ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 511

หยุนชางพยักหน้าเบาๆ มองดูนางกำนัลที่ผ่านไปมาเป็นครั้งคราวและลดเสียงลงตอบ "เมื่อครู่ที่ตำหนักเว่ยยาง เสิ่นซูเฟยบุ้ยใบ้ให้ข้าสนใจเซี่ยหยุนซีอยู่ตลอด ข้าจึงไม่ทันระวังว่าในน้ำชามียากล่อมนิทราผสมอยู่และดื่มไปเล็กน้อย"

เมื่อนางกำนัลได้ยินเช่นนั้นก็ชะงักฝีเท้า รีบก้มหัวลงแล้วก้าวไปข้างหน้า "เช่นนั้นทำอย่างไรดี ที่หม่อมฉันที่ยาแก้พิษอยู่ นายท่านดูว่ามีประโยชน์หรือไม่?"

หยุนชางหัวเราะเบาๆ "ผงยากล่อมนิทรานี้ไม่ใช่ยาพิษ มันแค่ทำให้คนเห็นภาพหลอนเท่านั้น ยาแก้พิษไม่มีประโยชน์อันใด ที่พระราชวังแห่งนี้ได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา สายลับไม่อาจเข้ามาได้ ที่ตำหนักเซียงจู๋ก็มีคนของเรามากมาย เจ้าไปหาชุดที่เซียงกุ้ยผินยังไม่เคยใส่ ข้าจะเปลี่ยนเสื้อผ้า เจ้าให้ทุกคนระวังตัวเฝ้าอยู่โดยรอบ อย่าให้คนอื่นนอกจากรุ่ยอ๋องเข้ามาในตำหนักได้เด็ดขาด แม้ว่ายากล่อมนิทราจะไม่มีพิษ แต่ข้าก็น่าจะต้านทานฤทธิ์มันได้เล็กน้อยและไม่ได้เสียสติไปอย่างสมบูรณ์ หากเจ้าเห็นว่าข้ามีอะไรปกติก็เพียงลงมือทำให้ข้าสลบไปก็พอ"

"เพคะ" นางกำนัลผู้นั้นตอบเสียงเบา นางรู้ว่าเรื่องนี้ร้ายแรงมาก นางจึงกัดริมฝีปากและเร่งฝีเท้าไปยังตำหนักเซียงจู๋

เมื่อเข้าไปในตำหนักเซียงจู๋ เพราะนางพยายามต้านทานฤทธิ์ยากล่อมนิทรา หน้าผากของหยุนชางจึงมีเม็ดเหงื่อผุดพรายออกมา นางกำนัลผู้นั้นรีบหยิบชุดสีม่วงออกจากหีบและสั่งให้นางกำนัลคอยเฝ้าดูบริเวณโดยรอบแล้วจึงกลับเข้าไปในตำหนักเพื่อช่วยหยุนชางแต่งตัวและประคองนางไปนั่งข้างเตียง

หยุนชางรู้สึกเพียงว่าดวงตาของนางค่อยๆ พร่ามัวราวกับว่ามีเมฆหลากสีกำลังเคลื่อนที่ไปมา หยุนชางส่ายหัวอย่างมึนงงก็เห็นเมฆนั้นกระจัดกระจายออกไป หนิงเชียนยืนอยู่ด้านหน้านาง

หยุนชางดีใจมากและรีบพูดว่า "เกรงว่าจะมีคนทำร้ายข้า เจ้าควรส่งคนไปที่ตำหนักไท่จี๋เพื่อแจ้งท่านอ๋องและให้เขามาที่นี่โดยเร็ว"

หนิงเชียนที่อยู่ด้านหน้าพยักหน้าแล้วจึงถอยออกไป หยุนชางพิงพนักหัวเตียงอย่างเหม่อลอย แต่กลับเห็นหญิงสาวสวมชุดนางกำนัลเข้ามา หยุนชางรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งและรีบคว้ามือนางไว้ "เป็นอย่างไรบ้างแล้ว?"

นางกำนัลผู้นั้นโน้มตัวโค้งคำนับและเอ่ยเสียงเบา "ทุกอย่างเรียบร้อยดี หม่อมฉันจะช่วยพระชายาเปลี่ยนเสื้อผ้านะเพคะ"

หยุนชางขมวดคิ้วเล็กน้อย นางรู้สึกว่าเสียงของนางกำนัลฟังดูไม่ค่อยดีนัก แต่นางก็พยักหน้าเบาๆ ในสมองของนางก็เต็มไปด้วยภาพเหตุการณ์ในตำหนักเว่ยยาง ดูเหมือนว่าจะมีคนใส่ยาลงในถ้วยของนาง หยุนชางคว้าผ้าปูที่นอนที่อยู่ข้างๆ แล้วดึงอย่างแรง นางยืนขึ้นและพึมพำ "มีคนต้องการทำร้ายข้า มีคนวางยาข้า เร็วเข้าๆ ไปหาท่านอ๋องเร็วเข้า ไปเรียกท่านอ๋องมาเร็วเข้าๆ"

นางกำนัลผู้นั้นรีบประคองหยุนชางและกระซิบว่า "พระชายาวางใจเถอะ หม่อมฉันส่งคนไปหาท่านอ๋องที่ตำหนักเว่ยยางแล้ว อีกไม่นานท่านอ๋องก็คงจะมาถึง ให้หม่อมฉันช่วยพระชายาเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะเพคะ"

"อือ" หยุนชางรับคำ นางนิ่งไปครู่หนึ่งก็นั่งลงบนเตียงอีกครั้ง สมองของนางมึนงง หยุนชางเงยศีรษะขึ้นและมองไปยังนางกำนัลที่ตัวค่อนข้างสูงแล้วขมวดคิ้ว "แขนของข้าถูกลวก เจ้าไปเอายามาทาให้ข้าหน่อย"

นางกำนัลผู้นั้นทำหน้านิ่วคิ้วขมวดและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "ในตำหนักเซียงจู๋ไม่มียาเพคะ หม่อมฉันช่วยพระชายาเปลี่ยนชุดก่อนแล้วจะไปขอยามาจากหมอหลวง" นางกล่าวและไม่รอให้หยุนชางตอบก็หยิบเสื้อผ้ามาวางเสื้อผ้าไว้บนเตียง และเอื้อมมือไปถอดเสื้อผ้าของนางออก

ทันทีที่สัมผัสมือของหยุนชาง หยุนชางก็ยืนขึ้นทันที นางขมวดคิ้วและตะโกนเสียงดังว่า "ทหาร ทหาร มีมือสังหารอยู่ที่นี่"

นางกำนัลผู้นั้นสีหน้าเปลี่ยนไปทันที นางโถมตัวใส่หยุนชาง หยุนชางยกเท้าขึ้นถีบ แต่ด้วยอาการมึนงง นางที่ยืนไม่มั่นคงกลับล้มไปด้านข้างแทน ทำให้หลบการโจมตีของนางกำนัลผู้นั้นพ้นไปได้

ผู้คนด้านนอกได้ยินเสียงของหยุนชาง ทันทีที่สิ้นเสียงก็มีคนรีบเข้ามาทันที

หยุนชางได้ยินเสียงการต่อสู้ดังขึ้นจึงเขยิบตัวไปด้านข้าง นางนั่งลงกับพื้นพิงของและเงยหน้าขึ้นพยายามมองดูหน้านางกำนัลผู้นั้น