ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 582

ไปนอกเมือง?

หยุนชางขมวดคิ้วด้วยความงุนงงเล็กน้อย ไปนอกเมืองทำไม? หยุนชางคิดอย่างละเอียด จู่ๆก็ลุกขึ้นยืนขึ้น และตบด้ามจับของเก้าอี้ "ข้ารู้แล้ว! ขบวนแห่ศพ คือขบวนแห่ศพของหลิ่วฮูหยิน"

ทันทีที่เสียงลดลง เฉี่ยนจั๋วก็มาพูดข้างหูของหยุนชาง โดยบอกว่าองครักษ์ที่ไปสืบค้นในจวนหลิ่วกลับมาแล้ว

หยุนชางรีบเรียกเข้ามา องครักษ์ลับกล่าวอย่างรวดเร็วว่า "พระชายา ข้าน้อยได้รับคำสั่งไปจวนหลิ่วเพื่อตามหาสาวรับใช้ข้างกายหลิ่วฮูหยิน แต่พบว่าศพของหลิ่วฮูหยินยังคงตั้งอยู่ในบ้านที่ค่อนข้างอยู่ห่างไกลออกไป"

ศพของหลิ่วฮูหยินยังอยู่ในบ้าน แล้วใครอยู่ในโลงศพของขบวนแห่ศพ?

หัวใจของหยุนชางกระตุกและรีบพูดกับฮวากั๋วกงและหลิวหมิงว่า "เร็วเข้า ผู้บัญชาการหลิว นำกองทหารอวี้หลินไปตรวจค้นจวนหลิ่ว ท่านตาโปรดไปหยุดขบวนแห่ศพด้วยเจ้าค่ะ"

ฮวากั๋วกงและหลิวหมิงรีบตอบรับ และรีบออกจากห้องโถงดอกไม้

สีหน้าของหยุนชางดูไม่ค่อยดีนัก และหัวใจของนางก็เต้นแรง หลังจากนั้นไม่นาน นางก็ยืนขึ้นและพูดว่า "ไม่ ข้าต้องไปดูสักหน่อย"

กั๋วกงฮูหยินรีบคว้าตัวหยุนชางและกล่าวว่า "ใครไปก็ได้ แต่เจ้าไปไม่ได้เจ้าไม่คิดๆกับร่างกายตัวเอง ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น เรื่องมันถึงขั้นนี้แล้ว ตาจะพาชิงเหยียนกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน"

หยุนชางทำไม่ได้ จึงนั่งลงอีกครั้ง ผ่านไปสักพัก กั๋วกงฮูหยินก็นั่งนิ่งไม่ได้ ลุกขึ้นพูดกับหยุนชางว่า "ข้าต้องเข้าวัง ทางฝั่งฮองเฮาก็ต้องมีคนไปอธิบายสถานการณ์"

หยุนชางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็รู้สึกว่าถ้าฮองเฮาไม่รู้อะไรเลย เกรงว่าเมื่อถึงตอนนั้นความเกลียดชังที่มีต่อจวนรุ่ยอ๋องจะเพิ่มมากขึ้นอีก จึงตอบรับอย่างแผ่วเบา

ในโถงรับรอง เหลือเพียงหยุนชางและคนใช้ในจวนเท่านั้น

เฉี่ยนจั๋วเอนตัวลงและพูดเบาๆว่า "ในห้องโถงไม่มีเตาถ่านแล้ว พระชายากลับไปรอที่ห้องเถอะเพคะ"

หยุนชางส่ายหัว "วันนี้จะมีข่าวคราวกลับมา และมีหลายอย่างที่ข้าต้องจัดการ ฉะนั้นข้าจะรอในห้องโถงนี่"

เฉี่ยนจั๋วทำอะไรไม่ได้ จึงสั่งให้คนรับใช้เตรียมเตาถ่านมาสองสามเตามาวางที่ห้องโถง จากนั้นให้คนนำเตาขนาดเล็กสำหรับต้มชา แล้วต้มชาผลไม้ส่งไปให้หยุนชาง

หยุนชางพบว่านางจับแขนเสื้อไว้แน่น และฝ่ามือของนางมีรอยเล็บแล้ว เมื่อนางปล่อยมือและรับถ้วยชา หยุนชางดื่มชาอย่างเหม่อใจ หลังจากดื่มชาไปหนึ่งถ้วย นางก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้งและพึมพำว่า "ไม่ได้การ ข้ายังไม่สบายใจ ข้าต้องไปดู"

เมื่อเห็นท่าทีของหยุนชาง เฉี่ยนจั๋วก็ไม่ได้เกลี้ยกล่อมนางอีกต่อไป ให้คนเตรียมรถม้า แล้ววางเบาะหนาไว้ในรถม้า และสั่งให้องครักษ์ลับหลายร้อยคนติดตาม และจึงช่วยพยุงหยุนชางขึ้นรถม้า

ขบวนแห่ศพจะวนรอบเมืองหนึ่งรอบ และด้วยความเร็วที่ปกติจะไม่ได้เร็วเกินไป หากเคลื่อนขบวนเร็วเกินไปก็จะดึงดูดความสนใจของผู้คนได้อย่างแน่นอน หลังจากที่หยุนชางและคนอื่นๆ เดินทางไม่ไกลจากเมืองมากนัก พวกเขาได้ยินเสียงของเสียงอวมงคลพร้อมกับเสียงร้องไห้แผ่วเบา

และบนโต๊ะสังเวยข้างทางที่จวนหลิ่วตั้งอยู่ข้างถนน เมื่อขบวนแห่ศพผ่านไป ขี้ผึ้งหอมที่จุดนั้นก็ไม่ได้ไหม้ไปมากนัก

หลังจากที่ หยุนชางและคนอื่นๆเดินทางมาสักพัก พวกเขาเห็นเงาของธงเรียกวิญญาณอย่างเลือนลาง ฮวากั๋วกงและทหารยังมาไม่ถึง เกรงว่าจะใช้เวลาสักระยะในการสั่งกองทหาร

หยุนชางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินออกจากรถม้า สวมหมวกผ้าคลุม และเดินตามขบวนแห่ศพไปชั่วขณะหนึ่ง ขบวนแห่ศพยาวมาก แถวคดเคี้ยว ห่างจากด้านหน้าไปแถวหลังประมาณหนึ่งลี้

หลังจากเดินไปในเวลาหนึ่งเค้อ ก็ได้ยินเสียงกีบม้าดังมาจากด้านหลังอย่างแผ่วเบา หยุนชางหันกลับไปและเห็นว่าฮวากั๋วกงมาพร้อมกับทหารรักษาพระองค์

ดูเหมือนว่ามีคนเห็นทหารองครักษ์ และขบวนแห่ศพก็เร่งความเร็วขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่ว่าจะเร็วยังไงก็ถูกฮวากั๋วกงล้อมมาจากด้านข้างอย่างรวดเร็วและหยุดขบวน

หยุนชางและเฉี่ยนจั๋วมองหน้ากันและรีบถอยจากด้านข้างอย่างเงียบๆ พวกเขาเห็นหลิ่วจิ้นสวมชุดขาว ที่มีสีหน้าเพิ่งร้องไห้เสร็จ แต่ในขณะที่เขาชี้ไปที่ฮวากั๋วกงก็มีเส้นเลือดที่หน้าผากของเขา และพูดด้วยเสียงอันดัง "เจ้าทำอะไร มาทำเช่นนี้ไม่กลัวฟ้าผ่าหรือไง"

ฮวากั๋วกงยิ้มเยาะเย้ย ไม่อ่อนข้อ "คำพูดเหล่านี้ ควรเป็นข้าถามเจ้ามากกว่า หลิ่วจิ้น เจ้านี่มันทำผิดครรลองครองธรรม!" หลังจากพูดโดยไม่มองหลิ่วจิ้น เขาก็โบกมือแล้วพูดว่า "ค้น!"

"เดี๋ยวก่อน! ทันใดนั้น มีเสียงหนึ่งดังขึ้น หยุนชางลืมตาขึ้นมอง เห็นหลิ่วหยินเฟิงก้าวออกจากขบวนแห่ศพ และเดินไปที่แถวหน้ากล่าวว่า "ฮวากั๋วกงที่ นำทหารองครักษ์มาหยุดขบวนแห่ศพแม่บุญธรรมของข้าน้อย ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดๆ ควรจะให้คำอธิบายบ้าง"

สีหน้าของฮวาพอใจเล็กน้อยและเขาเยาะเย้ย "ตลก!"

หยุนชางไม่อยากให้ฮวากั๋วกงเกิดความขัดแย้งกับหลิ่วหยินเฟิง ดังนั้นจึงพูดอย่างรวดเร็วว่า "ท่านตา ท่านพาทหารไปค้นเถอะ ให้ข้าอธิบายให้คุณชายหลิ่วฟังเอง"

ทุกคนจึงสังเกตเห็นหยุนชางที่กำลังเดินเข้ามาอย่างเงียบๆ ฮวากั๋วกงก็ขมวดคิ้ว "ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้ วุ่นวาย!"