หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 179

ลู่จือสิงไม่สนใจเลยไม่ว่าฉันจะพยายามร้องขอแค่ไหน และเริ่มสานต่อในห้องน้ำไปอีกสองครั้ง

วันนี้ฉันเหนื่อยอยู่แล้วและถูกเขาจัดการบนเตียงไปสองครั้ง มาต่อที่ห้องน้ำอีกสองครั้ง

จนเมื่อเขาปล่อยฉัน แค่จะยืนให้มั่นคงฉันยังทำไม่ได้เพราะแข่งขาฉันสั่นระริก ควบคุมอะไรไม่ได้ราวกับไม่ใช่ขาของตัวเอง

เขายื่นมือมาพยุงฉันและยังคงกระซิบถามที่ข้างหูว่าฉันยังกล้ายั่วคนอื่นอีกไหม

ฉันไม่มีแรงจะเถียงกับเขาจึงได้แต่ทำเสียงฮึ่มฮั่มเบาๆ โดยไม่พูดอะไร รอให้เขาช่วยฉันล้างเนื้อล้างตัวใหม่อีกครั้งแล้วอุ้มฉันกลับไปที่เตียง

ฉันฉวยโอกาสตอนที่เขาปล่อยมือแล้วดึงผ้าห่มมาห่อตัวเองเอาไว้ พอหลับตาลงก็ผล็อยหลับไปแทบจะทันที

ฉันตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้นและพบว่าเอวของตัวเองปวดร้าวไปหมด บริเวณต้นขาก็อ่อนปวกเปียกไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง

พอนึกถึงที่ลู่จือสิงยืนกรานว่าจะสานต่อที่อ่างล้างหน้าเมื่อวานนี้ ฉันก็แทบอยากจะถีบเขาตกเตียง!

ตอนแรกฉันคิดว่าลู่จือสิงยังไม่ตื่น แต่พอหันไปดูก็พบว่าเขาไม่ได้อยู่บนเตียงแล้ว

ขณะที่ฉันกำลังงงๆ เขาก็เปิดประตูเข้ามาพอดี “กำลังจะเรียกคุณอยู่พอดี ผมซื้ออาหารเช้ามาแล้ว ลุกมากินข้าวกันเถอะ”

เขาน่าจะไปวิ่งมาแล้ว ตอนนี้จึงมีเหงื่อเกาะอยู่เต็มหน้าผาก

ลู่จือสิงพูดพลางเดินเข้ามาแล้วถอดเสื้อออก ไม่ทันไรเขาก็ถอดกางเกงออกอีกตัวในขณะที่ฉันยังงงๆ อยู่

เพียงไม่กี่วินาทีที่ฉันมองอยู่ ทั้งเนื้อทั้งตัวของเขาก็เหลือแค่กางเกงในเพียงตัวเดียว ฉันจึงหยิบหมอนแล้วปาใส่เขา “คุณเข้าไปถอดข้างในไม่เป็นหรือไง”

เขาเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อออกมา ก่อนจะหันกลับมามองแล้วยิ้มอย่างร้ายกาจ “ทำเหมือนไม่เคยเห็นอย่างนั้นละ”

ขณะที่เขาพูดตรงเอวก็ตระหง่านขึ้นมาอีก “ถูกใจไหม?”

คุณพระช่วย!

ฉันทนสู้ความหน้าด้านของเขาไม่ได้จริงๆ!

จึงหยิบหมอนอีกใบแล้วปาใส่เขา “รีบไปอาบน้ำให้พ้นๆ เลย!”

แต่เขาทำหูทวนลมแล้วเดินเข้ามากอดฉันไว้ “บอกก่อนว่าถูกใจไหม”

ขณะที่ถามเขาก็คุกคามฉันไปด้วย ก้มหน้ามองฉันด้วยสายตาที่ดูร้อนแรงราวกับไฟ

ฉันรู้ว่าเวลาเช้าตรู่แบบนี้เป็นช่วงที่ผู้ชายมีความกระตือรือร้นมากที่สุด แต่ฉันพูดอะไรแบบนั้นไม่ได้ จึงทำได้แค่ผลักเขา “ไปอาบน้ำเร็วๆ เลย เหงื่อเต็มตัวไปหมด”

“ดูเหมือนคุณจะไม่ค่อยพอใจ... ผมว่าผมคงคงต้องพิสูจน์อีกทีว่าเมื่อคืนนี้คุณพอใจมากขนาดไหน!”

เขาพูดพลางอุ้มฉันขึ้นจากเตียง

ฉันตกใจมากจนต้องโวยวายออกมา “คุณจะทำอะไรน่ะ วางฉันลงนะ!”

เขาทำเป็นไม่ได้ยินก่อนจะอุ้มฉันเข้าไปในห้องน้ำแล้ววางฉันลง

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนฉันก็เริ่มตื่นตระหนก ทันทีที่เขาปล่อยฉันลงฉันก็รีบกระโดนหลบไปข้างๆ

ทว่าเขาไม่ขยับเขยื้อนและยังยืนอยู่ตรงนั้น มองฉันยิ้มๆ “ล้างหน้าล้างตาเถอะ”

เขาพูดพลางเดินมาลูบผมของฉันก่อนจะหันหลังเดินออกไป

ฉันมองแผ่นหลังของเขาอย่างใจลอย ต้องยอมรับว่ารูปร่างของลู่จือสิงนั้นช่าง... อืม... ค่อนข้างดีมากเลยทีเดียว

เมื่อนึกถึงตอนที่ส่วนนั้นของเขานูนขึ้นมาต่อหน้า ใบหน้าของฉันก็ร้อนจัด

ฉันยกมือบีบแก้มตัวเองแล้วรีบเอื้อมไปปิดประตู

พอฉันล้างหน้าล้างตาเสร็จออกมา ลู่จือสิงก็อาบน้ำเสร็จและเปลี่ยนไปใส่ชุดสูทแล้ว ตอนนี้เขาดูเหมือนคนปกติ ต่างจากผู้ชายที่เอาแต่เค้นถามความพอใจหรือไม่พอใจของฉันเมื่อครู่นี้อย่างสิ้นเชิง

ฉันมองเขาแล้วอดไม่ได้ที่จะนินทาเบาๆ “สัตว์ร้ายในคราบมนุษย์”

ฉันคิดว่าตัวเองพูดเบามากจนเขาไม่มีทางได้ยิน แต่ทันใดนั้นอยู่ๆ เขาก็โผล่มาอยู่ข้างๆ ฉัน “สัตว์ร้ายในคราบมนุษย์?”

ฉันกำลังดื่มน้ำเต้าหู้อยู่ พอเขาพรวดพราดเข้ามาจึงตกใจจนพ่นนมถั่วเหลืองใส่หน้าเขาเต็มๆ

ลู่จือสิงมองฉัน ใบหน้าของเขานิ่งไป