หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 113

เขาปล่อยมือในครั้งนี้ จากนั้นก็เดินตามฉีซิ่วหรานออกไป

ฉันรีบเดินตามไปปิดประตูดัง “ปึง” แล้วเอาตัวพิงบานประตูไว้ นึกถึงคำพูดเมื่อกี้ของลู่จือสิง จากนั้นก็ตัวสั่นด้วยความโมโห

เกินไปแล้ว!

ทำไมเขาถึงพูดคำเช่นนี้ออกมาได้!

คำพูดของลู่จือสิงทำให้ฉันฝันร้ายในคืนนั้น ฉันฝันว่าจู่ๆ ลู่จือสิงก็พูดขึ้นมาว่าเป้ยเปยเป็นลูกชายของเขา เขาจะมาพาเป้ยเปยไป

ฉันขอร้องอย่างไรเขาก็ไม่สนใจฉันเลย ฉันคุกเข่าขอให้เขาอย่าเอาตัวเป้ยเปยไป ผลคือ เขาเหยียบเท้าฉันแล้วอุ้มเป้ยเปยขึ้นเครื่องบินไปกับเฉินฮวนเหยียน

ฉันตกใจตื่นขึ้นมาถึงพบว่ามันคือความฝัน

แต่ความฝันนั่นมันช่างเหมือนจริงเหลือเกิน อารมณ์ของลู่จือสิงที่แสดงออกมาช่างเหมือนกับตอนที่เขาตัดสินใจว่าฉันเป็นคนทรยศหักหลังบริษัทในปีนั้น

ช่างโหดร้ายและไร้ความปราณี

พอตกใจตื่นเพราะฝันร้ายเช่นนี้ ฉันจึงหันไปดูเป้ยเปยที่อยู่ด้านข้างโดยไม่รู้ตัว

เป้ยเปยหลับลึกมาก แก้มน้อยเริ่มออกรูปทรงแล้ว แม้เค้าโครงใบหน้าจะไม่เหมือนลู่จือสิง 100% แต่ก็พอมองออกว่าคล้ายลู่จือสิงอยู่ 60% น่าจะได้

พรุ่งนี้เป้ยเปยจะต้องไปฉีดวัคซีน ฉันตกใจตื่นขึ้นมากลางดึกเลยกลัวว่าตัวเองจะลุกไม่ขึ้น จึงหยิบโทรศัพท์มือถือมาตั้งนาฬิกาปลุกไว้

เดิมทีฉีซิ่วหรานบอกว่าจะไปเป็นเพื่อนฉัน แต่ฉันรู้ว่าเขาเพิ่งกลับจากไปทำงานนอกสถานที่ จะต้องยุ่งมาก แล้วอากาศตอนนี้ก็กำลังดี จึงดึงดันปฏิเสธเขาไป

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในวันต่อมา เนื่องจากเมื่อคืนฉันนอนไม่ค่อยหลับ ตื่นขึ้นมาจึงรู้สึกปวดศีรษะเล็กน้อย

เป้ยเปยยังหลับอยู่ หลังจากที่ฉันล้างหน้าบ้วนปากเสร็จก็เปลี่ยนผ้าอ้อมและหยอดอาหารให้เป้ยเปยทานลงไป

เพิ่งแปดโมงกว่าก็ทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เนื่องจากเดี๋ยวนี้มีคนจำนวนมากเลือกคลอดลูกคนที่สอง จึงมีคนมารับวัคซีนสำหรับเด็กเกิดใหม่เยอะมาก

ฉันรีบเก็บข้าวของเตรียมออกจากบ้าน แต่ไม่คิดว่าขณะที่กำลังจะออกประตูไปก็เจอเข้ากับลู่จือสิง

ฝันร้ายเมื่อคืนทำให้ฉันยิ่งไม่อยากเจอเขา จึงตัดสินใจเดินผ่านเขาไปโดยไม่หันไปมองแม้แต่น้อย

เขาเองก็ไม่ได้พูดอะไร แล้วเดินตามฉันไป

ในลิฟต์มีเพียงฉันและเขา ฉันเอาแต่ก้มศีรษะไปมองเป้ยเปย ทำทีว่าไม่มีใครอยู่ข้างๆ

เมื่อเดินออกมาจากทางเดิน จู่ๆ ลู่จือสิงก็มาจับมือฉันไว้: “ผมส่งพวกคุณไปโรงพยาบาลนะครับ”

ฉันไม่มองเขาแม้แต่น้อย: “ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันเรียกรถไว้แล้ว”

ลู่จือสิงไม่พูดจา จากนั้นไม่นานเขาก็ยกรถเข็นของเป้ยเปยขึ้นมา

ฉันกลัวเป้ยเปยจะบาดเจ็บ แต่ใครจะยอมให้แย่งไปกันล่ะ จึงทำได้แค่ตะโกนร้องด้วยความโมโหว่า: “ลู่จือสิง คุณบ้าไปแล้วเหรอ ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้อง!”

แล้วเขาก็วางเป้ยเปยไว้ที่ด้านหลังจัดตำแหน่งให้ดี จากนั้นก็หันมามองฉัน: “คุณจะขึ้นไม่ขึ้นล่ะ?”

ฉันรู้ว่าตัวเองแย่งไม่ทันเขาแน่ อีกทั้งตอนนี้ก็สายมากแล้ว หากทะเลาะกับเขาต่อไป ไม่รู้ว่าไปถึงโรงพยาบาลจะได้คิวที่เท่าไหร่

ฉันกัดฟันแล้วก็ขึ้นรถไป

เขามองฉันแว๊บหนึ่งแต่ไม่พูดอะไร จากนั้นก็วนไปขึ้นรถที่ฝั่งคนขับ

รถวิ่งไปได้สิบนาที ฉันประคองรถเข็นเด็กอ่อนไว้ เม้มริมฝีปากไม่พูดไม่จา

พอไฟแดงรถจึงหยุด จากนั้นลู่จือสิงก็หันมามองฉัน: “คุณไม่อยากรู้หรือว่าเมื่อคืน

ฉีซิ่วหรานคุยอะไรกับผม?”

ตอนที่เขาพูดคำนี้ออกมาสีหน้าเขาดูประชดประชันอยู่หลายส่วนทีเดียว

ฉันเงยหน้าไปมองเขาด้วยสีหน้าเย็นชาแล้วตอบว่า: “มีอะไรให้อยากรู้กันคะ”

“เหอะ”

ลู่จือสิงส่งเสียง ฮึ มาคำหนึ่งจากนั้นสีหน้าก็อึมครึมลง ราวกับฉันไปติดหนี้เขาไว้เป็นพันล้านอย่างไรอย่างนั้น

จากนั้นก็ไปถึงโรงพยาบาล ตลอดทางฉันไม่พูดอะไรกับเขาซักคำ