ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 766

หยุนชางไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะเป็นสาเหตุเช่นนี้ สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความประหลาดใจ "ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?"

ผู้ติดตามเกาหัว ราวกับไม่เข้าใจถึงสาเหตุนัก เขาเพียงแต่พูดอย่างคลุมเครือว่า "คนที่รุ่ยอ๋องฆ่านั้น ต้องเป็นคนที่ชั่วร้ายไม่สามารถให้อภัยได้อย่างแน่นอน ได้ยินมาว่าเมืองที่ได้รับการปกป้องในเมืองชางหนานกำลังทำชั่วและทำสิ่งไม่ชอบธรรมมากมาย สาเหตุหลักนั้นข้าน้อยก็ไม่ชัดเจนขอรับ"

หยุนชางพยักหน้าและหยุดถาม เช่นเดียวกับที่ผู้ติดตามได้พูด ลั่วชิงเหยียนถึงแม้ปกติจะเย็นชาเล็กน้อย แต่กับเหล่าทหารเขาก็ชัดแจ้งและยุติธรรมกับการปูนบำเหน็จความดีความชอบและการลงโทษ จะไม่ทำอะไรที่ไร้เหตุผล

หยุนชางพยักหน้าเบาๆ และให้ผู้ติดตามถอยกลับไป

หยุนชางได้ยินสัญญาณลับที่มาจากองครักษ์ลับ และหลังจากนั้นไม่นาน จื่อซูก็รีบวิ่งมาจากบ้าน ถือจดหมายอยู่ในมือ หยุนชางหยิบจดหมายขึ้นมา เปิดดู และเกี่ยวมุมปากขึ้นด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา "มีคนทรยศจริงๆ"

หยุนชางส่งจดหมายกลับไปให้จื่อซู ไม่ได้พูดอะไรอีก ตามจดหมายขององครักษ์ลับ ซูฉีได้ส่งคนจำนวนมากและตรงไปที่เมืองคังหยางแล้ว

มีคนไม่มากที่รู้ว่านางไปที่คังหยาง ก็มีคนไม่กี่คนที่อยู่รอบตัวนาง แต่เป็นใครกันนะ... ถึงกับแอบเกี่ยวข้องกับจวนซูหรืออาจจะกับฮองเฮา และถูกตระกูลซูซื้อตัวไป และทรยศต่อนาง

หยุนชางยิ้มเยาะเย้ย ในสองภพชีวิตของนาง สิ่งที่นางเกลียดที่สุดคือการทรยศ ในชีวิตก่อน นางถูกสามีของนาง พี่หญิงของนาง และเสด็จแม่ของนางทรยศ ในชีวิตนี้ นางให้ความสนใจเป็นพิเศษกับการเลือกผู้คนรอบตัวนาง ในชีวิตนี้ นางได้คัดเลือกเด็กกำพร้าจำนวนมากในหลายสถานที่ เพื่อฝึกฝนและมีกลไกเฉพาะสำหรับการฝึกองครักษ์ลับประเภทต่างๆ

องครักษ์ลับมีมากมายที่ได้รับการปลูกฝัง คนที่สามารถอยู่กับนางได้ไม่น้อย องครักษ์ลับที่เลือกที่จะอยู่เคียงข้างนาง ล้วนแต่ภักดีที่สุดและควบคุมได้ อีกทั้งคนที่คอยอยู่ใกล้นางอย่างเฉี่ยนหลิ่วและเฉี่ยนจั๋ว ก่อนส่งถึงนางจะต้องกินยาพิษอย่างแน่นอน จึงจะสามารถอยู่ข้างนางด้วยได้

หยุนชางหรี่ตาของนาง และมีคนกล้าแตะต้องเกล็ดใต้คอมังกรของนาง ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม นางจะไม่มีวันปล่อยมันไป

แต่ว่าถ้ามีเพียงตระกูลซูเท่านั้นที่รู้ว่านางเคยไปที่เมืองคังหยาง มันก็คงจะไม่ปัญหาอะไรสำหรับตอนนี้ อย่างไรก็ตาม ซูฉีไม่รู้ว่าฮองเฮาฮวายังไม่สิ้นพระชนม์และอยู่ในเมืองคังหยาง ไม่ว่าในกรณีใด เขาไม่สามารถคาดเดาได้

สิ่งเดียวที่นางกังวลคือท่านอ๋องเจ็ด

ตราบใดที่ท่านอ๋องเจ็ดไม่รู้เรื่องนี้ ฮองเฮาฮวาจะไม่ตกอยู่ในอันตรายไปสักพัก

"ส่งจดหมายถึงองครักษ์ลับ สืบ สืบหาดูว่าคนรอบตัวข้า ใครกันที่เพิ่งติดต่อกับผู้คนจากตระกูลซู ข้าอยากรู้ว่าใครกันที่รนหาที่ตายเช่นนี้" หยุนชางกัดฟัน

จื่อซูรีบตอบรับ หยุนชางหันกลับมาอีกครั้งและพูดว่า "ในเมื่อก็รู้เรื่องที่ข้าอยู่ในเมืองคังหยาง และตอนนี้ เกรงว่าข้าไม่สามารถกลับไปได้ในชั่วขณะ ส่งจดหมายถึงฉินยีพวกนาง พาเฉี่ยนจั๋วและเฉี่ยนหลิ่วและคนอื่นๆกลับมาเมืองชางหนานด้วยกัน"

จื่อซูรีบตอบรับแล้วถอยกลับ

หยุนชางนั่งบนเบาะและอ่านหนังสือ พอใกล้เที่ยง ลั่วชิงเหยียนเดินเข้ามาจากลานบ้านพร้อมถุงกระดาษในมือ หยุนชางมองไปที่ลั่วชิงเหยียน ตาของนางตกลงไปที่ถุงกระดาษ พูดพร้อมยิ้ม "ท่านอ๋องเอาอะไรมาเพคะ"

ลั่วชิงเหยียนหยุดข้างเบาะของหยุนชาง เลิกคิ้วขึ้น มุมปากของเขางอเล็กน้อย และวางถุงกระดาษไว้ที่ปลายจมูกของหยุนชางแล้วดมกลิ่น ยิ้มแล้วพูดว่า "เจ้าลองดมดู"

หยุนชางสูดลมหายใจ ก็ได้กลิ่นกุ้ยฮวาจางๆลอยมา ดวงตาของหยุนชางเป็นประกาย หัวเราะออกมาและพูดว่า "ขนมกุ้ยฮวา" พูดพลางยื่นมือออกไปหยิบ