หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 218

ได้ยินที่เขาพูดแล้ว จู่ๆฉันก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เวลามาทำงาน เขาก็จะเรียกฉันแบบนี้ หลังจากนั้นก็ถามฉันว่าพลาดอะไรไปหรือเปล่า

ฉันไร้เดียงสาตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาถามว่าพลาดอะไรไปหรือเปล่า แต่ฉันคิดไปติดมาแล้วก็ไปพบว่าตัวเองพลาดอะไรไป

ผลคือลู่จือสิงผู้ไม่มียางอาย ยกมือขึ้นมาชี้ไปที่หน้าของตัวเอง ความหมายนั้นมันชัดเจนมาก

ฉันก็จูบลาไปหนึ่งที！

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง และฉันก็จ้องไปที่เขา：“ฉันไม่ได้พลาดอะไรแล้วนะ！”

ในขณะที่พูดฉันก็รีบก้าวลงจากรถ

ลู่จือสิงก็ดึงมือฉันไว้ด้วยแรงของเขา ทำให้ฉันก็ถูกเขาดึงกลับไปอย่างรวดเร็ว

“ลู่จือสิง คุณยังต้องการ——”

ฉันกำลังจะพูดว่าเขาใช้ลูกไม้เดิมๆ แต่เมื่อฉันหันกลับไปก็พบว่าเขากำลังมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้ม：“บอกกับฉัน ซูยุ่น เธอกำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมหน้าแดงอย่างนี้ ฮึ้ม？”

ขณะที่พูดเขาก็เอนตัวมาใกล้ฉัน

ฉันรู้สึกว่าแก้มของฉันร้อยผ่าวขึ้นเรื่อยๆ ฉันยกมือขึ้นจะผลักเขาออก แต่เห็นลู่จือสิงเอื้อมมือไปที่เบาะหลังรถ

ฉันไม่แน่ใจดังนั้นจึงเลิกคิ้ว：“คุณกำลังทำอะไร？”

“คุณพลาดลืมสิ่งนี้！”

ทันทีที่ฉันพูดจบฉันก็ได้ยินเขาพูด และเห็นสิ่งที่เขาถืออยู่ในมือ

ในมือเขาถือขนมสองถุงเป็นลูกอมมงคลและขนมมงคลงานแต่ง ที่เหมือนกันกับที่กรมการปกครองฝ่ายพลเรือนไม่มีผิด！

ฉันตกตะลึง “ทำไมคุณยังจัดเตรียมไว้อีก？”

ฉันคิดว่าแจกที่กรมการปกครองฝ่ายพลเรือนหมดแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขาจะเอาออกมาอีกสองถุง

ฉันไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี：“ลู่จือสิง คุณต้องขนาดนั้นเลยหรอ？”

“ต้องขนาดนั้นเลย บริษัทของพวกคุณคนเยอะขนาดนี้ ฉันช่วยเธอถือสองถุงนี้ไป พวกเรามีน้ำใจก็ส่งต่อๆกันไป เพื่อให้เพื่อนร่วมงานของคุณมีความสุขชื่นมื่นไปด้วยกัน”

มีความสุขชื่นมื่นไปด้วยกัน ประมาณว่าต้องการจะให้อื่นรู้ว่าฉันกับเขาแต่งงานกันแล้วรึเปล่า？

ต้องคิดอย่างรอบคอบ แต่ฉันก็ยังคิดไม่ออก？

แต่ก็ยังตื่นเต้น ฉันยังรู้สึกว่าลู่จือสิงพูดเกินจริง ดังนั้นฉันจึงรีบขัดขวางขา：“คุณหยุดได้แล้ว ฉันถืออยู่เยอะแยะเต็มไปหมด พอได้แล้ว！”

“พอได้ยังไงกัน！แค่แผนกของคุณก็กี่คนเข้าไปแล้ว！คุณไม่สามารถส่งไปที่แผนกของคุณได้หรอ？”

“แน่นอนว่าไม่ใช่ ฉัน——”

“เธอไม่ต้องกังวล ที่บริษัทฉันจะให้หลี่จื้อเตรีมกล่องไว้ให้ พออย่างแน่นอน！”

ฉันยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเอง ต้องบอกว่าจริงๆแล้วฉันเลื่อมใสศรัทธาลู่จือสิง！

“ฉันจะเอาอีกสองกล่องนี่ไป คุณไม่ต้องพูดเกินจริงขนาดนั้น เอาสองกล่องนั้นขึ้นมา”

ฉันกลัวว่าเขาจะถือกล่องสองกล่องนี่เข้าไปในบริษัทจริงๆ คาดว่าถึงตอนนั้นคงจะได้พาดหัวข่าวในไม่ช้า

ฉันไม่อยากขายหน้า！

ลู่จือสิงมองมาที่ฉันสักพัก：“เธอว่ามันหนักหรือเปล่า ต้องกันให้ฉันช่วยเธอถือไปไหม？”

ฉันรู้ว่าเขาเอาแต่ตื๊อไม่มีเหตุผล！

“ลู่จือสิง！เชื่อหรือไม่ว่าฉันจะไปโดยไม่เอาอะไรไปเลย？”

เป็นไปอย่างที่คิดไว้ พอฉันพูดออกไป ลู่จือสิงก็ไม่ดื้อดึงอีก：“ก็ได้ อย่างนั้นเธอก็ถือสองถุงนี้ไปเถอะ”

ในขณะที่พูดเขาก็ถือสองถุงนั้นมาให้ฉัน

ฉันกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจเลยรีบยื่นมือไปหยิบ แล้วหลังจากนั้นก็ลงรถไป

ยังไม่ทันได้ปิดประตู ก็ได้ยินเสียงเขาพูดกับฉัน：“ตอนเย็นฉันจะมารับคุณ”

“ฉันรู้แล้วน่า！”

ตอนนี้ลมแรงและหนาวมากฉันไม่อยากพูดกับเขาไปมากกว่านี้ ฉันใส่เสื้อกันหนาวแล้วถือขนมมงคลงานแต่งรีบวิ่งเข้าไปในบริษัท

บริษัทของเรามีคนไม่มากนัก อันที่จริงก็ประมาณสองร้อยคน

แต่นอกเหนือจากแผนกของพวกเรา ยังมีคนในแผนกการตลาดที่ฉันรู้จัก และคนในแผนกอื่นๆฉันก็ไม่รู้จักเลย

โชคดีตอนที่ฉันกลับมาที่สำนักงาน เจอกับเซี่ยงฉิงที่ยังนอนหลับอยู่

เซี่ยงฉิงเห็นฉัน ก็รีบวิ่งเข้ามาโดยไม่ต้องรอให้ฉันเรียก：“ซูยุ่น ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว！”