ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 675

เมื่อฮวาอวี้ถงได้ยินเช่นนั้น ความเห็นอกเห็นใจก็แสดงออกมาทางแววตาของนางแล้วจึงถอนหายใจเบาๆ "เฮ้อ ทำไมท่านกั๋วกงจึงได้ถูกวางยาพิษในเวลานี้ได้นะ"

หยุนชางก้มศีรษะลงด้วยท่าทางหมดอาลัยตายอยากโดยไม่ส่งเสียงใดๆ

เมื่อฮวาอวี้ถงเห็นท่าทางกะปลกกะเปลี้ยจึงไม่อยากรบกวนหยุนชางจึงปลอบนางเล็กน้อยแล้วจึงบอกลาไปที่จวนกั๋วกง หยุนชางรีบให้เฉี่ยนจั๋วไปส่งฮวาอวี้ถงออกจากจวน

หลังจากที่ฮวาอวี้ถงจากไป หยุนชางก็เลิกผ้าห่มออกและลุกขึ้นยืนเข้าไปล้างหน้าก่อนจะเดินออกมา สีหน้าของนางกลับมาเป็นปกติแล้ว

ในตอนบ่ายสายลับก็มารายงาน ไม่เพียงสืบได้ความว่าองค์หญิงใหญ่ชอบเลียนแบบลายมือของผู้อื่นอยู่เสมอ แต่ยังพบบางสิ่งที่นางเขียนขึ้นในจวนอีกด้วยทั้งบทกลอนและหนังสืออธิบายต่างๆ

หยุนชางพินิจดูอย่างละเอียด จากนั้นจึงกระตุกยิ้มมุมปาก "นี่เป็นความสามารถที่ไม่เลวเลย"

เมื่อหยิบตำราบทกวีเล่มหนึ่งขึ้นมาดูกลับมากระดาษหล่นลงมาใบหนึ่ง ลายมือบนนั้นสวยงาม บนนั้นเขียนไว้ว่าตัวข้าคือเทพเซียนพเนจร เทพประมุขประทานพรจากสวรรค์ ให้ข้าไซร้บันดาลลมได้โดยพลัน ยามเหนื่อยนั้นนอนเหนือเมฆชมจันทรา บทกวีสุรานับพันหมื่น ยศสรรเสริญข้ามิชื่นในตัณหา วังสวรรค์เพริศแพร้วหาต้องตา เพียงโหยหาดอกบ๊วยจากลั่วหยาง

หยุนชางหรี่ตาลง นี่เป็นบทกวีชมดอกท้อที่เขียนขึ้นในงานเลี้ยงที่จวนองค์หญิงในคราวนั้น ในตอนนั้นข้ารับใช้เก็บกระดาษแผ่นนั้นไปและบอกว่าองค์หญิงใหญ่ได้เชิญนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่มาแสดงความเห็น...

หยุนชางหรี่ตาเล็กน้อย รอยยิ้มที่มุมปากของนางก็เริ่มเย็นลงอีก เกรงว่าที่องค์หญิงใหญ่เก็บบทกวีนี้ไปก็เพราะต้องการเห็นลายมือของนางเพื่อให้ง่ายต่อการเลียนแบบ

"บนนภา ลั่วคือราชา?" เฉี่ยนจั๋วขมวดคิ้วแล้วพึมพำเบาๆ

หยุนชางมองเฉี่ยนจั๋วอย่างตกตะลึง "เจ้ากำลังพูดเหลวไหลอะไร?"

เฉี่ยนจั๋วแลบลิ้นออกมาและชี้ไปที่กระดาษในมือของหยุนชาง "หม่อมฉันไม่ได้พูดเหลวไหลนะเพคะ ข้างหลังกระดาษนี้เขียนประโยคอยู่และลายมือเป็นลายมือของพระชายาด้วย..."

หยุนชางตะลึงไป นางรับพลิกกระดาษในมือกลับหลังอย่างรวดเร็ว เป็นดังที่เฉี่ยนจั๋วพูด บนนั้นมีอักษรหกตัวที่เขียนว่า "บนนภา ลั่วคือราชา" หกอักษรนี้เหมือนลายมือของหยุนชางไม่มีผิด

แต่อักษรทั้งหกนี้ไม่ได้เขียนโดยหยุนชางอย่างแน่นอน หยุนชางพลิกกระดาษอีกครั้งพร้อมอ่านบทกวีอย่างละเอียดก็พบว่าอักษรหกตัวนี้ปรากฏในบทกวีนั้นและลายมือก็คล้ายกับตอนที่หยุนชางเขียนบทกวีนั้นไม่มีผิด ทุกเส้นทุกขีดต่างก็เหมือนกันทุกประการ

หยุนชางจับกระดาษในมือแน่น กระดาษถูกหยุนชางจับแรงจนเกิดรอยย่น ผ่านไปครู่หนึ่งหยุนชางก็แค่นหัวเราะเสียงเย็น "ดี ดีมาก"

แม้ว่าอักษรหกตัวนี้จะดูไม่สะดุดตา แต่ความหมายที่เขียนอยู่นั้นก็เพียงพอสำหรับข้อหากบฏแล้ว "บนนภา ลั่วคือราชา!" อย่างนั้นหรือ

ดวงตาของหยุนชางไร้แววปรานี เขากัดฟันก่อนจะพูดว่า "ให้สายลับจับตัวยายอิงที่หยวนซานจวงไว้ให้ได้ ไม่ว่าจะแลกมาด้วยอะไรก็ตาม!"

เฉี่ยนจั๋วตกใจกับท่าทีของหยุนชาง นางไม่เคยเห็นพระชายามีท่าทางโกรธจัดเท่านี้มาก่อน นางจึงรีบรับคำและถอยออกไป