ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 730

ฮองเฮาขมวดคิ้ว ในสองวันที่ผ่านมา นางถูกรบกวนด้วยสิ่งเร้าต่างๆนานา นางอารมณ์ไม่ดี แต่เมื่อได้ยินคนกล่าวความยินดีแก่ตนเอง นางก็รู้สึกไม่มีความสุขอย่างยิ่ง "ยินดี?" ฮองเฮาเย้ยหยัน พลางมองดูขันทีที่คุกเข่าต่อหน้านาง "เจ้าบอกข้าสิ ข้ามีอะไรให้ยินดี"

กงกงรีบพูดขึ้นว่า "ฮองเฮาทรงมิทราบ เมื่อครู่ฝ่าบาททรงรับสั่งว่า คืนนี้ฝ่าบาทจะเสด็จมาที่ตำหนักเว่ยยาง สั่งให้หม่อมฉันมาทูลแจ้งฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะ..."

ฮองเฮาได้ยิน ดวงพระเนตรของนางก็ฉายแววอันน่าเหลือเชื่อ จากนั้นจึงรีบหันไปมอง และถามว่า "เจ้าพูดอะไร เป็นความจริงหรือ ฝ่าบาทจะเสด็จมาที่ตำหนักเว่ยยางในคืนนี้จริงๆหรือ"

"พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงตรัสเองว่านานแล้วที่มิได้มาเสวยอาหารค่ำที่ตำหนักเว่ยยาง วันนี้จะมาเสวยอาหารค่ำที่ตำหนักเว่ยยางพ่ะย่ะค่ะ"

มุมปากของฮองเฮายิ้มขึ้น ดูเหมือนว่าหลังจากนั้นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ฮองเฮาก็ทรงกลับสู่ผู้สูงศักดิ์และสง่างาม "มานี่ ประทานรางวัล"

นางกำนัลที่อยู่ข้างๆฮองเฮารีบก้าวไปข้างหน้าและยัดทองคำแท่งหนึ่งเข้าไปในมือของขันทีคนนั้น ขันทีตอบอย่างรวดเร็วด้วยรอยยิ้ม และกล่าวแสดงความยินดีอีกสองครั้ง แล้วก็จากไป

ด้วยรอยยิ้มที่หายไปนานในดวงตาของนาง ฮองเฮายืนขึ้นและกล่าวว่า "ยังไม่รีบไปจัดห้องโถงให้เรียบร้อย ไปที่อุทยานหลวงเก็บดอกไม้มาปักลงในแจกันด้วย แล้วสั่งห้องเครื่องเตรียมหน่อไม้ดองด้วย ฝ่าบาททรงโปรด ถ้ามามากลับมาให้นางเข้ามาทันที ข้าก็ต้องแต่งตัวใหม่"

หยุดก็รีบสั่งว่า "เร็วเข้า ให้เร็วเข้า ให้คนไปต้มยามาให้ข้าเร็ว ข้าจะดื่ม"

หลังจากสั่งการต่างๆ ฮองเฮาก็นั่งลงด้วยความปิติ ดวงพระเนตรของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และมุมปากของนางก็กระตุก เล็กน้อย ขณะที่นางมองดูปีกนกฟีนิกซ์ที่ปักอยู่บนฉากกั้น

ไม่นานมามาก็เดินเข้ามา เมื่อเห็นฮองเฮาที่มีท่าทียินดี จึงหยุดเดินครู่หนึ่ง แล้วรีบก้าวเข้าไปคำนับ "เหนียงเหนียง"

ฮองเฮาก็กลับมามีสติและตรัสซ้ำๆ ว่า "ลุกขึ้นเร็ว รีบมาแต่งตัวให้ข้า หวีมวยที่ตอนนี้กำลังเป็นที่นิยมให้ข้าที แล้วนำมงกุฏฟีนิกซ์ที่ข้าเพิ่งทำใหม่มาสวมให้ข้า ฝ่าบาทจะเสด็จมาที่ตำหนักเว่ยยางคืนนี้"

มามามองไปที่ฮองเฮาที่มีพระพักตร์เต็มไปด้วยความคาดหวัง ปากของนางขยับเบาๆราวกับว่านางต้องการจะพูดอะไร แต่เมื่อเห็นพระพักตร์ของฮองเฮาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ในที่สุดนางก็ไม่สามารถพูดได้ นางตอบเพียงเบาๆ "เพคะ เหนียงเหนียง"

เพราะฝ่าบาททรงเสด็จมาในยามราตรี จึงไม่จำเป็นต้องแต่งองค์เป็นทางการมากนัก มามาจึงหวีมวยควันเย็นให้ฮองเฮา และปักปิ่นระย้าหยกสีม่วง มีดอกไม้สองสามดอกสาลี่ห้อยอยู่ข้างใต้ และแต่งหน้าสีอ่อนๆ สวมชุดวังสีม่วงที่ปักด้วยดอกสาลี่เล็กๆ และคลุมด้วยกระโปรงผ้าบางสีขาวอ่อนๆ เพิ่มความสวยงามในขณะเดิน

มามายิ้มและมองหญิงสาวในกระจกแล้วพูดเบาๆว่า "ฮองเฮาไม่ค่อยแต่งองค์แบบนี้ เมื่อแต่งเช่นนี้แล้วแลดูวัยเยาว์ ดูงามกว่าเสิ่นซู่เฟยมากเพคะ"

ฮองเฮาได้ยิน พูดแล้วหัวเราะ หัวเราะไปครู่หนึ่ง ก็มีแววตาที่เศร้าสร้อย "แค่ดูดีกว่าเสิ่นซู่เฟยแล้วยังไง ความงามอะไรที่ฝ่าบาทยังไม่เคยเห็นมาก่อน เซียงเฟยงามที่สุดในวัง รูปโฉมแบบนั้น เกรงว่าใต้หล้านี้มีไม่กี่คนจะเทียบได้ และแม้ว่าความงามของพระชายารุ่ยจะมิด้วยกว่าเซียงเฟย แต่ก็งามกว่าคนอื่นๆมาก อย่างไรก็ตาม บุคคลิกลักษณะเซียงเฟยกลับไม่มี ถ้าหากว่าพระชายารุ่ยและเซียงเฟยยืนอยู่ด้วยกัน หลายคนคงจะได้มองเซียงเฟยก่อน แต่สายตาจะหยุดอยู่กับพระชายารุ่ยนานกว่า"

หลังจากเงียบไปนาน ฮองเฮา ยิ้มอ่อนๆ "แต่พูดถึงความงามที่หามิได้ เกรงว่าในพระทัยของฝ่าบาท คงมีเพียงพระองค์เดียวเท่านั้น"

แม้ว่าฮองเฮาจะไม่ได้ตรัสว่าเป็นใคร แต่มามาก็เข้าใจและนิ่งเงียบ

หลังแต่งองค์เสร็จ ฮองเฮาก็ยืนขึ้นและเดินเข้าไปที่ห้องโถงด้านนอก ใกล้ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว ฮองเฮาให้มามาไปดูในห้องเครื่อง เซี่ยหวนอวี่จะเสด็จมาในวันนี้ ดังนั้นจึงไม่ควรมีข้อผิดพลาดใด