หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 220
คำพูดที่มีพลังและอำนาจของลู่จือสิง เย็นวาบไปทั้งตัว
เห็นได้ชัดว่าหลินเมิ่งเซียตกใจ เธอเหลือบมองลู่จือสิงด้วยใบหน้าที่ซีด แล้วก็มองมาที่ฉัน：“ขอ ขอโทษ ฉันฉัน ไม่มีอะไร ฉันไปก่อนนะ！”
หลินเมิ่งเซียในตอนนี้ ความเย่อหยิ่งหายไปไหน
คนประเภทนี้จะข่มเหงรังแกผู้ที่อ่อนแอกว่า แต่จะเกรงกลัวผู้ที่แข็งกร้าวกว่าอย่างเห็นได้ชัด
อาจเป็นเพราะเมื่อก่อนฉันไม่ได้สนใจเธอมากนัก เธอเลยคิดว่าเธอทำให้ฉันกลัว แต่จริงๆแล้วฉันแค่ไม่อยากโต้เถียงกับเธอ
อีกอย่างคนประเภทนี้แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ต้องให้ฉันไปเก็บกวาด ก็เหมือนกับนักแสดงสาวนามสกุลL
ฉันหันไปมองลู่จือสิง คนในบริษัทจำนวนมากกำลังมองพวกเราอยู่ ฉันรู้สึกไม่สบายใจ จึงรีบดึงเขาและเดินออกไปข้างนอก：“คุณเข้ามาได้ยังไง？”
เขาพูดเสียงดัง：“ฉันเห็นคนกำลังดึงเธอ วันนี้เธออยากให้มีคนตบเธอหรอ？”
ฉันรู็ว่าเขาหมายความว่ายังไง ฉันเลยอธิบาย：“ฉันก็ไม่คิดว่าจู่ๆเธอจะตรงเข้ามาดึงรั้งฉันไว้ ถ้าไม่ใช่ฉันยืนไม่อยู่ มือนั้นของเธอก็ไม่มีโอกาสได้ยกมันขึ้น”
“ช่างมันเถอะซูยุ่น เธอก็ดุร้ายได้แค่กับฉัน ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น แค่นิ้วเดียวก็เพียงพอที่จะทำร้ายเธอได้”
ฉันอดไม่ได้ที่จะหยิกเขา：“ฉันอ่อนแอมากเลยหรอ？จริงๆแล้วฉันแค่ไม่อยากโต้เถียงกับเธอ อีกอย่างวันนี้เป็นวันที่เราจดทะเบียนกัน วันที่ดีอย่างนี้ ฉันไม่อยากให้ผู้หญิงประเภทนั้นมาทำให้ฉันอารมณ์เสีย”
เขามองฉันแล้วก็หัวเราะทันที “เธอปลอบตัวเองได้ดีเลยนะ”
“อะไรเรียกว่าปลอบตัวเอง ฉันก็แค่พูดความจริง！”
เขาไม่ได้ตอบ และเปิดประตูรถให้ฉันเข้าไป
ฉันเห็นเขาพูดตะคอกก็นึกถึงเรื่องของนักแสดงสาวนามสกุลL ความคิดก็เข้ามาในใจ
เมื่อลู่จือสิงขึ้นรถ ขณะที่ฉันกำลังคาดเดาก็เลิกคิ้วและมองเขา：“ลู่จือสิง คุณมีเรื่องอะไรปิดบังฉันรึเปล่า？”
เขาเหลือบมองฉันโดยไม่ได้คิด：“ฉันจะมีเรื่องอะไรปิดบังเธอ？”
“อื้ม？คุณแน่ใจนะ？”
เขาสตาร์ทรถ และยกมือขึ้นมาหยิกแก้มฉัน
ฉันยกมือขึ้นมาตีมือเขา：“คุณขับรถก็ขับไปสิ มือไม้อย่าวุ่นวาย”
“นั้นก็รบกวนเธออย่าทำตัวแปลกๆนะคุณนายลู่”
ฉันทำไมยังไม่ชินกับที่เขาเรียกฉันว่า “คุณหญิงลู่” ได้ยินเขาเรียกอย่างนี้ ฉันก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดง แล้วยกมือขึ้นตีเขา：“คุณจริงจังหน่อย”
“พระเจ้า คุณหญิงลู่ สามีของคุณนอกจากบนเตียงแล้ว เวลาไหนก็ไม่จริงจัง？”
ได้ยินที่เขาพูดแล้ว ฉันเกือบจะหายใจไม่ออก
ทำไมคนคนนี้หน้าหนาขนาดนี้ คำพูดแบบนี้ก็สามารถพูดออกได้อย่างสบายใจ？！
ฉันไม่ได้บอกอะไรเขา “ให้เวลาคุณยี่สิบนาที คิดๆดูให้ดี หลังจากกลับบ้านก็สารภาพมา”
ฉันเดาว่าลู่จือสิงจำนักแสดงสาวที่นามสกุลLไม่ได้ เขาจำไม่ได้แบบนี้ก็ดี ฉันจะได้ขัดขัดเขา
ใครให้เขามาพูดจาเอาเปรียบฉันทุกครั้ง ฉันพูดสู้เขาไม่ได้ แต่การโต้ตอบจากที่อื่นกลับมาแล้ว
ฮึ
ใครบอกว่าฉันซื่อบื้อ？
“คุณหญิงลู่ เธอจริงจังหรอ？”
ฉันยิ้มอย่างเย็นชา และมองไปที่เขา：“คุณมองฉัน ท่าทีของฉันตรงไหนที่บอกคุณว่าฉันไม่จริงจรัง？”
พอดีข้างหน้าเป็นไฟแดง ฉันยังไม่ทันได้โต้ตอบ จู่ๆเขาก็ก้มลงมาจูบที่ริมฝีปากของฉัน：“ตรงนี้”
ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวขึ้นมา：“ลู่จือสิง！”
เขาจูบที่ตาของฉันอีก：“ยังมีตรงนี้！”
จะตายอยู่แล้ว！
ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงยั่วเย้าจัง ฉันรู้สึกว่าหัวใจตัวเองทำไมถึงเต้นแรงขนาดนี้
เพื่อป้องกันไม่ให้เขาเข้ามาจูบอีก ฉันจึงรีบเอนตัวไปที่หน้าต่างรถอย่างรวดเร็ว เขายิ้ม：“พูมาเถอะ เรื่องอะไร”
“คุณคิดเอาเองสิ”
คิดว่าสิ่งนี้เพียงพอที่จะทำให้ฉันบอกเขา แค่คิดก็ดีมากๆแล้ว！
ฉันยังคงเข้มแข็ง ยังไม่ถึงยี่สิบนาที ฉันก็ไม่เสียหาย
ลู่จือสิงมองฉันด้วยความหมายลึกซึ้งกินจ แต่ก็ไม่ได้ถามฉันต่ออีก
ฉันมองเขาสักพักและเห็นท่าทางสงบของเขา ก็รู้สึกว่าน่าเบื่อนิดหน่อย
วันนี้รถติดนิดหน่อย กว่าจะถึงบ้านก็เป็นเวลาหกโมงตรึ่งแล้ว
พอฉันเปิดประตูก็เห็นป้าจ้าวยิ้มให้ฉัน：“คุณซู ยินดีด้วยนะ！”
ฉันอึ้งไปชั่วขณะ และหันกลับไปมองลู่จือสิง จากนั้นก็พูดกับป้าจ้าว：“ขอบคุณค่ะป้าจ้าว ถึงเวลาคุณต้องมาดื่มกับพวกเราสักแก้ว！”
“แน่นอน！”
“นี่ก็เลยเวลาแล้ว ป้าจ้าวกลับดีดีนะคะ！”
“ค่ะ พวกคุณรีบเข้าไปเถอะ เป้ยปเยคิดถึงคุณทั้งวันเลย！”
หลายวันมานี้เป้ยเปยติดฉันมาก ได้ยินป้าจ้าวพูดอย่างนี้ ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรมาก จึงรีบเดินเข้าไป
เพิ่งเดินไปได้สองก้าว เป้ยเปยก็วิ่งตรงมาหาฉัน：“คุณแม่！”
“เป้ยเปยเด็กดี วันนี้เชื่อฟังป้าจ้าวรึเปล่า？”
“ครับ！”
เป็นเพราะเป้ยเปย ฉันเลยลืมเรื่องของนักแสดงสาวนามสกุลL
หลังจากที่ฉันดูแลเป้ยเปยเสร็จก็ออกจากห้องของเขา และถูกลู่จือสิงที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จอุ้มขึ้นมา
ฉันกรีดร้องโดยไม่รู้ตัว แต่กลัวว่าเสียงดังจะทำให้เป้ยเปยตื่น ฉันเลยเงียบลงทันที จากนั้นก็เงยหน้ามองลู่จือสิง：“คุณทำอะไรเนี่ย รีบปล่อยฉันลงเร็ว！”
“คุณหญิงลู่ เธอคงไม่ลืมว่าวันนี้เป็นคืนเข้าหอของเราใช่ไหม？”
ฉันได้ยินที่เขาพูดก็แทบจะหัวเราะไม่ออก：“ได้ รีบปล่อยฉันลง！”
ขณะพูดฉันก็ยกมือขึ้นหยิกเขา
ทุกคนอยู่ด้วยกันมานานมาก เขาเมื่อคืนวานไม่ต้องการฉัน คิดไม่ถึงว่าจะมีหน้ามาพูดว่าคืนนี้เป็นคืนเข้าหอ
ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินที่ฉันพูด อุ้มฉันแล้วกดลงบนเตียง
ตัวของลู่จือสิงหนักมากเมื่อกดลงมา ฉันรู้สึกหายใจไม่สะดวกเลยยกมือขึ้นตีเขา：“คุณรีบลุกขึ้นเร็ว ฉันหายใจไม่ออก！”
“ไม่ รีบลุกขึ้น！”
“ไม่ลุก วันนี้เธอจดทะเบียนกับฉันแล้ว เธอจะให้ฉันเก็บเธอไว้ในห้องคนเดียวหรอ？”
คนอะไรยิ่งนานยิ่งไม่มียางอาย！
ฉันทนกับเขาไม่ไหวแล้ว อดไม่ได้ที่จะหยิกเขา และนึกถึงเรื่องที่จะพูดกับเขาก่อที่จะกลับบ้าน ฉันจ้องมองเขา：“เรื่องที่ฉันให้คุณพิจารณาตัวเอง คุณคิดออกรึยัง ประธานลู่ ฮึ？”
ฉันทำตามวิธีปกติของเขาและจงใจเน้นคำสุดท้าย
เขามองฉันสักพัก และก้มลงมาจะจูบ ฉันหันหน้าหนี：“รีบพูดมา！”
“ฉันคิดไม่ออกอ่ะ คุณหญิงลู่ คุณช่วยบอกหน่อยได้ไหม？”
จูบของเขาตกลงมาที่แก้มของฉัน ริมฝีปากกดลงบนแก้มของฉัน และมันก็เริ่มขยับไปเรื่อยๆเมื่อฉันพูด ลมหายใจกระทบแก้มของฉัน ฉันรู้สึกว่าแค่พริบตาเดียวฉันก็ร้อนตามเขาขึ้นมา
“ลู่จือสิง คุณลุกขึ้นก่อน！เร็วเข้า！”
ฉันทนไม่ไหวจึงผลักเขา แต่ผลคือผลักไม่ไป
“ถ้าอย่างนั้น คุณบอกเรื่องนั้นมาก่อน！”
คนคนนี้ ตั้งใจจะคุกคามฉัน！
ฉันตะคอกอย่างเย็นชา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วขว้างใส่เขา：“คุณก็ดูเอาเองสิ！”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้