หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 221

ลู่จือสิงยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ของฉัน เขาเหลือบมองฉัน และก้มดูโทรศัพท์

ฉันแคปหน้าจอของข่าวและรูปถ่ายไว้ ตอนนั้นฉันแค่แคปมา แต่ไม่คิดไม่ถึงว่าตอนนี้มันจะมีประโยชน์

ในขณะที่เขากำลังดูโทรศัพท์ ฉันรีบยกมือขึ้นแล้วผลักเขาออกไป จากนั้นก็กลิ้งไปด้านข้าง

ลู่จือสิงมองไปที่โทรศัพท์ด้วยสีหน้าไม่ดี

ฉันมองเขาอยู่ข้างๆ ไม่รู้ทำไมเห็นเขาอย่างนี้แล้ว ฉันก็อดไม่ได้ที่จะใจสั่น

อันที่จริงฉันแค่อยากแกล้งเขาเท่านั้น ไม่ได้คิดที่จะทะเลาะกับเขาเพื่อให้เขาโกรธ

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของลู่จือสิงยิ่งนานยิ่งแย่ลง ฉันก็รีบพยายามจะหยิบโทรศัพท์คืนมา แต่เขาถือโทรศัพท์ไว้แน่นเกินไป：“ทำอะไร？”

เขามองมาที่ฉันด้วยใบหน้าบึ้งตึง ฉันรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย “คุณดูเสร็จรึยัง？ถ้าดูเสร็จแล้วก็เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน”

ลู่จือสิงตะคอกอย่างเย็นชา เห็นได้ชัดว่าควรเป็นฉันที่จะโกรธ แต่กลายเป็นว่าเขาโกรธ

เขาถือโทรศัพท์อยู่ข้างหน้าฉัน：“เมียจ๋า ไหนพูดสิว่านี่มันเรื่องอะไร？”

ฉันมองไปที่โทรศัพท์แล้วขมวดคิ้ว：“นี่ไม่ใช่คำถามที่ฉันควรจะถามคุณหรอ？นี่เป็นข่าวของคุณ คิดไม่ถึงว่าคุณจะมาถามฉันว่านี่มันเรื่องอะไร？”

วันนี้สมองของลู่จือสิงคงไม่มีปัญหานะ？

“ครั้งที่แล้วคุณพูดอะไร？”

ฉันคิดๆดูแล้วก็รู้สึกผิด “รีบเอาโทรศัพท์ฉันคืนมา！”

“ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าคำพูดของฉันเชื่อถือไม่ได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าคนที่คำพูดเชื่อถือไม่ได้คือคุณ？”

มือของเขาถือโทรศัพท์ไว้ ฉันเอามันกลับมาไม่ได้

ลู่จือสิงยื่นโทรศัพท์ออกมาข้างหน้าฉันอีกครั้ง ฉันก็ไม่ได้คิดมากนัก ยกมือขึ้นจะแย่งโทรศัพท์กลับมา แต่คิดไม่ถึงว่าจู่ๆเขาจะยื่นมืออกมาโอบเอวฉัน

ฉันตกตะลึงไปชั่วครู่ เมื่อเห็นเขาวางโทรศัพท์ของฉันลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง ไหนความเศร้าหมองบนใบหน้าของเขาเมื่อตะกี้ เห็นมีแต่รอยยิ้ม

ชั่วพริบตาเดียวฉันก็ตอบโต้กลับไป：“คุณล้อฉันเล่นหรอ？”

“ไม่ใช่เธอล้อฉันเล่นก่อนหรอ？”

ฉันรู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิดก็เลยโต้เถียงเขาไม่ได้ จึงทำได้เพียงผลักเขา：“คุณปล่อยฉัน！”

“เมียจ๋า เธอไม่ได้ทำอะไรผิด เราเพิ่งจดทะเบียนกันเมื่อเช้าวันนี้นะ！”

ฉันเงยหน้ามองเขา ลู่จือสิงในสายตาของฉันเป็นเหมือนหมาป่าที่หิวโหย

ฉันอ้าปากอยากจะพูด แต่เขาก็ก้มหน้าลงมาจูบฉัน คำพูดของฉันถูกเขาปิดเอาไว้：“วู้——คุณ！”

ฉันยกมือคิดจะผลักเขา แต่เขาก็ใช้มือของเขามาประสานกับมือของฉันไว้

แรงของผู้ชายนั้นมีมาก แรงของฉันเทียบกับเขาไม่ได้ โดยเฉพาะการจูบที่รุนแรงของเขา ไม่นานฉันก็สับสนวุ่นวาย และหายใจไม่ค่อยออก

ภานในไม่กี่นาทีฉันก็ต้องพ่ายแพ้

ฤดูหนาวที่เมืองA ปีนี้ เมื่อมือของเขาเลื่อนเข้ามาเรื่อยๆ ฉันก็อดไม่ได้ที่จะสั่น：“ลู่จือสิง——”

“อีกเดี๋ยวก็ร้อนแล้ว！”

ขณะที่เขาพูดก็ถอดชุดนอนของฉันออก หลังจากนั้นก็มองไปที่เสื้อผ้าท่อนล่างของฉัน

ฉันถูกโอบกอดด้วยมืออีกข้างของเขา เขาดูร้อนไปทั้งตัว แนวคิดดูไม่ค่อยชัดเจน ดังนั้นเขาจึงบอกให้ฉันยกมือฉันก็ยกมือ บอกให้ฉันเหยียดขาฉันก็เหยียดขา

รอให้ฉันโต้ตอบกลับ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองช่วยเขาถอดเสื้อผ้าของเขาออกตั้งแต่เมื่อไหร่

ทันใดนั้นริมฝีปากก็อ่อนลง ลู่จือสิงก้มลงมาจูบฉัน：“ไม่ดื้อนะ”

เขาพูดกับฉันเบาๆ ฉันทนไม่ไหวจริงๆ รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองแช่อยู่ในน้ำอุ่น

“มา ยังมีกางเกงนะ ที่รัก”

ฉันนับถือลู่จือสิงจริงๆ ในปากของเขานั้น คำพูดอะไรก็สามารถพ่นออกมาได้ ทั้งคำพูดสกปรกทั้งคำพูดรักใคร่บนเตียง และยังพูดได้อย่างเปิดเผยโจ่งแจ้งอีกด้วย

เสียงต่ำของผู้ชายคนนี้ เรียกฉันอยู่ที่ข้างหู “ที่รัก”