หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 223

ฉันชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะเงยหน้ามองเธอแล้วหัวเราะอย่างเย็นชา “พอใจ! แล้วคุณหลินล่ะ พอใจแล้วหรือยัง”

เธอคงคาดไม่ถึงว่าฉันจะตอบกลับไปแบบนี้ จึงจ้องฉันเขม็งและขบเขี้ยวเคี้ยวฟันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อฉัน

ฉันเองก็จ้องเธอกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ทุกคนในสำนักงานต่างพากันมองภาพอันน่าตื่นเต้นระหว่างฉันกับหลินเมิ่งเซีย

ผ่านไปครู่หนึ่งหลินเมิ่งเซียก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ “ซูยุ่น ฉันจะคอยดูว่าคุณจะหัวเราะได้อีกนานแค่ไหน!”

“เชิญดูให้เต็มที่เลย!”

“คุณ!”

เธอชี้นิ้วใส่ฉัน แล้วสุดท้ายก็หันหลังเดินจากไป

ทันทีที่หลินเมิ่งเซียเดินจากไปเซี่ยงฉิงก็วิ่งมาหาฉัน “เธอไม่ได้ทำอะไรคุณใช่ไหม”

ฉันเหลือบมองเพื่อนร่วมงานที่อยู่รอบๆ ตัวแล้วยิ้ม “จะทำอะไรได้ ในแผนกมีคนมองอยู่เยอะขนาดนี้”

เซี่ยงฉิงเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ตอนนั้นติงหยวนเดินออกมาพอดี เขาหันมามองฉันก่อนจะหันไปถามเซี่ยงฉิง “คุณเขียนแผนโครงการเสร็จแล้วหรือ?”

เซี่ยงฉิงยิ้มแหยๆ ก่อนจะวิ่งแจ้นกลับไป

ฉันกระชับมือแน่น คิดว่าติงหยวนจะพูดอะไรกับฉัน แต่เขาแค่พยักหน้าให้แล้วก็เดินกลับไป

ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก... การทะเลาะกับหลินเมิ่งเซียเมื่อครู่นี้เป็นเรื่องที่แย่มากจริงๆ เพราะตอนนี้ยังอยู่ในเวลางาน แต่ยังไงฉันก็ปล่อยไว้ไม่ได้อีกแล้ว

ที่แล้วมาก็แล้วกันไป หลินเมิ่งเซียคอยสร้างความวุ่นวายให้ฉันครั้งแล้วครั้งเล่า จนตอนนี้เธอถูกบังคับให้ออกไปแล้วแต่ก็ยังไม่เลิกมาวอแวกับฉัน... ในเมื่อเธออยากสร้างปัญหาให้ฉันขนาดนั้น การที่ฉันให้บทเรียนเธออย่างนี้ก็ถูกแล้ว

หลังจากนั้นทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างเป็นปกติจนกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน

หลังพ้นหกโมงเย็นไปได้ไม่กี่นาทีเซี่ยงฉิงก็มาหาฉัน “เมื่อกี้นี้สะใจจริงๆ ซูยุ่น คุณนี่สมกับที่เป็นเจ้าแม่ของฉันจริงๆ เลย”

พอนึกถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นฉันก็รู้สึกอายเล็กน้อย “ฉันบุ่มบ่ามไปหน่อย”

“จะกลัวอะไร คนอย่างหลินเมิ่งเซีย ถ้าคุณไม่ให้บทเรียนเธอบ้าง เธอคงคิดว่าจะรังควานคุณยังไงก็ได้!”

ฉันยิ้มออกมาและไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก ในเมื่อหลินเมิ่งเซียลาออกไปแล้ว ฉันจึงไม่มีอะไรต้องกังวลอีก

แต่ว่าเซี่ยงฉิงดูตื่นเต้นมากจนพูดไม่หยุด ฉันปิดคอมพิวเตอร์แล้วและอดไม่ได้ที่จะพูดแทรกขึ้นมา “คุณเขียนรายงานการวางแผนเสร็จแล้วหรือ?”

เป็นอย่างที่คิด ทันทีที่ฉันถามจบเซี่ยงฉิงก็ดูเฉาลงทันตา “คืนนี้ต้องทำโอทีละ”

ฉันยกมือขึ้นตบบ่าให้กำลังใจเธอเบาๆ “พยายามเข้านะ!”

“เฮ้ งั้นคุณรีบไปเถอะ ไม่แน่ประธานลู่อาจจะมารออยู่แล้วก็ได้”

ฉันตกลงกับลู่จือสิงไว้แล้วตั้งแต่เมื่อเช้าว่าจะไปตลาดด้วยกันในตอนบ่าย ฉันรู้ว่าเขามารอฉันอยู่ข้างล่างแล้วเพราะเขาส่งข้อความมาหาฉันตั้งแต่ยังไม่เลิกงาน

ฉันพยักหน้า “ไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน”

“แล้วเจอกัน”

ฉันเห็นลู่จือสิงทันทีที่ออกมาจากลิฟต์ วันนี้เขาไม่ได้รอฉันอยู่ในรถแต่กลับมารออยู่ที่ชั้นล่างของตึก

พอฉันมองไปรอบๆ แล้วเห็นว่ามีเพื่อนร่วมงานอยู่แถวนี้หลายคน ก็รู้สึกเขินขึ้นมาหน่อยๆ “ทำไมคุณไม่รอที่รถล่ะ”

ประตูหน้าที่ชั้นหนึ่งของตึกเพิ่งพังเมื่อสองวันก่อน ทำให้ลมหนาวพัดเข้ามาและบรรยากาศก็ขมุกขมัว ในรถนั้นอุ่นกว่าที่นี่ตั้งเยอะ

“อยากเจอคุณเร็วๆ”

ฉันเงยหน้าแล้วถลึงตาใส่เขา “พูดออกมาได้”

ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่มีผู้หญิงคนไหนบ้างที่ไม่ชอบฟังคำพูดหวานๆ อย่างน้อยฉันคนหนึ่งละที่ชอบ

ฉันบังคับตัวเองให้หยุดยิ้มไม่ได้ พอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ฝ่ามือ ฉันจึงก้มลงมอง จึงพบว่าลู่จือสิงกำลังจับมือฉันอยู่

ฉันพยายามดึงมือออกแต่ทำไม่สำเร็จ จนตอนนี้เราทั้งคู่เดินออกมาจากบริษัทแล้ว ฉันจึงเลิกใส่ใจและปล่อยให้เขาจูงฉันไป

หลังจากคาดเข็มขัดนิรภัยฉันก็เอ่ยถามเขาว่า “เรื่องหลินเมิ่งเซียเป็นฝีมือคุณใช่ไหม”

แม้ว่าจุดยืนทางด้านศีลธรรมของหลินเมิ่งเซียจะค่อนข้างแย่ แต่รูปร่างหน้าตาของเธอก็สวย แถมความสามารถในการสื่อสารของเธอยังยอดเยี่ยมมาก

แต่ว่าตอนนี้บริษัทกลับไล่เธอออกอย่างกะทันหัน จนฉันคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องปกติ

ลู่จือสิงหันมามองฉัน “หลินเมิ่งเซียอะไร?”

ฉันขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยเชื่อว่าลู่จือสิงจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เลยเปลี่ยนคำถาม “คุณได้คุยอะไรกับเจ้านายของเราหรือเปล่า?”