หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 159

ก็ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ กว่าลู่จือสิงจะปล่อยฉัน

ฉันหายใจลำบาก เสียงของเขายังดังก้องอยู่ในหูของฉัน：“ไม่อย่างนั้นผมจะฆ่าคุณ ซูยุ่น”

เมื่อได้ยินที่เขาพูด ฉันก็พลักเขาออกสุดแรง:“คุณออกไปซะ ！”

เขาเหลือบมองฉัน และก็ออกไปจริงๆ

เสียงปิดประตูดังขึ้น ฉันสัมผัสแก้มที่ร้อนผ่าวของตัวเอง รู้สึกเหมือนร่างกายร้อนรุ่มไปหมด

ลู่จือสิงคนนี้ เป็นเพียงสัตว์ร้ายใต้เสื้อผ้า ！

พรุ่งนี้ยังต้องไปทำงาน ฉันบังคับตัวเองให้ไม่คิดเรื่องของลู่จือสิง เมื่ออาบน้ำเสร็จก็นอนอยู่บนเตียง แต่ไม่ว่ายังไงก็นอนไม่หลับ

อธิบายไม่ถูก ตอนนี้ฉันกลับนึกถึงรสชาติของจูบเมื่อครู่

ริมฝีปากเหมือนยังมีอุณหภูมิร่างกายของเขาติดอยู่ ฉันอดไม่ได้ที่จะยกมือมาสัมผัส เมื่อรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ฉันก็รีบดึงมือกลับเหมือนตัวเองเป็นขโมย

บ้าแล้วบ้าแล้ว ！

เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ วันรุ่งขึ้นฉันตื่นมาก็เกือบแปดโมงแล้ว

เป้ยเปยยังไม่ตื่น ฉันรีบลุกไปล้างหน้า

เมื่อล้างหน้าเสร็จ เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น

เดิมทีฉันไม่อยากจะสนใจมัน แต่เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น ในที่สุดก็ไม่มีทางเลือก กลัวเป้ยเปยตื่น ฉันจึงทำได้เพียงเปิดประตู

เมื่อเปิดประตูไปก็มองเห็นหน้าของลู่จือสิง “เพิ่งตื่น ?”

เพราะจูบเมื่อคืน ฉันจึงไม่อยากสนใจเขา

เขาเดินเข้ามาเอง：“คุณไม่ต้องทำอาหารเช้า ฉันซื้ออาหารเช้ามาแล้ว”

ฉันไม่มีเวลาทำอาหารจริงๆ ปกติจะตื่นประมาณเจ็ดโมงครึ่ง แต่วันนี้ตื่นเกือบแปดโมง ฉันจึงทำได้เพียงไปกินข้าวเช้าที่บริษัท

ฉันคิดไตร่ตรองเรื่องเมื่อคืน ฉันยังไม่พร้อมที่จะกลับมาเริ่มต้นใหม่กับลู่จือสิง แต่ก็เห็นได้ชัดว่า ไม่กี่วันมานี้ฉันรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย

ถ้าไม่ใช่เพราะจูบของเขาเมื่อคืน ฉันก็อาจจะยังไม่รู้ตัว

แต่บทเรียนเมื่อสามปีก่อนนั้นมากเกินไป ตอนนี้ฉันยังมีเป้ยเปย ไม่สามารถแบกรับความพ่ายแพ้นั้นได้อีกแล้ว

ดังนั้นฉันจึงจะปล่อยวางทุกอย่าง และปล่อยให้ตัวเองคิดเรื่องนี้ให้ดี

กว่าจะแต่งหน้าเสร็จก็ปาไปแปดโมงยี่สิบนาทีแล้ว ป้าฝานจะมาประมาณแปดโมงครึ่ง ปกติเป้ยเปยจะตื่นเวลาเก้าโมง ดังนั้นฉันจึงโทรศัพท์หาป้าฝานและรีบออกไปก่อน

“คุณไม่กินข้าวเช้าเหรอ ?”

ขณะที่ฉันกำลังสวมรองเท้า ทันใดนั้นลู่จือสิงก็ดึงฉันไว้

เมื่อฉันสวมรองเท้าเสร็จ ก็เงยหน้ามองเขา：“ลู่จือสิง ฉันต้องการเวลาสงบสติอารมณ์”

เมื่อฉันพูดจบ สีหน้าเขาก็เย็นชาลง：“คุณต้องการเวลาเพื่อคิดว่าจะเลือกใครใช่ไหม ?”

ฉันไม่อยากทะเลาะกับเขา “มีข้อแตกต่างไหม ?”

“หึ ไม่แตกต่าง ซูยุ่น คุณนี่มันเยี่ยมไปเลย ！”

หลังจากเขาพูดจบ ก็เปิดประตูและเดินออกไป

ฉันมองไปที่แผ่นหลังของเขา แล้วขมวดคิ้ว

เมื่อคิดว่าตัวเองต้องไปทำงาน ฉันก็ไม่อยากสนใจเขา

“คุณซู ！”

ฉันกำลังจะล็อคประตูก็ได้ยินเสียงป้าฝาน พอดีเลย ฉันจะได้ไม่กังวลว่าเมื่อเป้ยเปยตื่นหลังจากฉันไปแล้วจะไม่มีใครดู

“ป้าฝาน คุณมาได้จังหวะเลย ฉันกำลังจะไปทำงาน”

เธอพยักหน้า และดึงฉันไว้：“คุณกับคุณชายลู่คนนั้นเป็นอะไร ?”ฉันเพิ่งเห็นสีหน้าของเขาดูแย่มาก ”

ฉันเม้มริมฝีปาก ไม่อยากจะพูด：“ไม่มีอะไร ฉันไปทำงานก่อนนะ”

“อ๊ะ โอ้ คุณรีบไปทำงานเถอะ อย่าไปสายนะ ！”

ฉันพยักหน้า หันกลับและเดินไปที่ลิฟต์โดยไม่ลังเล

“แค่กแค่ก ”

เมื่อได้ยินเสียง ฉันก็เงยหน้าขึ้นไปมองหลี่เจียนี ：“เป็นอะไร ?”

“วันนี้คุณเป็นอะไรไป ? เดทเมื่อวานไม่รายรื่นเหรอ ? เป็นไปไม่ได้ สีหน้าคุณเมื่อวานเหมือนดอกไม้บานในฤดูใบไม้ผลิ ทำไมวันนี้เหมือนใบไม้ร่วงในฤดูใบไม้ร่วงเลยล่ะ ? ”

เมื่อได้ยินคำเปรียบเปลือยของเธอ ฉันก็อดยิ้มไม่ได้：“คุณเปรียบเทียบอะไรเนี่ย ฉันไม่เป็นไร แค่เมื่อคืนพักผ่อนไม่พอ”