ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 629

เมื่อหยุนชางได้ฟังก็อดหัวเราะในใจไม่ได้ ลั่วชิงเหยียนช่างเนื้อหอมจริงๆ ใครๆก็อยากจะครอบครองเขา แต่ไม่มีใครถามดูเลยว่าพระชายาเอกที่เด็ดขาดของเขาจะยินยอมหรือไม่

แล้วหยุนชางก็พลันทำสีหน้าถมึงทึง นางคว้าเอาถ้วยน้ำชาเขวี้ยงลงไปบนพื้น ถ้วยน้ำชาแตกเสียงดังฟังชัด สองสามีภรรยาตีะกูลหวังถึงกับสะดุ้งและหน้าถอดสี

หยุนชางลุกขึ้นยืน นางแสยะยิ้มแล้วพูดออกมาว่า "นี่ท่านคิดว่าข้ากำลังต่อรองราคาซื้อขายกับท่านอยู่งั้นหรือ?"

หยุนชางสะบัดแขนเสื้อแล้วพูดต่อไปว่า "ในเมื่อท่านคิดจะต่อรองกับข้าด้วยวิธีนี้ ก็ขอให้ท่านกลับไปเสียเถิด คนที่กำลังนอนหายใจรวยรินหาใช่ข้าไม่ ข้าเองก็ไม่ชอบคนที่จ้องจะแย่งชิงตำแหน่งพระชายารุ่ยอ๋องไปจากข้าอยู่แล้ว ไยข้าต้องให้การช่วยเหลือด้วย?" พูดจบนางก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากลานรับแขกในทันทีโดยไม่มีการหันหลังกลับมามองอีกเลย

สองสามีภรรยาตีะกูลหวังมองหน้ากัน พวกเขายังคงอึ้งกับการถูกหยุนชางอาละวาดใส่

หลังจากนั้นไม่นาน หวังฮูหยินก็เริ่มคร่ำครวญ นางถึงกับทุบกำปั้นลงกับพื้น "โถ ลูกแม่ แล้วนี่แม่จะทำอย่างไร อายุเจ้าก็ยังน้อย ต้องมาถูกพระชายาที่ไร้ซึ่งเหตุผลขัดขวางการรักษาชีวิตเจ้า"

หยุนชางที่เพิ่งเดินออกมาจากลานรับแขกได้ไม่นาน เมื่อได้ยินเสียงหวังฮูหยินคร่ำครวญ นางก็แสยะยิ้ม แล้วสั่งการเสียงดังฟังชัดว่า "เด็กๆ มานำตัวหญิงสาวที่กำลังร้องโอดครวญออกไปจากจวนเร็วๆเข้า!"

บ่าวไพร่ที่ทำงานอยู่บริเวณนั้นก็เดินเข้ามาตามคำสั่ง หวังฮูหยินกรีดร้องด้วยความตกใจ "นี่พวกเจ้าจะทำอะไร? พวกเจ้า......" พูดยังไม่ทันจบ ก็ถูกคนปิดปากเข้าให้ บ่าวไพร่ของหยุนชางได้นำตัวนางออกมาที่นอกประตูจวน

"พระชายาเพคะ......" ฉินยีขมวดคิ้ว แล้วร้องเรียกหยุนชางเบาๆเพื่อกล่าวเตือน

หยุนชางยังคงยิ้มระรื่น นางหันไปพูดกับฉินยีว่า "ผู้ที่แข็งแกร่งย่อมเป็นที่ยำเกรง หวังฉงเหวินกล้ามายื่นเสนอข้อแลกเปลี่ยนกับข้าเช่นนี้ เป็นการสบประมาทข้าผู้ซึ่งเป็นถึงพระชายารุ่ยอ๋อง เขาคงคิดว่าตำแหน่งพระชายารุ่ยอ๋องนั้นไม่สูงส่งพอ ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ ข้าจึงทำให้เขาได้เห็น แม้ว่าเขาจะเป็นถึงเศรษฐีแห่งเมืองจิ่น ถ้าข้าไม่อยากให้เขาอยู่ที่นี่ เขาก็ต้องกระเด็นออกไปอย่างที่ข้าต้องการ วันใดที่เขาคิดได้ เขาจะได้รู้ว่าการมาขอความเห็นใจจากผู้อื่นนั้นควรทำเช่นไร ช่วงนี้เรากำลังขาดแคลนทุนทรัพย์อยู่ ทรัพย์สินในมือของหวังฉงเหวิน ข้าจะต้องเอามาให้จงได้"

ฉินยีพยักหน้าแล้วหัวเราะออกมา "สติปัญญาของพระชายาช่างเฉียบแหลมจริงๆเลยเพคะ หม่อมฉันเชื่อมั่นในความสามารถในการแก้ไขปัญหาของพระชายา แต่หม่อมฉันเพียงแต่กังวลว่า การที่หวังฮูหยินถูกขับไล่ออกไปอย่างไร้เกียรติเช่นนั้น นางจะเที่ยวป่าวประกาศไปทั่ว จนส่งผลเสียต่อชื่อเสียงของท่านอ๋องเพคะ"

"เหอะๆ......" หยุนชางหาได้เป็นกังวลไม่ "แม้ว่าหวังฉงเหวินจะไม่ใช่ขุนนาง แต่ก็ถือเป็นผู้มีหน้ามีตาในสังคมเมืองนี้ คนแบบนี้ มีแต่จะกลัวการถูกหัวเราะเยาะ หวังฮูหยินคงจะไม่กล้าทำเช่นนั้นหรอก"

ฉินยีได้ฟังก็ครุ่นคิด นางถามหยุนชางต่อว่า "ที่พระชายาตรัสมาก็มีเหตุผล แล้วพระชายาคิดว่าจะทรงทำเช่นไรต่อไปดีล่ะเพคะ?"

หลังจากที่ไตร่ตรองดีแล้ว หยุนชางก็ได้ให้คำตอบว่า "เหล่าคหบดีมักให้ความสำคัญกับความน่าเชื่อถือ เฉี่ยนจั๋ว เจ้าช่วยไปตามเฉี่ยนอินมาทีสิ"

เฉี่ยนจั๋วรับคำ แล้วออกไปดำเนินการให้ในทันที

หยุนชางกลับมานั่งพักผ่อนในห้อง เฉี่ยนอินก็ได้เดินเข้ามาพบนาง นางยิ้มและเอ่ยว่า "เรื่องในวันนี้ หม่อมฉันได้ยินมาจากเฉี่ยนจั๋วแล้วเพคะ พระชายาต้องการให้หม่อมฉันทำเช่นไร โปรดสั่งมาได้เลยเพคะ"