ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 728

เพราะนางต้องการที่จะได้ฟังหรือแม้แต่เห็นสถานการณ์ที่ฝ่าบาททรงพระพิโรธต่อเสิ่นซู่เฟยและลูกชายของนางโดยเร็วที่สุด ฮองเฮาจึงอดใจรอไม่ได้แม้แต่ครู่เดียว จึงรีบเสด็จไปที่ตำหนักไท่จี๋

แต่ทว่าเซี่ยหวนอวี่ไม่ได้ประทับอยู่ในตำหนักไท่จี๋ ฮองเฮาทรงขมวดคิ้ว น้ำเสียงที่มีความกริ้วตรัสถามกงกงที่อยู่หน้าตำหนักว่า "ฝ่าบาทมิใช่ว่าราชกิจเสร็จแล้วหรือ ตอนนี้พระองค์เสด็จไปไหน ตำหนักหารือ?"

กงกงที่อยู่หน้าประตูกำลังลังเล ก่อนที่เขาจะตอบ เขาเห็นเซียงเฟยออกมาจากมุมตำหนัก และค่อยๆเดินมาที่ตำหนักไท่จิ

ฮองเฮาก็ได้เห็นเซียงเฟย ดังนั้นนางจึงเก็บความไม่พอใจบนพระพักตร์ของนาง เผยรอยยิ้มที่สง่างามออกมา "เซียงเฟยก็มาเฝ้าฝ่าบาทด้วยหรือ ฝ่าบาทไม่อยู่ในตำหนักไท่จี๋นี้"

หนิงเชียนยิ้มเล็กน้อยแล้วส่ายหัวช้าๆและกล่าวว่า "เมื่อครู่หม่อมฉันเพิ่งพบฝ่าบาทและเสิ่นซู่เฟยในอุทยานหลวง พระองค์ตรัสว่า ประเดี๋ยวพระองค์จะเสด็จไปเสวยมื้อเย็นที่วังซู่หย่า จากนั้นค่อยเสด็จไปตำหนักเซียงจู๋ ให้หม่อมฉันมาที่ตำหนักไท่จี๋ เอากาบนโต๊ะไปยังตำหนักเซียงจู๋ พระองค์จะทรงทอดพระเนตรภายหลัง" ขณะที่กล่าว นางก็หยิบป้ายทองจากแขนเสื้อแล้วแสดงให้กงกงที่เฝ้าประตูดู

ฮองเฮาหรี่ตาและตระหนักว่าป้ายทองนั้นเป็นของเซี่ยหวนอวี่

กงกงเปิดประตูตำหนัก หนิงเชียนยิ้มเบาๆและโค้งคำนับฮองเฮา "เช่นนั้นหม่อมฉันขอตัวไปเอาฏีกาให้ฝ่าบาทก่อนนะเพคะ" ขณะที่พูด ก็ไม่รอให้ฮองเฮาตอบ เข้าไปในตำหนักไท่จี๋เวยท่าทีอ่อนช้อย

ในฐานะเจ้าแห่งวังหลัง นางถูกปฏิเสธที่นอกตำหนักไท่จี๋เป็นเวลาสองวันติดกัน ดวงพระเนตรของฮองเฮาเต็มไปด้วยความเฉยเมย นางหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา หันหลังกลับและออกจากตำหนักไท่จี๋

ย้อนกลับไปในตำหนักเว่ยยาง ดวงเนตรที่แดงก่ำของฮองเฮา ถือถ้วยชานั่งบนเก้าอี้อย่างเงียบๆ หลับตาครู่หนึ่ง สีแดงในดวงพระเนตรของนางจึงค่อยๆจางลงเล็กน้อย

"เสิ่นซู่เฟย เซียงเฟย…" ฮองเฮาพึมพำกับตัวเอง ทำเสียงอย่างเย็นชา และทันใดนั้นก็วางถ้วยน้ำชาในมือของนางลงบนโต๊ะด้วยเสียงอันดัง

นางกำนัลนางหนึ่งเดินเข้ามาช้าๆ พร้อมกับชามสีเขียวในมือ ชามนั้นเต็มไปด้วยน้ำสีน้ำตาลเข้ม

"ฮองเฮาเพคะ ยาสำหรับวันนี้พร้อมแล้วเพคะ" นางกำนัลทำความเคารพและวางชามลงบนโต๊ะ มามาที่อยู่ข้างๆฮองเฮารีบเดินไปหยิบผลไม้เชื่อมสองสามผลมาวางบนจาน

"เหนียงเหนียง ดื่มยานี้ตอนยังอุ่นๆเถอะเพคะ" มามาเตือนเบาๆ

ฮองเฮาหยิบชามขึ้นแล้วยกขึ้นมาใกล้ปาก แต่ทันใดนั้นก็โยนชามนั้นลงกับพื้น ทุกคนในห้องโถงตกใจและคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว "ฮองเฮาอย่าทรงกริ้วเลยเพคะ"

ฮองเฮาหลับพระเนตรและนางก็ รอยยิ้มยิ่งเศร้าหมอง "ดื่มตอนอุ่นๆ ดื่มตอนอุ่นๆ ยานี้ดื่มแล้วมีประโยชน์อะไร ฝ่าบาทมิได้ทรงประทับที่ตำหนักเว่ยยางมาเป็นเวลานานแล้ว ข้าคนเดียวจะท้องได้อย่างไร!"

นางกำนัลในห้องโถง ก้มหน้าก้มตาแสร้งทำเป็นไม่เคยได้ยินอะไร มามาที่อยู่ข้างฮองเฮาสะดุ้งและโบกมือให้นางกำนัลคนอื่นๆอย่างรวดเร็ว ให้พวกนางออกจากห้องโถงชั้นใน

"หึ พวกนางต่างตั้งครรภ์กันหมดแล้ว ต่างมีกันหมด ท่านพ่อกับท่านแม่ถามข้าทุกวันว่าเมื่อไหร่จะตั้งท้อง ทำไมพวกเขาถึงไม่เข้าใจความลำบากของข้านี้ล่ะ? ข้าก็เคยมีลูก ลูกของข้านี้ก็เคยเป็นรัชทายาท! แต่ตอนนี้เขาตายไปแล้ว!" ฮองเฮาตะโกนอย่างสิ้นหวัง

"เหนียงเหนียง กำแพงมีหูประตูมีช่องนะเพคะ" มามาเงียบอยู่นาน และในที่สุดก็เอ่ยปากเตือนฮองเฮา

ฮองเฮายิ้มอย่างขมขื่น น้ำเสียงของนางอ่อนลง "ข้าคือฮองเฮา ฮองเฮา..."

มามากัดริมฝีปากและพูดเบาๆ "ถึงแม้ตอนนี้ฮองเฮาจะมิทรงมีโอรส แต่พระองค์ยังทรงมีท่านชายน้อยนะเพคะ! ฮองเฮาเป็นเจ้าแห่งวังหลัง ถึงแม้ว่าเหล่านางสนมที่มีตำแหน่งใต้ผินเฟยจะให้กำเนิดองค์ชายมา ฮองเฮาก็สามารถนำมาเลี้ยงดูในตำหนักได้นะเพคะ ฮุ่ยจาวอี๋ นางมีตำแหน่งใต้กว่าผินเฟย ถ้าฮองเฮาทรงโปรด ถึงเวลานั้นก็นำลูกของฮุ่ยจาวอี๋มาที่ตำหนักเว่ยยาง และจากนั้นก็จัดการฮุ่ยจาวอี๋ทิ้งอย่างเงียบๆ เด็กนั้นเป็นของฮองเฮาแล้วเพคะ"