หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 160

หรือว่าเป็นฉันเองที่เจ้าเล่ห์เกินไป คิดมากเกินไป ?

ป้าฝานพูดว่า ลู่จือสิงชอบฉัน ฉันยังสนใจเขา ระหว่างเรายังมีเป้ยเปยอีกคน ฉันไม่ควรจะโยนทิ้งไปแบบนี้

หรือว่าฉันกำลังจะโยนทิ้งไปจริงๆเหรอ ?

ฉันพบว่าตอนนี้ความรู้สึกของฉัน ไม่รู้ว่าควรจะจัดการยังไงดีแล้ว

เมื่อก่อนฉันไม่ได้เป็นแบบนี้ เมื่อพบว่าถันฮ่าวอวี่นอกใจ ฉันก็เลิกโดยไม่พูดอะไร

แต่ตอนนี้เผชิญกับลู่จือสิง ฉันพบว่าสติและความเรียบร้อยของฉันได้หายไปหมด

อารมณ์เสียจริงๆ

“ซูยุ่น ?”

เมื่อได้ยินฉีซิ่วหรานเรียกฉัน สติของฉันก้กลับมา

เมื่อรู้ว่าสติไม่อยู่กับตัวเอง ฉันก็รู้สึกอายเล็กน้อย：“มีอะไรรึเปล่า ? ฉันกำลังคิดเรื่องที่บริษัทอยู่”

พูดแบบนี้ ทำให้ใจฉันรู้สึกผิดเล็กน้อย

ฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องที่บริษัท ฉันกำลังคิดเรื่องที่ป้าฝานพูดกับฉันวันนี้ ยังมีลู่จือสิงอีก

“กำหนดการที่ผมจะไปเมือง S ได้ยืนยันแล้ว”

คำพูดของเขาเรียกสติของฉันกลับมา ฉันอ้าปากเตรียมจะพูดอะไร แต่ก็พบว่าพูดอะไรก็คงไม่ดีเท่าไหร่

หัวข้อสนทนานี้ค่อนข้างหนัก พวกเรารู้จักกันมาสามปี ความสัมพันธ์ของเพื่อนบ้านคนนี้ดีกว่าเพื่อนอีก เขาจะไปแบบกะทันหัน มันเป็นเรื่องที่ยากสำหรับฉันที่จะผ่านช่วงเวลานี้

แต่ฉีซิ่วหรานเคยบอกเรื่องนี้กับฉันเมื่อเดือนก่อน ฉันในตอนนี้ใช่ว่าจะไม่รู้เรื่องอะไร

ในใจของฉันเตรียมพร้อมสำหรับเรื่องนี้อยู่แล้ว ตอนนี้ได้ยินเขาพูดถึงเรื่องนี้ ฉันก็สงบลงอย่างรวดเร็ว：“วันไหน ?”

“เดือนหน้าวันที่แปด”

ฉันอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว：“ทำไมเร็วจัง ?”

วันนี้เป็นวันที่27แล้ว เดือนนี้ก็มีไม่ถึง31วัน ยังเหลือเวลาอีกสิบวัน

“ที่นั่นมีปัญหานิดหน่อย ผมเลยต้องไปก่อนเวลา”

ฉันพยักหน้า：“งั้นคุณ——”

ฉันอยากถามว่าเขายังจะกลับมาอีกไหม แต่ฉันก็ไม่สามารถถามออกไปได้

ไม่รู้ทำไม จู่ๆฉันก็นึกถึงคำพูดที่ลู่จือสิงพูดกับฉันเมื่อเช้านี้

คุณต้องการเวลาเพื่อคิดว่าจะเลือกใครใช่ไหม ?

ทันใดนั้น จู่ๆฉันก็คิดได้ว่า การพึ่งพาฉีซิ่วหรานของฉันนั้นมันมากเกินไปแล้ว

เมื่อคิดเช่นนี้ จริงๆแล้วฉีซิ่วหรานจากไปก็ดี

ฉันไม่ได้รักเขา แต่ก็ยังพึ่งพาเขา แบบนี้มันไม่ยุติธรรมสำหรับเขา โชคดีที่ฉันค้นพบแล้ว

“ตกลง ถ้ามีเวลาว่าง ฉันจะพาเป้ยเปยไปเยี่ยมคุณ”

เขาฝืนยิ้มออกมา：“ถ้ามีเวลาว่างผมก็จะกลับมา”

หัวข้อการสนทนาเรื่องลาจากกันนี้ค่อนข้างหนัก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะลาจากกันพรุ่งนี แต่มื้ออาหารนี้ ก็เหมือนงานเลี้ยงจากลา

ฉันกับเขาไม่ได้พูดอะไร ทั้งสองคนนั่งก้มหน้ากินข้าว

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ก่อนที่ฉีซิ่วหรานจะเอ่ยปากเรียกฉัน：“ซูยุ่น”

“ห๊ะ?”

ฉันเงยหน้ามองเขา

“คุณกับลู่จือสิง จะเป็นยังไงต่อไป ?”

ฉันไม่คิดว่าเขาจะถามคำถามนี้กับฉัน ใช้เวลาสักพัก ฉันก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี แต่ว่าฉันก็ไม่อยากปิดบังเขา จึงพูดออกไปว่า：“จริงๆแล้วฉันก็ยังไม่รู้”