หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 218

ได้ยินที่เขาพูดแล้ว จู่ๆฉันก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เวลามาทำงาน เขาก็จะเรียกฉันแบบนี้ หลังจากนั้นก็ถามฉันว่าพลาดอะไรไปหรือเปล่า

ฉันไร้เดียงสาตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาถามว่าพลาดอะไรไปหรือเปล่า แต่ฉันคิดไปติดมาแล้วก็ไปพบว่าตัวเองพลาดอะไรไป

ผลคือลู่จือสิงผู้ไม่มียางอาย ยกมือขึ้นมาชี้ไปที่หน้าของตัวเอง ความหมายนั้นมันชัดเจนมาก

ฉันก็จูบลาไปหนึ่งที！

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง และฉันก็จ้องไปที่เขา：“ฉันไม่ได้พลาดอะไรแล้วนะ！”

ในขณะที่พูดฉันก็รีบก้าวลงจากรถ

ลู่จือสิงก็ดึงมือฉันไว้ด้วยแรงของเขา ทำให้ฉันก็ถูกเขาดึงกลับไปอย่างรวดเร็ว

“ลู่จือสิง คุณยังต้องการ——”

ฉันกำลังจะพูดว่าเขาใช้ลูกไม้เดิมๆ แต่เมื่อฉันหันกลับไปก็พบว่าเขากำลังมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้ม：“บอกกับฉัน ซูยุ่น เธอกำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมหน้าแดงอย่างนี้ ฮึ้ม？”

ขณะที่พูดเขาก็เอนตัวมาใกล้ฉัน

ฉันรู้สึกว่าแก้มของฉันร้อยผ่าวขึ้นเรื่อยๆ ฉันยกมือขึ้นจะผลักเขาออก แต่เห็นลู่จือสิงเอื้อมมือไปที่เบาะหลังรถ

ฉันไม่แน่ใจดังนั้นจึงเลิกคิ้ว：“คุณกำลังทำอะไร？”

“คุณพลาดลืมสิ่งนี้！”

ทันทีที่ฉันพูดจบฉันก็ได้ยินเขาพูด และเห็นสิ่งที่เขาถืออยู่ในมือ

ในมือเขาถือขนมสองถุงเป็นลูกอมมงคลและขนมมงคลงานแต่ง ที่เหมือนกันกับที่กรมการปกครองฝ่ายพลเรือนไม่มีผิด！

ฉันตกตะลึง “ทำไมคุณยังจัดเตรียมไว้อีก？”

ฉันคิดว่าแจกที่กรมการปกครองฝ่ายพลเรือนหมดแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขาจะเอาออกมาอีกสองถุง

ฉันไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี：“ลู่จือสิง คุณต้องขนาดนั้นเลยหรอ？”

“ต้องขนาดนั้นเลย บริษัทของพวกคุณคนเยอะขนาดนี้ ฉันช่วยเธอถือสองถุงนี้ไป พวกเรามีน้ำใจก็ส่งต่อๆกันไป เพื่อให้เพื่อนร่วมงานของคุณมีความสุขชื่นมื่นไปด้วยกัน”

มีความสุขชื่นมื่นไปด้วยกัน ประมาณว่าต้องการจะให้อื่นรู้ว่าฉันกับเขาแต่งงานกันแล้วรึเปล่า？

ต้องคิดอย่างรอบคอบ แต่ฉันก็ยังคิดไม่ออก？

แต่ก็ยังตื่นเต้น ฉันยังรู้สึกว่าลู่จือสิงพูดเกินจริง ดังนั้นฉันจึงรีบขัดขวางขา：“คุณหยุดได้แล้ว ฉันถืออยู่เยอะแยะเต็มไปหมด พอได้แล้ว！”

“พอได้ยังไงกัน！แค่แผนกของคุณก็กี่คนเข้าไปแล้ว！คุณไม่สามารถส่งไปที่แผนกของคุณได้หรอ？”

“แน่นอนว่าไม่ใช่ ฉัน——”

“เธอไม่ต้องกังวล ที่บริษัทฉันจะให้หลี่จื้อเตรีมกล่องไว้ให้ พออย่างแน่นอน！”

ฉันยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเอง ต้องบอกว่าจริงๆแล้วฉันเลื่อมใสศรัทธาลู่จือสิง！

“ฉันจะเอาอีกสองกล่องนี่ไป คุณไม่ต้องพูดเกินจริงขนาดนั้น เอาสองกล่องนั้นขึ้นมา”

ฉันกลัวว่าเขาจะถือกล่องสองกล่องนี่เข้าไปในบริษัทจริงๆ คาดว่าถึงตอนนั้นคงจะได้พาดหัวข่าวในไม่ช้า

ฉันไม่อยากขายหน้า！

ลู่จือสิงมองมาที่ฉันสักพัก：“เธอว่ามันหนักหรือเปล่า ต้องกันให้ฉันช่วยเธอถือไปไหม？”

ฉันรู้ว่าเขาเอาแต่ตื๊อไม่มีเหตุผล！

“ลู่จือสิง！เชื่อหรือไม่ว่าฉันจะไปโดยไม่เอาอะไรไปเลย？”

เป็นไปอย่างที่คิดไว้ พอฉันพูดออกไป ลู่จือสิงก็ไม่ดื้อดึงอีก：“ก็ได้ อย่างนั้นเธอก็ถือสองถุงนี้ไปเถอะ”

ในขณะที่พูดเขาก็ถือสองถุงนั้นมาให้ฉัน

ฉันกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจเลยรีบยื่นมือไปหยิบ แล้วหลังจากนั้นก็ลงรถไป

ยังไม่ทันได้ปิดประตู ก็ได้ยินเสียงเขาพูดกับฉัน：“ตอนเย็นฉันจะมารับคุณ”

“ฉันรู้แล้วน่า！”

ตอนนี้ลมแรงและหนาวมากฉันไม่อยากพูดกับเขาไปมากกว่านี้ ฉันใส่เสื้อกันหนาวแล้วถือขนมมงคลงานแต่งรีบวิ่งเข้าไปในบริษัท

บริษัทของเรามีคนไม่มากนัก อันที่จริงก็ประมาณสองร้อยคน

แต่นอกเหนือจากแผนกของพวกเรา ยังมีคนในแผนกการตลาดที่ฉันรู้จัก และคนในแผนกอื่นๆฉันก็ไม่รู้จักเลย

โชคดีตอนที่ฉันกลับมาที่สำนักงาน เจอกับเซี่ยงฉิงที่ยังนอนหลับอยู่

เซี่ยงฉิงเห็นฉัน ก็รีบวิ่งเข้ามาโดยไม่ต้องรอให้ฉันเรียก：“ซูยุ่น ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว！”

ฉันยิ้มและพูดกับเธอ：“เธอช่วยฉันหน่อยได้ไหม？”

“ช่วยอะไรหรอ？”

เซี่ยงฉิงยังคงเบิกบาน ฉันรีบเอาถุงขนมมงคลงานแต่งให้เธอ：“ถือโอกาสตอนที่คนในแผนกการตลาดกำลังหลับ เธอช่วยฉันแจกได้ไหม？”

“นี่ นี่คืออะไร พระเจ้า——”

ตอนนี้คนในสำนักงานพักลางวันอยู่ ฉันกลัวว่าเธอจะทำให้คนตื่น จึงรีบจับมือเธอไว้ และพูดกับเธอเบาๆ：“วันนี้ฉันไปจดทะเบียนกับลู่จือสิงมา”

หลังจากที่ฉันพูดก็รู้สึกเขินอายนิดหน่อย

เซี่ยงฉิงยกมือของเธอมาจับมือฉัน ฉันกลัวว่าเธอจะพูดโดยไม่ระวัง จึงรีบเตือน：“ชู่ว！เธอพูดเบาๆนะ！”

เธอพยักหน้า：“เธอแต่งงานกับประธานลู่แล้วหรอ？”

ฉันพยักหน้า：“ใช่ เพิ่งไปจดทะเบียนมาเมื่อเช้า เธอช่วยฉันแจกขนมมงคลงานแต่งก่อนเถอะ ฉันจะเล่าให้เธอฟังทีหลัง！”

“ได้ๆ ฉันจะไปทำเดี๋ยวนี้ เธอรอฉันกลับมานะ！”

ในขณะที่พูด เซี่ยงฉิงก็วิ่งไปที่แผนกการตลาดฝั่งตรงข้าม

ฉันปาดเหงื่อ โชคดีที่เวลานี้เป็นเวลาพักกลางวัน ไม่อย่างนั้นละก็ เซี่ยงฉิงอาจจะลากฉันไปถามคำถามมากมาย

ฉันถือโอกาสช่วงพักกลางวันนี้รีบแจกขนมมงคลงานแต่งงานให้คนในสำนักงาน

เมื่อเซี่ยงฉิงกลับมาก็เป็นเวลาทำงานพอดี แล้วก็โบกมือให้ฉันเป็นการส่งสัญญาณให้คุยกันในแชท

แชทออนไลน์ดีกว่าแชทออฟไลน์เสมอ ฉันพยักหน้า

ฉันสนทนาเป็นกลุ่มกับเซี่ยงฉิงและถงเจียหลิน ฉันก็คุยเกี่ยวกับเรื่องนั้น

อันที่จริงก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ก่อนหน้านี้ที่ลู่จือสิงขอฉันแต่งงานคนก็รู้กันทั้งเมือง ตอนนี้ฉันแต่งงานกับเขาแล้วก็เป็นปกติ ถ้าเราสองคนไม่แต่งงานกันสิถึงจะเป็นเรื่องผิดปกติ！

บังเอิญเจิ้งเยว่มาหาฉัน ฉันก็เลยไม่ว่างคุยกับเซี่ยงฉิง จึงรีบถามเจิ้งเยว่ว่าสถานการณ์เป็นยังไงบ้าง

เจิ้งเยว่บอกฉันเกี่ยวกับข้อมูล ซึ่งคล้ายกับที่พวกเราคิด

นี่เป็นแค่ขั้นตอนแรก ยังมีการดำเนินการอื่นๆอีกมากมาย

ฉันคุยกับเจิ้งเยว่อยู่สักพัก ก็เห็นติงหยวนกลับมาจากข้างนอก ฉันรีบหยิบลูกอมมงคลงานแต่งแล้วลุกไปเคาะประตู

“เข้ามา”

“ซูยุ่น？”

ฉันพยักหน้า และหยิบลูกอมมงคลงานแต่งส่งให้เขา：“ผู้จัดการติง ร่วมมีความสุขไปด้วยกัน”

ฉันเขินอาย

เขามองฉันและยิ้ม：“ยินดีด้วยนะ”

“ขอบคุณค่ะ”

เขายิ้มและกินลูกอมไปเม็ดหนึ่ง “ประธานลู่ยอดเยี่ยมจริงๆ ช็อคโกเลตนี่น่าจะเป็นช็อคโกแลตนำเข้า แต่ละเม็ดมีราคาเป็นสิบหยวน”

“ไม่เป็นไรค่ะ เขาไม่เดือนร้อนเรื่องเงิน”

ฉันพูดไปโดยไม่รู้ตัว พูดจบแล้วเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไร

แต่สิ่งที่พูดไปก็เหมือนน้ำที่หกบนพื้น ยากที่จะนำกลับมาคืนมา！

โชคดีที่ติงหยวนไม่ได้ถือสา：“ก็ใช่ ถูกแล้ว วันนี้ผลเป็นยังไงบ้าง？”

แม้ว่าฉันจะไปทำธุระ แต่ฉันก็ยังต้องคุยกับติงหยวนเกี่ยวกับความคืบหน้าของโครงการ

เมื่อได้ยินเขาพูด ฉันก็บอกเขาว่าเจิ้งเยว่พูดอะไรอีกรอบ

“ก็ดีนะ ช่วงนี้ต้องลำบากคุณแล้ว ต่อไปต้องค่อยจับตาดูให้ดี”

ฉันพยักหน้า：“รับทราบค่ะ”

ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ฉันก็ขอตัวออกไปจากห้องทำงาน

หลังจากส่งมอบให้กับเจิ้งเยว่แล้ว ฉันก็ไม่ได้ยุ่งมากนัก ดังนั้นฉันจึงคุยกับเซี่ยงฉิงและคนอื่นๆ

“พูดมา ซูยุ่น เรื่องของประธานลู่เมื่อหลายวันก่อน เธอรู้รึเปล่า？”

จู่ๆเซี่ยงฉิงก็ถามคำถามนี้ขึ้นมา ฉันไม่รู้อะไรเลย และรีบถามเธอ：“เรื่องอะไรอ่ะ？”

“ไอ๊หยา เธอไปเสิร์ชดูก็จะรู้！”

ฉันไม่ได้ตอบกลับเธอ แต่เสิร์ชหาชื่อของลู่จือสิง ไม่นานก็พบข่าวที่ออกมาเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา