ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 757

เสียงล้อของรถม้าดังขึ้นเป็นจังหวะ หยุนชางเปิดม่านมองออกไปด้านนอกก็เห็นว่าเป็นไปดังจินตนาการของนาง สองข้างทางมีเพิงขายของตั้งเรียงราย แต่กลับเป็นระเบียบเรียบร้อย ตามท้องถนนเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ บรรยากาศแตกต่างกับที่หยุนชางเคยมาเมื่อสองปีที่แล้วโดยสิ้นเชิง

หยุนชางให้คนรถจอดรถม้าที่หน้าจวนหนึ่ง ป้ายที่หน้าประตูจวนนั้นมีอักษรเขียนไว้ว่า "จวนเซียว" นี่เป็นจวนสายลับของนางที่คังหยาง แม้ว่ากำลังสายลับส่วนใหญ่ของนางจะถูกย้ายไปที่แคว้นเซี่ยแล้ว แต่ที่นี่นางก็ยังทิ้งคนไว้เล็กน้อย

หยุนชางให้สาวใช้ที่ตามมาไปเคาะประตู เมื่อประตูเปิดออกนางก็มองสำรวจเข้าไปด้านใน สาวใช้ให้ผู้ที่มาเปิดดูของบางสิ่งบางอย่างในมือ คนผู้นั้นจึงรีบเปิดประตูออกและรีบกล่าวว่า "นายท่านเชิญด้านใน"

หยุนชางเร่งรีบเดินทางมาสิบกว่าวันย่อมต้องรู้สึกเหนื่อยมาก ตอนที่นางลงมาจากรถม้าจึงได้รู้สึกไม่มั่นคงนัก

เมื่อเข้าจวนไปแล้ว หยุนชางก็ให้คนเตรียมห้องไว้ห้องหนึ่ง นางอาบน้ำอย่างลวกๆ แล้วจึงไปล้มตัวนอนลงบนเตียง

นางนอนหลับสนิท เมื่อตื่นขึ้นมาก็เป็นตอนเช้าของวันรุ่งขึ้นแล้ว

หยุนชางรีบล้างหน้าเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเป็นชุดสีครามและสาวใช้เกล้ามวยเซียนโบยบินให้ ปักด้วยปิ่นหยกสีขาวแล้วจึงนำสาวใช้ออกจากจวนไป

เพราะพวกฉินยีคอยติดตามอยู่ข้างกายของพระชายารุ่ยอ๋องตลอดเวลาย่อมมีคนจดจำได้ หากจู่ๆ ก็ไม่เห็นเงาคนเสียแล้วก็จะทำให้คนสงสัย หยุนชางจึงไม่ได้พานางมาด้วย เพียงพาสาวใช้ที่ชื่อจื่อซูมาด้วยเท่านั้น

หยุนชางให้จื่อซูหยิบกล่องกำไรหินปะการังและม้วนกระดาษที่ฉินยีนำใส่รถม้าและมุ่งหน้าไปทางจวนแม่ทัพรักษาการณ์ ฉินยีนับว่าเป็นผู้ที่ละเอียดรอบคอบยิ่งนัก แม้ว่าตอนนี้จ้าวฮูหยินจะเป็นเพียงฮูหยินแม่ทัพ แต่แท้จริงแล้วนางก็เป็นแม่สามีของหยุนชาง ครั้งแรกที่ได้เจอย่อมต้องไม่อาจไปมือเปล่าได้

เมื่อนั่งรถมาจนมาถึงจวนแม่ทัพรักษาการณ์แล้ว ประตูจวนถูกแง้มไว้ครึ่งหนึ่ง ด้านนอกมีทหารสองคนสวมชุดเกราะท่าทางแข็งแรง จื่อซูหยิบป้ายประจำตัวองค์หญิงฮุ่ยกั๋วของหยุนชางก้าวเข้าไปเอ่ยคำกับทหารอยู่สองสามคำ ทหารผู้นั้นเหลือบมองหยุนชางแล้วจึงรีบเชิญนางเข้าไป

จื่อซูจึงถอยกลับมากระซิบหยุนชางเบาๆ ว่า "ทหารบอกว่าตอนนี้แม่ทัพจ้าวน่าจะกำลังฝึกทหารอยู่ ในจวนมีเพียงฮูหยินผู้เฒ่าอยู่เท่านั้นเพคะ"

หยุนชางพยักหน้าน้อยๆ ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก กลับเป็นจ้าวฮูหยินที่ออกมาต้อนรับด้วยตนเอง นางไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากเมื่อสองปีที่แล้วนัก ดูไม่เหมือนหญิงอายุสี่สิบเลย ท่าทางนางยิ่งดีกว่าแต่ก่อนนัก เมื่อพบหยุนชางนางก็รีบสาวเท้าเข้ามาย่อกายคารวะหยุนชาง

หยุนชางตกใจและรีบพยุงจ้าวฮูหยินขึ้น "ฮูหยินคารวะเช่นนี้ ข้าคงต้องอายุสั้นลงแน่"

แต่จ้าวฮูหยินกลับยิ้มและกล่าวว่า "ท่านจะเป็นองค์หญิงฮุ่ยกั๋วของเราไปตลอด ข้าก็จะเป็นประชาชนของแคว้นหนิงไปตลอดเช่นกัน ข้าย่อมต้องคารวะ"

หยุนชางกระแอมเบาๆ พลางคิดในใจว่าแต่ท่านเป็นมารดาแท้ของลั่วชิงเหยียนและยังเป็นถึงฮองเฮาของแคว้นเซี่ย จะให้แม่สามีมาคารวะลูกสะใภ้ได้ที่ไหนกัน...

เพียงแต่หยุนชางยังไม่กล้าพูดออกไปชั่วคราว นางรีบยิ้มและกล่าวว่า "วันนี้ที่ข้ารีบร้อนมาเพราะมีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับท่าน..."

เมื่อจ้าวฮูหยินได้ยินเช่นนั้นก็เชิญหยุนชางไปยังห้องรับรองแล้วจึงสั่งให้คนไปเตรียมชาทั้งยังรินชาให้หยุนชางด้วยตนเอง จากนั้นจึงนั่งลง

หยุนชางขมวดคิ้วนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นพูดเรื่องนี้อย่างไรดี ในสมองคิดถึงสารพันวิธีที่จะเอ่ยปาก คิดอยู่สักพักจึงยื่นกล่องกำไลหินปะการังนั้นให้แก่จ้าวฮูหยินและเอ่ยเบาๆ "ของสิ่งนี้เป็นน้ำใจจากข้ามอบให้แก่ฮูหยิน"