ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 542

พูดเรื่องนี้ขึ้นมาแล้ว ลั่วชิงเหยียนพลันมีสีหน้าเคร่งขรึม เขาขมวดคิ้ว แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า "เชือดไก่ให้ลิงดู ก็ต้องทำเรื่องราวให้มันใหญ่โตเช่นนี้แหละ จึงจะทำให้ลิงรู้สึกได้"

"หมายความว่าอย่างไรหรือเพคะ?" หยุนชางไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย นางจึงเอ่ยถามเขาขึ้นมา

ลั่วชิงเหยียนมองไปที่ผนังรถม้า เขานิ่งไปสักพัก ก่อนจะพูดออกมาว่า "หลิ่วหยินเฟิงเคยบอกไปแล้วไม่ใช่หรือ ว่าฮองเฮาต้องการส่งหญิงสาวเข้ามาในจวนของเรา? เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ เป็นฉากละครที่ข้าและฮวากั๋วกงร่วมมือกันจัดฉากขึ้นมาให้ฮองเฮาได้ทอดพระเนตรอย่างไรล่ะ"

หยุนชางมองมาที่ลั่วชิงเหยียน ลั่วชิงเหยียนพูดกับนางต่อไปว่า "วันนี้อ๋องเจ็ดเสนอให้ทุกคนมารวมตัวกันเพื่อทำตามแผนการ เดิมทีข้าก็ไม่อยากให้ความร่วมมือ แต่ฮวากั๋วกงก็ได้มาพูดบางอย่างกับข้า เขากล่าวหาว่าข้าปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล ข้าจึงจำใจยอมให้ความร่วมมือกับพวกเขา ไม่คิดเลยว่า เมื่อดื่มสุรากันไปได้สักพัก ฮวากั๋วกงก็จัดแจงหญิงสาวมาจำนวนหนึ่ง เขาจัดเตรียมไว้ให้ข้าด้วย 1 คน นางพยายามใช้สารพัดวิธีมายั่วยวน แต่ข้าหาได้รู้สึกหวั่นไหวแต่อย่างได ฮวากั๋วกงก็พยายามชักชวนข้า บอกว่าคนเราจะมอบใจให้กับผู้เป็นภรรยาได้ แต่หญิงสาวนางนั้นก็ไม่เลวเลย เขาชักชวนให้ข้าพานางกลับไปที่จวน"

ลั่วชิงเหยียนมองดูสายตาของหยุนชางแล้วพูดต่อไปว่า "ข้าแสร้งทำเป็นเมาสุรา และมีเรื่องวิวาทกับฮวากั๋วกงเล็กน้อย ข้าใช้กระบี่จ้วงแทนหญิงสาวนางนั้นจนนางเสียชีวิต เถ้าแก่ของหอหลงเฟิ่งเมื่อทราบว่ามีคนเสียชีวิต ก็รีบไปพบเจ้าหน้าที่ ข้าจึงใช้การเมาสุรามาบังหน้า ทำลายข้าวของในหอหลงเฟิ่ง แล้วจึงฟุบหลับลงบนโต๊ะ"

หยุนชางขมวดคิ้ว "ท่านทำเช่นนั้นไปเพื่ออะไรเพคะ? ท่านเป็นท่านอ๋อง หากเรื่องในวันนี้เผยแพร่ไปล่ะก็ มีแต่จะนำความเสื่อมเสียมาสู่ตัวท่าน ไม่เป็นผลดีต่ออนาคตของท่านเลยนะเพคะ"

"เป็นเช่นนั้นก็ดีน่ะสิ ข้าอยากให้ผู้คนรับรู้ว่าข้านั้นร้ายกาจเพียงใด อีกไม่นานเรื่องนี้ก็คงจะไปถึงพระเนตรพระกรรณแล้ว ข้าจะได้ทำให้นางได้รู้ว่า เรื่องการรับอนุภรรยา นางไม่จำเป็นจะต้องมารบเร้าข้าอีก ไม่ว่านางจะส่งผู้ใดมา ข้าก็จะไม่ขอไว้หน้าผู้ใดทั้งนั้น" ลั่วชิงเหยียนเอ่ยวาจาอย่างทะนงตน

หยุนชางสังเกตสีหน้าท่าทางของเขา แล้วพูดด้วยความเป็นกังวลว่า "แต่ก็กลัวว่าจะมีคนจับได้ว่าท่านกำลังเล่นละครกับฮวากั๋วกงอยู่น่ะสิเพคะ?"

ลั่วชิงเหยียนส่ายหน้า "นอกจากหลิ่วหยินเฟิง คนอื่นก็ไม่มีใครรู้ถึงแผนการของฮองเฮา อีกอย่าง พวกขุนนางก็รู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างข้าและฮวากั๋วกงไม่ค่อยสู้ดีเท่าใดนัก จริงอยู่ว่า เขามีศักดิ์เป็นท่านตาของข้า พวกเราควรจะสนิทสนมปรองดองกันจึงจะถูก แต่เนื่องจากข้าไม่อาจยอมรับอุปนิสัยบางอย่างของฮวากั๋วกงได้ คนทั่วไปคงจะคิดไม่ถึงว่า ข้าจะยอมร่วมมือทำการบางอย่างกับเขาได้"

"แต่ว่า ถึงอย่างไรท่านก็ไม่ควรฆ่าคนต่อหน้าผู้คนจำนวนมากนะเพคะ โทษของการฆ่าคน ฮ่องเต้ทรงตัดสินให้ได้รับโทษเยี่ยงชาวบ้านทั่วไป ท่านไม่ทราบถึงข้อนี้เลยหรือเพคะ? หากท่านถูกจับตัวไปดำเนินคดีแล้ว หม่อมฉันกลัวว่าต่อไป......" หยุนชางขมวดคิ้ว ในใจนางทุกข์ตรมเป็นอย่างมาก

"วางใจเถอะ วันนี้ข้าฆ่าคนตาย แต่ผู้ที่ข้าสังหารก็เป็นเพียงนางโลมที่เคยเป็นนักโทษมาก่อน ถึงข้าจะทำเรื่องร้ายแรงลงไป แต่ก็คงไม่มีผู้ใดสามารถเอาผิดข้าได้" ลั่วชิงเหยียนแสยะยิ้ม "หญิงสาวนางนั้นเป็นคนของอ๋องเจ็ด เขาต้องการให้นางมาอยู่ในจวนของเราเพื่อคอยสอดแนมเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมาข้าไม่ค่อยได้มาสุงสิงกับพวกเขา เขาจึงยังไม่สบโอกาสเหมาะ วันนี้ข้าเปลี่ยนใจกระทันหัน ดูท่าเขาคงไม่ทันได้เตรียมพร้อม จึงส่งคนมาเป่าหูฮวากั๋วกง บอกว่าข้าอายุ 29 แล้ว แต่ยังไม่มีทายาทสืบสกุล คงไม่เป็นผลดีต่ออนาคตข้างหน้า ฮวากั๋วกงได้หารือกับข้าเรียบร้อยแล้ว เมื่อถึงเวลา พวกเราจึงสร้างสถานการณ์ขึ้นมาได้อย่างแนบเนียน"

หยุนชางค่อยรู้สึกเบาใจขึ้นมาหน่อย แต่ก็ยังรู้สึกวิตกกังวล "เราต้องเตรียมการดีๆ หลักฐานที่จะนำมาใช้เพื่อแสดงว่าหญิงคนนั้นเคยเป็นนักโทษมาก่อน ท่านจะต้องเตรียมพร้อมเอาไว้นะเพคะ"

ลั่วชิงเหยียนพยักหน้า "ข้ารู้ ขอบใจเจ้ามากที่ห่วงใยข้า" เขามีสีหน้าที่ผ่อนคลายมากยิ่งขึ้น

เมื่อหยุนชางเห็นสีหน้าท่าทางของเขาเช่นนั้นแล้ว ก็ยิ้มออกมาแล้วพูดกับเขาว่า "ท่านนี่ร้ายกาจจริงๆเลย"

ลั่วชิงเหยียนก็ยิ้มออกมาเช่นเดียวกัน เขาเปลี่ยนเรื่องคุยกับนาง "เรื่องที่หลิ่วหยินเฟิงพูดมา เจ้าคิดจะทำอย่างไร?"

หลิ่วหยินเฟิง? หยุนชางครุ่นคิดอยู่สักพัก แล้วจึงตอบเขาว่า "แม้เสิ่นซู่เฟยจะเป็นสนมคนโปรดของเซี่ยหวนอวี่มาเป็นเวลามากกว่า 20 ปี แต่นางก็ไม่มีอำนาจในการควบคุมขุนนาง ผู้ที่หม่อมฉันเป็นห่วงที่สุดที่แคว้นหนิง ก็คือเสด็จแม่ เฉินซี และเสด็จพ่อ พวกเขาต่างก็ประทับอยู่ในวัง หม่อมฉันได้ให้สายลับคอยสอดส่องคุ้มกันอยู่ตลอดเวลา เสด็จพ่อเองก็ยังมีองครักษ์ประจำพระองค์อยู่ด้วย หากเสิ่นซู่เฟยต้องการจะเล่นงาน คงจะไม่ง่ายนัก หม่อมฉันกลัวแค่ว่า นางจะหาวิธีที่พวกเราคาดไม่ถึงมากกว่าเพคะ"