ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 759

หยุนชางอดยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มไม่ได้ แม้จ้าวอิงเจี๋ยและลั่วชิงเหยียนจะเป็นพี่น้องคนละพ่อ แต่นิสัยกลับต่างกันยิ่งนัก คนหนึ่งเย็นชาเจ้าแผนการ ส่วนอีกคนเถรตรงเปี่ยมคุณธรรม ยากนักที่ผู้คนจะเชื่อมโยงพวกเขาเข้าด้วยกันได้ บางทีอาจเป็นเพราะทั้งคู่คล้ายบิดาของตนเองไปเสียทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาหรือว่านิสัย

หยุนชางยิ้มและมองปลากุ้ยฮวาที่ยังดิ้นอยู่บนเก้าอี้ นางเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ยขึ้นว่า "จิ้งอ๋องก็ชอบกินปลากุ้ยฮวา"

เมื่อจ้าวฮูหยินได้ยินเช่นนั้นก็กวาดตามองหยุนชางโดยไม่รู้ตัว

หยุนชางจึงหัวเราะและกล่าวว่า "แม่ทัพจ้าวไม่ต้องมากพิธี เป็นข้าที่มารบกวนอย่างกะทันหันโดยไม่ได้บอกกล่าว"

จ้าวอิงเจี๋ยหัวเราะเล็กน้อยแล้วจึงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสดใส "ในเมื่อองค์หญิงมาแล้ว เช่นนั้นก็เชิญรับประทานกลางวันกับเราเสียที่นี่เถอะพ่ะย่ะค่ะ ปลากุ้ยฮวานั้นอร่อยมาก หากท่านอ๋องชอบก็เชิญท่านอ๋องมาด้วยเถิด ข้าเองก็ไม่ได้ประมือกับท่านอ๋องมานานแล้ว"

หยุนชางหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ ไม่รู้ว่าจ้าวฮูหยินอบรมสั่งสอนเขามาอย่างไรจึงได้ทำให้เขามีนิสัยไม่ยอมแพ้เช่นนี้

"ตอนนี้ท่านอ๋องออกนำทัพอยู่ที่ชายแดน แคว้นเย้หลางไม่สงบนัก พวกเขาร่วมมือกับท่านอ๋องเจ็ดจัดการกับท่านอ๋องและฮ่องเต้แห่งแคว้นเซี่ยเพื่อยึดครองบัลลังก์ รับมือไม่ง่ายเลย จิ้งอ๋องจึงไม่อาจกลับมาได้ชั่วคราว" หยุนชางกล่าวเบาๆ

จ้าวอิงเจี๋ยได้ยินแล้วก็ขมวดคิ้ว "องค์ชายของแคว้นเซี่ยร่วมมือกับชางเจียชิงซู? เช่นนี้เป็นการทรยศชาติมิใช่หรือ?"

"ใช่แล้ว ทรยศชาติ" หยุนชางหัวเราะออกมาแล้วจึงเอ่ยว่า "อาหารกลางวันข้าคงไม่รบกวนแล้ว ข้ารีบมาที่นี่ ยังมีอีกหลายเรื่องที่ข้ายังไม่ได้จัดการ"

หยุนชางว่าพลางหันไปมองจ้าวฮูหยิน นางเงียบไปชั่วอึดใจแล้วจึงขอตัวจากไป "เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน ข้าอาศัยอยู่ที่จวนเซียวทางทิศเหนือของเมือง หากฮูหยินอยากพบข้าก็สามารถส่งคนไปหาข้าได้ตลอด"

พูดจบแล้วหยุนชางก็ยอบตัวลงเล็กน้อยแล้วจะพาจื่อซูจากไป

"ช้าก่อน" เสียงของจ้าวฮูหยินดังขึ้น หยุนชางในใจกระตุกวาบแล้วจึงรีบหันไป

เมื่อเห็นว่านางชี้ไปยังม้วนภาพที่อยู่บนโต๊ะและเอ่ยอย่างราบเรียบว่า "ภาพนี้เชิญองค์หญิงนำกลับไปด้วย..."

หยุนชางชะงักไปแล้วจึงพยักหน้าให้จื่อซูไปรับมาและออกจากจวนไป

เมื่อออกจากประตูมาจนถึงประตูลานบ้าน หยุนชางก็หันกลับไปมองในห้องอีกครั้ง จ้าวอิงเจี๋ยถือปลากุ้ยฮวาอยู่ในมือและพูดกับมารดาของเขาอย่างตื่นเต้น จ้าวฮูหยินอมยิ้มมองบุตรชายของตน สายตาเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน

หยุนชางหลุบตาลงปกปิดความเจ็บปวดในใจ นางรู้สึกเจ็บปวดแทนลั่วชิงเหยียนเล็กน้อย

ตั้งแต่เล็กลั่วชิงเหยียนก็ไม่เคยรู้ว่าความผูกพันเป็นอย่างไร ต่อมาเมื่อได้พบกับเซี่ยหวนอวี่ นอกจากจะไม่ได้รับความรักแล้วกลับถูกดึงเข้าไปในวังวนแห่งการแก่งแย่งชิงดี

ยี่สิบกว่าปีมานี้เกรงว่าเขาคงเหนื่อยมาก

ก่อนที่เขาจะกลายเป็นบุตรบุญธรรมของอดีตจักรพรรดิของแคว้นหนิง เขาใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก ต้องอดทนต่อความหิวโหยและความทุกข์ทรมานกาย ต่อมาเมื่อกลายเป็นบุตรบุญธรรมของฮ่องเต้แล้ว เขาก็ยังต้องพยายามอย่างหนัก ต้องใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางคมดาบและห่าธนู ตอนนี้เมื่อเขากลายมาเป็นรุ่ยอ๋องแห่งแคว้นเซี่ยโดยชอบธรรมแล้ว แต่ก็ยังต้องพยายามที่จะมีชีวิตรอดให้ได้ในท่ามกลางแผนร้ายต่างๆ นานา