เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1159

การกลับมาเจอกันของคนทั้งสอง ถ้าไม่ท่วมล้นด้วยความรู้สึกก็คงหมางเมินกัน

ในเมื่อได้เจอกับเชนน์ที่นี่ แยนนี่ก็ไม่ติดจะหนี

เชนน์ไม่พูดอะไรนอกจากเอาแต่จ้องมองเธอกับฮาจาร์ ก่อนเสนอตัว “ฉันจะไปส่งทั้งสองคนที่บ้าน”

แยนนี่กอดฮาจาร์ไว้พร้อมถือหนังสือคู่มือสองสามเล่มที่ซื้อมาเมื่อครู่ในมืออีกข้าง แล้วพูดเสียงนิ่ง “ไม่จำเป็น ฉันเอารถมา”

เธอไม่แม้แต่จะยอมให้เขาไปส่งเธอ

เชนน์เข้าใจดีว่าเธอเกลียดเขาและไม่อยากจะเห็นหน้าเขาขนาดไหน

แยนนี่จ้องมองเขาแล้วพูดขึ้น "แต่ไหน ๆ เราก็เจอกันแล้ว เรามานัดวันไปกองกิจการพลเรือนกันเถอะ เราสองคนต่างก็เป็นบุคคลสาธารณะ การฟ้องหย่าคงเป็นที่ฮือฮาของชาวบ้านน่าดู พวกเราคงเสียชื่อไม่น้อย ยังดีที่ในอดีตเรายังไม่ได้เข้าพิธีแต่งงานกันจริง ๆ แค่ทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วเหยียบเรื่องการหย่าให้มิด คงจะเป็นการดีสุด"

เธอเยือกเย็นและเอาแต่ใช้เหตุผลราวกับไม่หลงเหลือความรู้สึกใด ๆ ให้เขาอีกแล้ว เธอพูดถึงการหย่าเหมือนเป็นแค่การโต้วาทีที่มีเธอเป็นผู้คุมบทสนทนาและวิเคราะห์ระหว่างเหตุสนับสนุนและเหตุค้านได้อย่างสมบูรณ์ชัดเจน จนเขาไม่มีช่องว่างให้ตอบโต้เธอได้เลย

แต่จะให้เชนน์ทำเป็นเหมือนการแต่งงานของพวกเขาไม่มีอะไรเกิดขึ้นง่าย ๆ ได้อย่างไร?

หลังเรื่องร้าย ๆ พวกนั้น เขาก็เอาแต่หมกมุ่น เชนน์ไม่อยากปล่อยมันไปทั้งอย่างนั้น

“การทำเรื่องหย่าครั้งหนึ่งยุ่งยากเกินไป และไหนจะต้องแบ่งทรัพย์สินกันใหม่อีก ฉันจะให้ทนายของฉัน…”

เชนน์พยายามยกข้ออ้างขึ้นมา แยนนี่ตัดคำก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบอย่างเย็นชา “ไม่จำเป็น ตอนเราจดทะเบียนสมรส เราไม่ได้รวมทรัพย์สินด้วยกันนี่ ทรัพย์สินของคุณก็เป็นของคุณ ฉันไม่อยากได้มัน ถ้าคุณอยากจะฟ้องเรื่องที่ฉันนอกกายคุณและต้องการค่าชดเชย ฉันก็ไม่มีข้อแก้ต่างเพราะฉันผิดจริง เพราะงั้นฉันจะจ่ายให้คุณ เรียกค่าชดเชยได้เลย คุณชายเชนน์”

เชนน์จ้องใบหน้าเย็นยะเยือกไร้หัวใจของเธอ แต่เขาก็ไม่สามารถเกลียดเธอได้ลง

ที่เขาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ทั้งหมดก็เพราะตัวเขาเอง นั่นเป็นสิ่งที่เขาต้องอยู่กับมันให้ได้

บรรยากาศระหว่างคนทั้งสองเริ่มตรึงเครียด

ในที่สุดเชนน์ก็เป็นฝ่ายถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะตั้งหลัก มุมปากของเขาขยับ เขาพูดด้วยนํ้าเสียงอ่อนโยนที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ “ต่อให้เราไม่ต้องแบ่งทรัพย์สินกัน แต่มีหลายเรื่องที่เธอต้องคุยกับฉันก่อนหย่านะ มาเถอะ ฉันจะส่งเธอเอง มันลำบากนักเหรอที่จะคุยกันก่อน ฉันรู้ว่าเธอพยายามจะไม่มาเจอฉันแต่ถ้าเธออยากจะหย่า เธอก็ต้องมาเจอฉันอยู่ดี ทำไมเราไม่ใช้โอกาสนี้คุยกันระหว่างฉันไปส่งเธอที่บ้านล่ะ?”

เขาให้เหตุผลที่ทำให้แยนนี่ปฏิเสธไม่ได้แล้วตกลงไปกับเขา

ฮาจาร์ปีนขึ้นนั่งบนเบาะหลังรถ แยนนี่พยายามจะตามขึ้นไป แต่เชนน์เปิดประตูที่นั่งข้างคนขับให้กับเธอ เขาขมวดคิ้วแล้วพูดด้วยสีหน้าขรึม “นั่งหน้าเถอะ จะได้คุยกันดี ๆ อีกอย่างฉันไม่ใช่คนขับรถของเธอ”

นํ้าเสียงของเขาหนักแน่น ไม่ช่องว่างให้เธอโต้แย้ง

เธอรู้ว่าเชนน์เป็นคนหยิ่งทะนงตัว เมื่อครู่ เขาเพิ่งจะข่มอารมณ์และพยายามทำตัวให้ดีที่สุด สำหรับคนชอบใช้อารมณ์และป่าเถื่อนอย่างเขา คงยากจะเปลี่ยนสันดาน เชนน์ไม่เคยเป็นคนที่จะรับมือได้ง่าย ๆ

แยนนี่กัดฟันแล้วขึ้นรถบนที่นั่งข้างคนขับอย่างไม่เต็มใจนัก

รถโรลส์-รอยซ์ แฟนธอมสีดำขับออกไปบนท้องถนนเรื่อย ๆ แล้วชะลอความเร็วลงกว่าปกติ

เชนน์มองเธออย่างครุ่นคิดแล้วเหลือบมองเด็กชายต่างชาติที่นั่งอยู่ด้านหลัง ริมฝีปากของเขาขยับถาม “เด็กคนนี้คงไม่ใช่ลูกของเธอกับแฟนฝรั่งหรอกนะ?”

แยนนี่หน่ายจะพูด อารมณ์ของเธอเหมือนขึ้นรถไฟเหาะเมื่อได้ยินคำพูดนั้นจากเขา เธอข่มความโมโหแล้วตอบกลับ “แล้วถ้าใช่จะทำไม?”

หางตาของเชนน์แอบเจือยิ้ม “เพราะถ้าใช่จริง เธอคงไม่มีปัญญาจ่ายค่าเสียหายในการหย่าของเราหรอกนะ เธอรู้ไหมว่าการไปมีลูกกับชายอื่นทั้งที่ยังจดทะเบียนสมรสอยู่กับอีกคนเป็นอาชญากรรมร้ายแรงแค่ไหน?”

แยนนี่จ้องเขาอย่างโกรธแค้น แต่พอจับแววตาเจือยิ้มของเขาได้ เธอรู้ทันทีว่าเขากำลังหยอกเธอเล่น

แยนนี่ข่มอารมณ์ของตัวเอง กลืนนํ้าลายลงคอก่อนถาม “แล้วคุณคิดจะทำอะไร?”

เชนน์ไม่ตอบคำถามของเธอ “เธอรับเด็กคนนี้มาเลี้ยงเหรอ?”

“แล้วคุณยุ่งอะไรด้วย?”

“เขาดูแข็งแรงดีนะ แต่แค่ดูฉันก็รู้ว่าเขาไม่ใช่ลูกของเธอ เธอจะโกหกฉันไปทำไม?”

แยนนี่กำหมัด เธอทนไม่ไหวอีกต่อไป “เชนน์ จินน์ แค่บอกฉันมาก็พอ ว่าฉันต้องจ่ายค่าชดเชยในการหย่าร้างเท่าไหร่”