ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 8

"สัตว์พวกนี้มาจากไหน ยังไม่รีบไล่พวกมันไปอีก! อ๊า... " เพียงได้ยินเสียงกรีดร้องตกใจของหัวจิ้ง จากนั้นก็ถูกกลบไปด้วยเสียงสุนัขเห่า หยุนชางชะโงกหน้าออกไปดูก็เห็นว่าทุกคนในสวนวิ่งไปมาด้วยความตื่นตระหนก สุนัขหลายตัววิ่งไปมาอย่างบ้าคลั่งอยู่ในสวน เมื่อเห็นคนก็กระโจนเข้าไปกัด

นักพรตต๋าถูกกระโจนใส่จนล้มลงกับพื้น บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยข่วน เสื้อผ้าของหัวจิ้งถูกดึงจนขาด บนแขนก็มีรอยข่วนมากมาย บางส่วนมีเลือดไหลออกมา มงกุฎหงส์บนศีรษะของฮองเฮาก็เบี้ยวเช่นกัน ในขณะนี้นางกำลังบันดาลโทสะเรียกสาวใช้ในวังและขันทีให้ไล่เหล่าสัตว์ร้ายพวกนี้ออกไป

รอยยิ้มปรากฏอยู่บนมุมปากของหยุนชาง นางซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้และมองดูอยู่เป็นเวลานาน เมื่อนางเห็นว่าขันทีและสาวใช้ในวังไล่สุนัขออกไปจนเกือบจะเสร้๗แล้วจึงออกมา แสร้งตะโกนสองครั้งด้วยท่าทางตื่นตระหนก "เสด็จแม่ พี่หญิง เป็นอย่างไรบ้าง? หมาบ้าพวกนี้มาจากไหนกัน? ทำไมถึงได้กัดคนมั่วไปหมด? ยังไม่รีบไล่มันไปอีก?"

เหล่านางกำนัลและขันทีต่างก็เร่งรีบจัดการ ตีจนสลบได้ก็ตีจนสลบ จับไว้ได้ก็จับไว้ ในที่สุดความวุ่นวายในสวนก็สงบลง เพียงแต่มีเลือดอยู่ทุกที่บนพื้นทั้งของสุนัขและของคน

ในที่สุดองค์หญิงหัวจิ้งก็ยืนมั่นคงด้วยการพยุงของนางกำนัล นางรู้สึกเพียงว่าร่างกายของนางเจ็บปวด โดยเฉพาะ... บั้นท้าย... เมื่อครู่มีสุนัขตัวหนึ่งกัดลงที่บั้นท้ายของนางอย่างแรงแล้วยังกัดตรงส่วนลับของนางด้วย หัวจิ้งไม่กล้าตะโกนออกมา จึงทำได้เพียงขมวดคิ้วกลั้นความเจ็บปวด ในใจรู้สึกอึดอัดสุดจะทน "เสด็จแม่ สัตว์ร้ายเหล่านี้มาจากไหนกัน จู่ๆพวกมันก็ออกมา... "

ฮองเฮาอับอายมาก เสื้อผ้าของนางก็ขาดรุ่ย แต่กลับทำได้เพียงแค่กลั้นไว้และพูดอย่างเข้มงวดว่า "จับสัตว์ร้ายพวกนี้ไปให้หมด อีกเดี๋ยวหมิงกงกงไปตรวจสอบว่าสัตว์ร้ายพวกนี้มาจากไหน... " ขณะพูดนางก็เหลือบมองหยุนชางที่ไม่เป็นอะไรเลยอย่างโหดเหี้ยมจากนั้นก็หมุนตัวนำสาวใช้ออกไป

หยุนชางเบะปาก เดินไปที่ด้านข้างขององค์หญิงหัวจิ้งและกล่าวว่า "พี่หญิง พี่บาดเจ็บที่ไหนให้ชางเอ๋อร์ดูหน่อย... " มือข้างหนึ่งสัมผัสโดนบั้นท้ายที่โดนกัดขององค์หญิงหัวจิ้ง

"โอ๊ย... " หัวจิ้งกรีดร้องและผลักหยุนชางออกไป แต่เมื่อไม่มีนางกำนัลคอยพยุงนางจึงล้มลงกับพื้นเสีย เมื่อหยุนชางเห็นดังนั้น ก็ทับลงไปที่ท้องของนางอย่างจัง ทำให้หัวจิ้งร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

"ขอโทษเจ้าค่ะพี่หญิง ชางเอ๋อร์ไม่ได้ตั้งใจ ข้าเพียงแค่อยากดูแผล... " หยุนชางไม่ได้ลุกขึ้น แต่เพียงพึมพำขอโทษเท่านั้น

"เจ้า... โอ๊ย... ออกไป... " เสียงของหัวจิ้งฟังดูแผ่วเบา

หยุนชางกระตุกยิ้มที่มุมปากของเธอและรีบเรียก "ฉิงยี ฉิงยี รีบช่วยพยุงข้าขึ้นหน่อย"

ฉิงยีรีบก้าวเข้ามาพยุงหยุนชางขึ้น นางกำนัลคนอื่นที่เหลือก็รีบช่วยประคองหัวจิ้งขึ้นมา หลังจากที่เธอลุกขึ้นแล้วก็ไม่สนใจที่จะจัดการหยุนชางและรีบให้นางกำนัลประคองนางออกไป

"องค์หญิงแล้วนักพรตเต๋าคนนี้ล่ะ จะทำยังไงเจ้าคะ?" ฉิงยีขมวดคิ้วถามพลางมองไปที่นักพรตเต๋าที่ถูกสุนัขกัดไปทั่วร่าง

"ให้คนลากเขาออกไป ส่งไปที่สำนักตรวจการ อีกเดี๋ยวข้าจะไปพบเสด็จพ่อเพื่อบอกเสียหน่อย... " หยุนชางยิ้มบางๆและเก็บสายตาโหดเหี้ยมที่มองตามหลังของหัวจิ้งไป

สายตา หมุนตัวกลับเข้าไปในตำหนัก "ที่นี่เปรอะไปด้วยเลือดสุนัข เกรงว่าไม่จำเป็นต้องขับไล่สิ่งชั่วร้ายแล้วล่ะ... " หยุนชางเข้าไปในตำหนักชั้นในจึงกล่าวกับฉิงยี "คราวนี้เสี่ยวหลินจื่อช่วยได้มาก ไม่อย่างนั้นสิ่งต่างๆคงจะไม่ราบรื่นขนาดนี้ เพียงแต่ข้าไม่อาจเชื่อใจเสี่ยวหลินจื่อได้ทั้งหมด ยามปกติเจ้าก็ยังคงไม่สามารถประมาทได้ จริงสิ ฮองเฮาต้องการให้เจ้าเอากำไลของข้าไปให้นาง เจ้าเอาไปหรือยัง?"