หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 242

ไม่รู้ว่ามีผลทางจิตใจหรือไม่ แต่พอฉันดื่มลงไปแล้วก็รู้สึกไม่เจ็บมากขนาดนั้นอีก

ฉันจึงใช้โอกาสตอนที่ไม่ปวดนี้โฟกัสไปที่คอมพิวเตอร์ และคิดวางแผนงานออกมาโดยเร็ว ไม่อย่างนั้นพอปวดขึ้นมาแล้ว คงได้ลาป่วยขึ้นมาจริงๆ!

ตอนพักกลางวันเซี่ยงฉิงถามฉันว่าทำไมสีหน้าดูแย่ขนาดนี้ ฉันจึงยิ้มอย่างขมขื่นแล้วตอบไปว่าประจำเดือนมา

เซี่ยงฉิงรู้อยู่ว่าเวลาประจำเดือนฉันมาจะทรมานมากเป็นพิเศษจึงไม่พูดอะไรกับฉันอีก

หลังกลับจากทานข้าว ลู่จือสิงได้โทรเข้ามา

“ยังเจ็บอยู่มั้ยครับ?”

ฉันรู้ว่าเขาจะต้องโทรมาถามฉันเรื่องนี้ จึงเล่าออกไปและเสริมอีกประโยคว่า: “จะมีไม่สบายอยู่บ้าง แต่ตอนนี้ฉันไม่ทรมานขนาดนั้นแล้วค่ะ”

“คุณไม่ได้โกหกผมนะ?”

ฉันพูดไม่ออกบอกไม่ถูก: “ประธานลู่คะ ทำไมฉันจะต้องโกหกคุณในเรื่องนี้ด้วยคะ? ถ้าคุณไม่เชื่อก็โทรไปถามเซี่ยงฉิงดูได้ค่ะ!”

ตอนนี้ลู่จือสิงถึงตอบกลับมาว่า: “ไม่เจ็บก็ดีแล้ว”

ฉันยิ้มออกมา: “เอาล่ะค่ะ ฉันไม่พูดแล้วนะคะ จะกลับไปเขียนแผนงานต่อ”

ตกบ่ายจู่ๆ ฉันก็ปวดท้องอย่างรุนแรง จึงวิ่งเข้าห้องน้ำไปสองรอบ ออกมาก็หมดเรี่ยวหมดแรงไปทั้งตัว

พอเซี่ยงฉิงเห็นเข้าก็ทักฉันว่าจะลางานหรือไม่ ฉันส่ายศีรษะ: “ไม่เป็นไร ฉันนอนคว่ำหน้าพักสักครู่หนึ่งก็น่าจะดีขึ้น!”

ม้ามและกระเพาะอาหารฉันไม่ดี เวลามีประจำเดือนจึงท้องเสียอยู่บ่อยครั้ง ฉันจึงไม่รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องสำคัญอะไร

ฉันกลับเข้าบ้านในตอนเย็น เมื่อทานอาหารไปหน่อยก็เกิดอาการปวดท้องขึ้นมา จึงวิ่งไปเข้าห้องน้ำ

ลู่จือสิงเห็นท่าทางของฉันที่เป็นแบบนี้ ก็เอาเสื้อนอกมาคลุมตัวฉันไว้ ฉันตกใจขึ้นมา: “คุณทำอะไรคะ?”

“ไปโรงพยาบาล คุณตกใจโอเว่อร์ไปหรือเปล่าครับ?”

ฉันไม่ไปเด็ดขาด: “ไม่เอา ฉันประจำเดือนมา คุณส่งฉันไปโรงพยาบาลคุณหมอก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกค่ะ!”

“ฉีดยาแก้ปวดได้ครับ!”

“ไม่เอาคะ จะให้ฉีดยาแก้ปวดไปตลอดไม่ได้หรอกค่ะ?!”

ในที่สุดคำพูดของฉันก็ทำให้ลู่จือสิงรู้สึกไขว่เขวขึ้นมา ตกดึกเขาจึงต้มขิงใส่น้ำตาลแดงให้ฉันแก้วหนึ่ง เมื่อฉันดื่มลงไปแล้วก็รู้สึกดีขึ้น แต่ก่อนนอนยังต้องวิ่งไปเข้าห้องน้ำอีกรอบ

วันต่อมาฉันรู้สึกว่าตัวเองดีขึ้น เนื่องจากวันนี้เป็นวันส่งแผนโครงการ ฉันจึงต้องไปบริษัท

ฉันดีใจมากที่วันนี้ประจำเดือนไม่สร้างปัญหาให้อีก ไม่อย่างนั้นถ้าดูจากนิสัยของลู่จือสิง เขาคงจะบีบบังคับให้ฉันไปโรงพยาบาลแทนการไปทำงาน

ฉันไม่ได้ปวดท้องประจำเดือนแบบเมื่อวานนี้มานานมากแล้ว ลู่จือสิงบอกกับฉันว่าช่วงบ่ายถ้าเป็นไปได้อยากให้ลากลับมาพักผ่อน

ฉันตอบรับทางวาจา แต่ในความเป็นจริงฉันจะลางานได้อย่างไรในเมื่อวันนี้มีงานหลายอย่างที่จักต้องทำ

“พี่ซูยุ่นยังต้องชงน้ำซุปอยู่มั้ยคะ?”

ขณะที่ฉันกำลังเปิดคอมพิวเตอร์หลี่ฮุ้ยหรูก็มาถามฉัน

ฉันอึ้งไปเล็กน้อยแต่พอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานที่ดื่มน้ำซุปแบบซองลงไปแล้วอาการเหมือนจะดีขึ้น จึงพยักหน้า: “ต้องการจ๊ะ”

“ฉันช่วยชงนะคะ เมื่อคืนฉันมีส่งแผนงานที่ฉันคิดเอาไว้ไปให้พี่อีกรอบแล้ว พี่ช่วยดูให้หน่อยนะคะ เพราะอีกบริษัทหนึ่งใกล้จะมาแล้ว!”

เขาพูดถึงขนาดนี้ฉันจึงได้แต่ยื่นของให้เขา: “ขอบใจจ๊ะ”

“ไอ้หยา ฉันพูดแล้วนะคะ พี่ซูยุ่นไม่ต้องเกรงใจฉันขนาดนี้ก็ได้ค่ะ!”

ฉันยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็โฟกัสไปที่คอมพิวเตอร์ ฉันเปิดแผนงานที่เธอส่งให้ฉันเมื่อคืนขึ้นมา

มีจุดปลีกย่อยที่ต้องแก้สองสามจุด แต่หากมองจากภาพรวมก็พบว่ายังไม่โดดเด่นเท่าไหร่

ฉันดีใจกับตัวเองที่เมื่อวานรีบทำสำรองไว้อีกชุดหนึ่ง ไม่อย่างนั้นหากวันนี้ส่งของ