ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 54

เมื่อหยุนชางได้ยินคำพูดนั้น นางก็รู้สึกโล่งอก นางคิดเสมอว่าจะคุยกับพ่อของตนอย่างไร ในท้ายที่สุดด้วยความรีบร้อนนางคิดเพียงแค่ให้เสด็จแม่ย้ายมาที่ตำหนักฉินเจิ้ง ไม่ว่ามือของฮองเฮาจะยาวแค่ไหนก็ยากที่จะเข้าถึงตำหนักฉินเจิ้ง อย่างไรก็ตาม ถ้าเป็นเช่นนั้นเสด็จแม่จะต้องกลายเป็นเป้าคนของวังหลัง

อย่างไรก็ตาม เสด็จแม่ถึงกับคิดได้ว่า จะย้ายไปที่พระราชวังชีอู๋ และให้ฮองเฮาดูแล แม้ว่าฮองเฮาอยากจะกำจัดเด็กคนนี้มากที่สุด แต่ด้วยวิธีนี้ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเด็กในท้องเสด็จแม่ คนแรกที่ทุกคนจะสงสัยก็คือฮองเฮา ด้วยวิธีนี้ ฮองเฮาจะไม่เพียงแต่ไม่กล้าที่ลงมือกับเด็กคนนี้ และทำได้เพียงดูแลอย่างดี และเธออาจต้องลอกผิวหนังออกหากมีอะไรเกิดขึ้น

"แต่ว่า ฮองเฮา?" จักรพรรดิหนิงขมวดคิ้วและรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

สนมจิ่นยิ้มเล็กน้อย "ก่อนเข้าวัง หม่อมฉันและฮองเฮาก็นับว่าเป็นพี่เป็นน้องเช่นกัน ดังนั้น หม่อมฉันจึงวางใจที่มอบชางเอ๋อร์ให้กับฮองเฮา ฮองเฮามีความเมตตากรุณา จะปกป้องหม่อมฉันและเด็กในท้องของหม่อมฉันให้ปลอดภัยอย่างแน่นอน"

จักรพรรดิหนิงได้ยินคำพูดนั้นและจ้องมองไปที่สนมจิ่นเป็นเวลานาน เห็นว่าการแสดงออกของเธอดูเหมือนจะไม่เป็นเท็จเขาจึงพยักหน้า "ถ้าเป็นเช่นนี้ก็ให้หัวหน้าเจิ้งไปเรียกฮองเฮามา ข้าจะสั่งการด้วยตัวเอง"

สนมจิ่นพยักหน้า "ความกรุณาของฝ่าบาทที่มีต่อหม่อมฉัน หม่อมฉันจะจำเอาไว้อย่างแน่นอน" หลังจากพูดแล้วเธอก็มองไปที่หยุนชาง "ชางเอ๋อร์ไม่ใช่ไปจวนองค์หญิงหัวจิ้งหรอกหรือ สายเกินไป กลับไปที่ตำหนักชิงซินเก็บสัมภาระของเจ้าก่อนเถอะ เจ้าสุขภาพไม่ดี ต้องพักผ่อนให้ดีๆ"

หยุนชางรู้ดีว่า สนมจิ่นไม่ต้องการให้ตนต้องมาเผชิญหน้ากับฮองเฮาในเวลานี้ ดังนั้น จึงพยักหน้าตามคำพูดของสนมจิ่น "ถ้าเช่นนั้นชางเอ๋อร์ขอตัวก่อนนะเพคะ"

ในตอนนี้ความคิดของจักรพรรดิหนิงล้วนอยู่ที่สนมจิ่น ดังนั้น เขาไม่ได้ใส่ใจมากนัก เขาพยักหน้าและอนุญาตให้หยุนชางออกไป

สนมจิ่นและจักรพรรดิหนิงคุยกันสักพัก จักรพรรดิหนิงก็ถามเกี่ยวกับสภาพร่างกายของสนมจิ่นต่อไป สนมจิ่นก็ตอบด้วยรอยยิ้ม หลังจากนั้นไม่นานฮองเฮาก็เข้ามา สนมจิ่นรีบลุกขึ้นและถวายพรพพรต่อฮองเฮา ก่อนที่ฮองเฮาจะพูด จักรพรรดิหนิงก็ช่วยสนมจิ่นให้ยืนขึ้นและตรัสว่า "ดูเจ้าสิ ไม่รู้ว่าจะถนอมร่างกาย จากนี้ไป ข้าจะปลดเจ้าทำความเคารพและไม่ต้องก้มคำนับให้ผู้ใด"

มือของฮองเฮาแอบกำอยู่ในแขนเสื้ออย่างแน่น เล็บของนางทำให้มือของนางเจ็บ มองพวกเขาสองคนอย่างใจเย็นด้วยรอยยิ้ม "ที่แท้น้องหญิงสนมจิ่นก็อยู่ที่นี่ด้วย ไม่ทราบว่าฝ่าบาทเรียกหม่อมฉันมาเพื่อเหตุอันใดเพคะ?"

จักรพรรดิหนิงนั่งลงข้างๆสนมจิ่น มือของเขายังคงจับมือของสนมจิ่นไว้ และไม่ได้มองไปที่ฮองเฮา เพียงแต่พูดอย่างเฉยเมยว่า "ซูจินฝ่นกำลังตั้งครรภ์ สถานที่ที่นางอาศัยอยู่ในตอนนี้มันชื้นไปหน่อย เมื่อเห็นว่าฤดูหนาวกำลังจะมาถึงในไม่ช้า ถ้าอยู่ที่นั่นต่อมันจะไม่ดีต่อซู่จิ่นและเด็ก"

ดวงตาของฮองเฮาฉายแววไปทั่วใบหน้าของสนมจิ่น มีเจตนาสังหารปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ "เช่นนี้เอง ขอแสดงความยินดีกับฝ่าบาทและน้องหญิงสนมจิ่นด้วยเพคะ ในเมื่อสนมจิ่นตั้งพระครรภ์ แน่นอนว่าไม่สามารถอยู่ในวังเย็นได้ ตอนนี้ในวังมีสนมไม่มากนัก แถมยังมีตำหนักว่างๆ อีกมาก ดูว่าน้องหญิงสนมจิ่นชอบตำหนักไหน หม่อมฉันจะให้คนไปทำความสะอาด ต่อเติมเล็กน้อยก็พักอยู่ได้แล้วเพคะ"