอย่างสบายๆ