หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 221

ลู่จือสิงยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ของฉัน เขาเหลือบมองฉัน และก้มดูโทรศัพท์

ฉันแคปหน้าจอของข่าวและรูปถ่ายไว้ ตอนนั้นฉันแค่แคปมา แต่ไม่คิดไม่ถึงว่าตอนนี้มันจะมีประโยชน์

ในขณะที่เขากำลังดูโทรศัพท์ ฉันรีบยกมือขึ้นแล้วผลักเขาออกไป จากนั้นก็กลิ้งไปด้านข้าง

ลู่จือสิงมองไปที่โทรศัพท์ด้วยสีหน้าไม่ดี

ฉันมองเขาอยู่ข้างๆ ไม่รู้ทำไมเห็นเขาอย่างนี้แล้ว ฉันก็อดไม่ได้ที่จะใจสั่น

อันที่จริงฉันแค่อยากแกล้งเขาเท่านั้น ไม่ได้คิดที่จะทะเลาะกับเขาเพื่อให้เขาโกรธ

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของลู่จือสิงยิ่งนานยิ่งแย่ลง ฉันก็รีบพยายามจะหยิบโทรศัพท์คืนมา แต่เขาถือโทรศัพท์ไว้แน่นเกินไป：“ทำอะไร？”

เขามองมาที่ฉันด้วยใบหน้าบึ้งตึง ฉันรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย “คุณดูเสร็จรึยัง？ถ้าดูเสร็จแล้วก็เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน”

ลู่จือสิงตะคอกอย่างเย็นชา เห็นได้ชัดว่าควรเป็นฉันที่จะโกรธ แต่กลายเป็นว่าเขาโกรธ

เขาถือโทรศัพท์อยู่ข้างหน้าฉัน：“เมียจ๋า ไหนพูดสิว่านี่มันเรื่องอะไร？”

ฉันมองไปที่โทรศัพท์แล้วขมวดคิ้ว：“นี่ไม่ใช่คำถามที่ฉันควรจะถามคุณหรอ？นี่เป็นข่าวของคุณ คิดไม่ถึงว่าคุณจะมาถามฉันว่านี่มันเรื่องอะไร？”

วันนี้สมองของลู่จือสิงคงไม่มีปัญหานะ？

“ครั้งที่แล้วคุณพูดอะไร？”

ฉันคิดๆดูแล้วก็รู้สึกผิด “รีบเอาโทรศัพท์ฉันคืนมา！”

“ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าคำพูดของฉันเชื่อถือไม่ได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าคนที่คำพูดเชื่อถือไม่ได้คือคุณ？”

มือของเขาถือโทรศัพท์ไว้ ฉันเอามันกลับมาไม่ได้

ลู่จือสิงยื่นโทรศัพท์ออกมาข้างหน้าฉันอีกครั้ง ฉันก็ไม่ได้คิดมากนัก ยกมือขึ้นจะแย่งโทรศัพท์กลับมา แต่คิดไม่ถึงว่าจู่ๆเขาจะยื่นมืออกมาโอบเอวฉัน

ฉันตกตะลึงไปชั่วครู่ เมื่อเห็นเขาวางโทรศัพท์ของฉันลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง ไหนความเศร้าหมองบนใบหน้าของเขาเมื่อตะกี้ เห็นมีแต่รอยยิ้ม

ชั่วพริบตาเดียวฉันก็ตอบโต้กลับไป：“คุณล้อฉันเล่นหรอ？”

“ไม่ใช่เธอล้อฉันเล่นก่อนหรอ？”

ฉันรู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิดก็เลยโต้เถียงเขาไม่ได้ จึงทำได้เพียงผลักเขา：“คุณปล่อยฉัน！”

“เมียจ๋า เธอไม่ได้ทำอะไรผิด เราเพิ่งจดทะเบียนกันเมื่อเช้าวันนี้นะ！”

ฉันเงยหน้ามองเขา ลู่จือสิงในสายตาของฉันเป็นเหมือนหมาป่าที่หิวโหย

ฉันอ้าปากอยากจะพูด แต่เขาก็ก้มหน้าลงมาจูบฉัน คำพูดของฉันถูกเขาปิดเอาไว้：“วู้——คุณ！”

ฉันยกมือคิดจะผลักเขา แต่เขาก็ใช้มือของเขามาประสานกับมือของฉันไว้

แรงของผู้ชายนั้นมีมาก แรงของฉันเทียบกับเขาไม่ได้ โดยเฉพาะการจูบที่รุนแรงของเขา ไม่นานฉันก็สับสนวุ่นวาย และหายใจไม่ค่อยออก

ภานในไม่กี่นาทีฉันก็ต้องพ่ายแพ้

ฤดูหนาวที่เมืองA ปีนี้ เมื่อมือของเขาเลื่อนเข้ามาเรื่อยๆ ฉันก็อดไม่ได้ที่จะสั่น：“ลู่จือสิง——”

“อีกเดี๋ยวก็ร้อนแล้ว！”

ขณะที่เขาพูดก็ถอดชุดนอนของฉันออก หลังจากนั้นก็มองไปที่เสื้อผ้าท่อนล่างของฉัน

ฉันถูกโอบกอดด้วยมืออีกข้างของเขา เขาดูร้อนไปทั้งตัว แนวคิดดูไม่ค่อยชัดเจน ดังนั้นเขาจึงบอกให้ฉันยกมือฉันก็ยกมือ บอกให้ฉันเหยียดขาฉันก็เหยียดขา

รอให้ฉันโต้ตอบกลับ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองช่วยเขาถอดเสื้อผ้าของเขาออกตั้งแต่เมื่อไหร่

ทันใดนั้นริมฝีปากก็อ่อนลง ลู่จือสิงก้มลงมาจูบฉัน：“ไม่ดื้อนะ”

เขาพูดกับฉันเบาๆ ฉันทนไม่ไหวจริงๆ รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองแช่อยู่ในน้ำอุ่น

“มา ยังมีกางเกงนะ ที่รัก”

ฉันนับถือลู่จือสิงจริงๆ ในปากของเขานั้น คำพูดอะไรก็สามารถพ่นออกมาได้ ทั้งคำพูดสกปรกทั้งคำพูดรักใคร่บนเตียง และยังพูดได้อย่างเปิดเผยโจ่งแจ้งอีกด้วย

เสียงต่ำของผู้ชายคนนี้ เรียกฉันอยู่ที่ข้างหู “ที่รัก”

ในชั่วพริบตาเดียว ฉันก็ร้อนมากจนไม่มีสติ

ลู่จือสิงเหมือนจะดูออกว่าฉันไม่สามารถต้านทานชื่อเรียกที่คุ้นเคยเหล่านี้ได้ และเขาก็เปลี่ยนคำอีกคำ：“เป็นอะไรไปหวานใจ”

ฉัน……

ด้วยความสะลึมสะลือ ลู่จือสิงจับมือของฉันกดลงบนกางเกงในของเขา：“มา ยังมีอันนี้”

เสียงที่หวานฉ่ำของเขาในเวลานี้ เหมือนกับเสียงเชลโล่ที่ทำให้คนเคลิบเคลิ้มหลงใหล

ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองเลอะเลือน และฉันก็ช่วยจับมือของเขามาถอดกางเกงชุดนอนของเขาออก

เมื่อฉันรู้สึกตัว เขาก็พังประตูเมืองเข้าไปครึ่งหนึ่งแล้ว

ฉันบีบแขนของเขา รู้สึกได้ถึงความร้อนจากตัวของเขาที่แพร่กระจายมายังตัวของฉันอย่างต่อเนื่อง และตอนนี้ดูเหมือนว่าฉันกำลังถูกวางไว้บนตะแกรงปิ้งย่าง

ร้อนจนทนไม่ไหว

“อืม——”

เขากระแทกอย่างแรง ฉันกัดฟันทนไม่ไหว

เมื่อนึกถึงวันนี้ตอนเช้าที่เราสองคนจดทะเบียนกัน คืนนี้ฉันก็รู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย ลู่จือสิงขอให้ฉันทำตามความต้องการ และฉันก็คิดไม่ถึงตัวเองจะทำตามเขาขึ้นมาจริงๆ

ทั้งสองคนตื่นเต้นคึกคัก เมื่อได้สติกลับมาก็เป็นเวลาสิบสองนาฬิกาแล้ว

ตอนนี้ฉันง่วงมากๆ ลู่จือสิงอุ้มฉันไปทำความสะอาด จากนั้นก็อุ้มฉันกลับมาที่เตียง

“นอนเถอะ”

เขาตบหัวฉันเบาๆ ฉันทำเสียงฮึออกจากจมูก หาท่านอนที่สบาย หลับตาลงและหลับไป

สามปีที่ผ่านมาฉันไม่เคยคิดเลยว่าฉันกับลู่จือสิงจะมีวันอย่างนี้

เมื่อฉันตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นก็รู้สึกปวดเมื่อยเอว และลู่จือสิงไม่ได้อยู่บนเตียงแล้ว

ฉันดูเวลาแล้วรีบลุกจากเตียงไปล้างหน้าแปรงฟัน

ฉันแต่งตัวออกไปเตรียมทำอาหารเช้า ลู่จือสิงก็ผลักประตูเข้ามา

ข้างนอกหนาวขนาดนั้นเขายังจะออกไปวิ่ง ในมือเขาถืออาหารเช้า

ฉันวางหม้อในมือลง และเอาอาหารเช้ามาทาน

เนื่องจากวันนี้ไม่ต้องทำอาหารเช้า ยังมีเวลาเหลืออีกเกือบยี่สิบนาที

ฉันหยิบโทรศัพท์มาเล่นไปด้วยทานอาหารเช้าไปด้วย เมื่อลู่จือสิงอาบน้ำเสร็จและออกมาจากห้องน้ำ

เมื่อเห็นน้ำบนผมของเขาฉันก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว：“ทำไมคุณไม่เช็ดผมหน่อยล่ะ？”

“เดี๋ยวมันก็แห้ง”

ขณะที่พูดเขาก็หยิบขนมปังยัดเข้าปาก

ฉันมองไปที่เขา เขาหาผ้าขนหนูและโยนมันไว้บนหัวของเขา ก่อนจะกลับไปหยิบโทรศัพท์และล็อกอินเข้าเวยป๋อ

โพสต์นี้ทำให้ฉันกลัวแทบตาย ข้อความแจ้งดังขึ้นเกือบหนึ่งนาทีก่อนที่จะหยุด ฉันคลิกเข้าไปเปิดดูข้อความส่วนตัวเก้าร้อยเก้าสิบเก้าข้อความ

ฉันตะลึงมากและรีบกลับไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

แวบแรกฉันเห็นลู่จือสิงแอดเวยป๋อฉัน

เมื่อคืนวานฉันง่วงมากเลยเผลอหลับไป ใครจะรู้ว่าลู่จือสิงถ่ายรูปที่จับมือกับฉัน

เวยป๋อของฉันไม่มีใครรู้ ปกติฉันก็แค่หยิบมาหาข่าวที่เป็นที่สนใจ หลังจากที่ลู่จือสิงแอดเวยป๋อฉัน ฉันก็เห็นว่าแฟนคลับของฉันเพิ่มขึ้นถึงหนึ่งหมื่นคนเพียงชั่วข้ามคืน

ฉันอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองผู้ชายที่นั่งทานอาหารเช้าตรงข้ามกันกับฉัน ฉันไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้

ทำไมก่อนหน้านี้ฉันไม่พบว่าลู่จือสิงชอบเปิดเผยสิ่งเหล่ามากขนาดนี้？

เกือบจะตรงเวลาวันละสองครั้ง ใบหน้าที่ทนมือทนไม้ของฉันเหมือนจะรับไม่ได้นิดหน่อย

เขาคงสังเกตเห็นสายตาของฉัน จึงเงยหน้าขึ้นมองฉันด้วยสีหน้าไม่มีความผิด：“มีอะไรหรอ？”

ทำไมก่อนหน้านี้ฉันไม่พบว่าลู่จือสิงชอบเปิดเผยสิ่งเหล่ามากขนาดนี้？