หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 243

หลี่ฮุ้ยหรูมองฉัน ยังมีท่าทางดีใจ

ฉันไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เม้มริมฝีปาก ท้องน้อยของฉันเจ็บมากจนจะทนไม่ไหวแล้ว

หลี่เซี่ยงเอาโครงการของหลี่ฮุ้ยหรูรับมาดู ฉันนั้งอยู่ตรงนั้น อดทนไม่ไหว อดไม่ได้ที่จะเปิดปากพูดออกไป“ ขอโทษนะคะ ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำ”

“ไม่เป็นไร คุณไปเถอะ”

หลี่เซี่ยงเงยหน้าขึ้นมามองฉัน โชคดีที่เป็นคุ้นเคย มิเช่นนั้นวันนี้ฉันคงต้องขายหน้ามากแน่ๆ

ความจริงก็ค่อนข้างจะเจ็บท้อง ฉันก็ไม่มีอะไรให้เกรงใจอีก รีบลุกขึ้นออกไปเข้าห้องน้ำ

วันนี้ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คาดไม่ถึงว่าจะเจ็บกว่าเมื่อวาน

อยู่ในห้องน้ำใกล้จะสิบนาที เวลาที่กลับมา ก็พบว่าบรรยากาศไม่ค่อยจะดี

ฉันขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย เสียงของหลี่เซี่ยงก็ดังขึ้นมา “ทัศนคติของบริษัทพวกคุณตอนนี้เปลี่ยนเป็นเช่นนี้แล้วเหรอ? นี้เรียกว่า?รูปแบบโครงการไหม ผมทำงานนี้มาหลายปีแล้ว ยังไม่เคยเห็นรูปแบบโครงการที่แย่ขนาดนี้ บริษัทพวกคุณคงไม่อยากจะร่วมมือกับบริษัทของพวกเราแล้วสิ?”

ฉันได้ยินก็รู้แล้วว่าเกิดเรื่องอะไร จิตใต้สำนึกสั่งให้ฉันมองไปที่หลี่ฮุ้ยหรู เธอมองไปที่หลี่เซี่ยง คล้ายกับจะต้องการโต้แย้ง ฉันรีบเปิดปากพูด “ผู้จัดการหลี่ คุณไม่จำเป็นต้องตื่นเต้นเช่นนั้น ยังมีอีกสองโครงการไม่ใช่เหรอ?”

พูดพลาง ฉันรีบนำโครงการของฉันที่ทำโอทีเมื่อวานส่งมอบออกไป

“พี่ซูยุ่น ฉัน——”

หลี่ฮุ้ยหรูคล้ายกับยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาที่จะพูดอะไรกับเธอแล้ว ขมวดคิ้วขึ้น “ฉันเจ็บท้อง เธอช่วยไปเอาน้ำร้อนมาให้ฉันหน่อยสิ”

สีหน้าของหลี่ฮุ้ยหรูก็ซีดเผือดลง แต่ว่าฉันก็มุ่งมั่น สุดท้ายเธอก็หันตัวออกไปเอาน้ำ

ไม่รู้ว่าหวางเสี่ยวซินเข้ามาเมื่อไหร่ ถามฉันเบาเบา “ซูยุ่น ถ้าหากว่าคุณฝืนไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนแล้ว สีหน้าของคุณไม่ค่อยจะดีแล้วจริงๆ!”

เดิมทีฉันอยากที่จะส่ายหน้า แต่ว่าท้องน้อยของฉันก็บีบตัวเจ็บๆหายๆ เจ็บจนฉันพูดไม่ออก

หวางเสี่ยวซินขมวดคิ้วขึ้น ก็ไม่ได้พูดไร้สาระกับฉันแล้ว “คุณนี้มันดื้อรั้นจริงๆ รีบเถอะ ให้เซี่ยงฉิงเป็นเพื่อนคุณไปโรงพยาบาล！”

ความจริงคือฉันไม่อยากจะไปโรงพยาบาล รีบโบกมือ “ไม่ ไม่ต้อง กลับบ้านไปพักผ่อนก็ดีขึ้นแล้ว”

เรื่องเหล่านี้ ไปโรงพยาบาลก็ไม่มีประโยชน์ เยอะสุดก็คงฉีดยาแก้ปวด แต่ฉีดยานั่นก็ไม่ดี ปกติฉันสามารถอดทนไหว

เห็นได้ชัดว่าหวางเสี่ยวซินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน เธอมองไปที่หลี่เซี่ยง “ผู้จัดการหลี่ ความจริงแล้วซูยุ่นค่อยสบาย คุณรอสักครู่ ฉันจะไปสั่งเพื่อนร่วมงานให้ไปส่งเธอที่โรงพยาบาล”

พูดเสร็จ หวางเสี่ยวซินก็ไม่ให้ฉันพูดอะไรอีก เดินตรงไปที่ประตูห้องประชุมและเปิดประตูออก หันหน้ากลับมามองฉัน “ซูยุ่น”

ครั้งนี้หลี่เซี่ยงก็มองมาที่ฉัน “สีหน้าของคุณไม่ไหวแล้วจริงๆ อย่าฝืนอีกเลย ไปโรงพยาบาลเถอะ!”

ทุกคนพูดเช่นนี้ ฉันก็ทำได้แค่พยักหน้า

ฉันเพิ่งจะเดินไปถึงห้องทำงาน เซี่ยงฉิงก็ออกมาประคองฉัน. “คุณพระ เธอทั้งหน้าซีดทั้งเหงื่อออก เกิดอะไรขึ้นกันแน่!”

ฉันอยากจะยิ้ม ให้เธอไม่ต้องกังวล แต่ว่าท้องน้อยของฉันก็บีบรัดเจ็บๆหายๆ ไม่ไหวแล้วจริงๆ ทำได้เพียงถูกเธอประคองกลับไปนั่งบนที่นั่ง

หวางเสี่ยวซินมองฉัน หลังจากนั้นก็สั่งเซี่ยงฉิง “เซี่ยงฉิง คุณไปส่งเธอที่โรงพยาบาลเถอะ สถานการณ์ของเธอตอนนี้ ทำให้คนตกใจกลัวแล้ว!”

ฉันยังไม่ได้เปิดปากพูด ก็ได้ยินเซี่ยงฉิงเปิดปากพูด “ฉันรู้แล้ว ฉันพูดแนะนำเธอแล้ว ให้เธอไปโรงพยาบาล เธอก็ยังดื้อรั้นสุดๆ

ฉันคิดไม่ถึงว่า แค่มีประจำเดือนมา ทำไมถึงได้เจ็บเช่นนี้

เซี่ยงฉิงโค้งตัวมาประคองฉัน “เดินได้ไหม? รีบเถอะ พวกเราไปโรงพยาบาลกัน!”

“เซี่ยงฉิง——”

ฉันอยากให้เธอไปส่งฉันกลับบ้าน แต่ว่าสายตาของเธอคู่นั้น แข็งกร้าวมาก “เธอไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เธอทำให้คนตกใจกลัวแล้ว ไปตรวจดูที่โรงพยาบาล!”

เขาพูดเช่นนี้แล้ว ฉันก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีก ทำได้เพียงพยักหน้า

เวลาที่ออกมาและเดินผ่านห้องประชุม ฉับพลันนั้นก็ได้ยินเสียงโมโหของหลี่เซี่ยง “ครั้งนี้คุณเกิดอะไรขึ้น? โครงการของตัวคุณเองไม่ดี คุณก็ต้องพูดใส่ร้ายคนอื่น ใช่ไหม?!”

น้อยมากที่หลี่เซี่ยงจะโมโหเสียงดังเช่นนี้ ฉันรู้จักกับเขามาหลายปี เข้าใจดีโดยธรรมชาติ

ได้ยินเขาพูดเสียงดังเช่นนี้ ฉันก็รู้ว่าเรื่องราวคงไม่ง่ายแล้ว เพิ่งคิดอยากจะเข้าไปดู ผลลัพธ์คือเซี่ยงฉิงดึงฉันไว้ “พอแล้ว เธอไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว ที่นี้ยังมีหวางเสี่ยวซินไม่ใช่เหรอ? ไปไปไป ไปโรงพยาบาล!”

อย่าคิดว่าบางเวลาเซี่ยงฉิงเหมือนจะไร้เดียงสา แต่พอถึงเวลาที่สำคัญ เธอค่อนข้างจะแข็งกร้าว คิดมาถึงตอนนี้ ฉันก็ไม่มีวิธีที่จะปฏิเสธ ทำได้เพียงแค่ถูกเธอจับเข้าไปในลิฟท์

ลิฟท์ห่างจากประตูบริษัทพวกเราไม่ไกล ห้องประชุมก็อยู่ด้านซ้ายของประตูบริษัท ฉันเข้าไปในตูลิฟท์แล้วก็ยังสามารถได้ยินเสียงโต้เถียง

ครั้งนี้ไม่ใช่แค่เสียงของหลี่เซี่ยง ในประโยคตรงกลางฉันยังสามารถได้ยินเสียงของหลี่ฮุ้ยหรู

ฉันรู้ว่าครั้งนี้หลี่ฮุ้ยหรูทำเรื่องผิดแน่ แต่นึกไม่ถึงว่าเธอจะใจกล้าเช่นนี้ นึกไม่ถึงว่าจะทะเลาะกับหลี่เซี่ยงขึ้นมาโดยตรง

ฉันถูกเธอทำให้โกรธจนยิ้มออกมา หลับตาลง ประตูลิฟท์ปิดลง

“เธอบอกประธานลู่หรือยัง?”

เสียงของเซี่ยงฉิงดังขึ้นมาผ่านหู ฉันชะงักไปเล็กน้อย เพิ่งจะตอบกลับไปอย่างอ่อนแรง “ยังมาทันเหรอ”

ฉันถูกหวางเสี่ยวซินเรียกกลับไปที่ห้องประชุม หลังจากนั้นเซี่ยงฉิงก็ไม่ให้ฉันได้พูดอะไรเยอะ ก็ถูกเธอพาเข้าไปในลิฟท์แล้ว จะมีเวลาที่ไหนไปแจ้งกับลู่จือสิ

“โทรศัพท์มือถือมาให้ฉัน!”

เซี่ยงฉิงแข็งกร้าว ฉันรู้ว่าเธอต้องการทำอะไร จิตใต้สำนึกสั่งให้ฉันอ้อนวอน “เซี่ยงฉิง เรื่องนี้ อย่าบอกให้ลู่จือสิงรู้เถอะ? ทำให้เขาเสียเวลาทำงาน คงไม่ดี!”

“เธอคิดอะไรเยอะทำไม เธอเป็นภรรยาของเขา งานสำคัญกว่าภรรยาเหรอ? รีบเถอะ อย่าพูดไร้สาระ รีบนำโทรศัพท์มือถือมาให้ฉัน ไม่อย่างนั้นเธอก็เอาหมายเลขโทรศัพท์มาให้ฉันก็ได้ !”

เขาพูดค่อนข้างจะมีเหตุผล ฉันไม่มีอะไรโต้เถียง ทำได้แค่ส่งมอบโทรศัพท์มือถือให้กับเธอ

เธอฉลาดมาก หาหมายเลขโทรศัพท์ของลู่จือสิงพบเร็วมาก

ฉับหลับตาลงพิงผนังในลิฟต์ โทรศัพท์เพิ่งจะรับสาย ประตูลิฟท์ก็เปิดออก เซี่ยงฉิงใช้มือข้างหนึ่งประคองฉัน อีกข้างหนึ่งถือโทรศัพท์เปิดปากพูดกับลู่จือสิง “ประธานลู่ วันนี้ซูยุ่นสถานการณ์ไม่ดีมากๆ ตอนนี้ฉันกำลังไปส่งเธอที่โรง一”

ฉันก็ไม่รู้ว่าในสายโทรศัพท์ของลู่จือสิงพูดว่าอะไร เพียงแค่ได้ยินคำพูดของเซี่ยงฉิง “ฉันรู้แล้ว ถ้าอย่างนั้นฉันพาเธอไปส่งที่โรงพยาบาลก่อน”

พูดเสร็จ เซี่ยงฉิงก็วางสายโทรศัพท์ นำโทรศัพท์มือถือคืนให้ฉัน

พวกเราเพิ่งจะออกมา เซี่ยงฉิงเรียกรถไว้ก็มาถึงแล้ว

เธอประคองฉันขึ้นไปบนรถ เธอจึงขึ้นมา

“ทำไมมือเธอเย็นขนาดนี้?”

เซี่ยงฉิงจับมือของฉัน ฉันเกรงใจเล็กน้อย “เมื่อถึงฤดูหนาวมือฉันก็เย็นตลอด”

“เธออย่ามาหลอกฉัน อย่านึกว่าฉันไม่รู้ เธอดูท่าทางตัวเองตอนนี้ หน้าผากก็มีแต่เหงื่อออกมาแล้ว!”

เขาพูดพลาง ช่วยฉันใช้กระดาษทิชชู่เช็ดเหงื่อบนหน้าผากของฉัน เช็ดพลางพูด “ยังกล้าพูดว่าจะทำให้ประธานลู่เสียเวลาทำงาน ประธานลู่พูดว่าอีกครึ่งชั่วโมงเขาจะถึงโรงพยาบาล ให้ฉันช่วยดูแลเธอก่อน”

ฉันชะงักไปเล็กน้อย “เขาไม่ได้กำลังยุ่งใช่ไหม?”

เซี่ยงฉิงจ้องมองฉัน ใบหน้าไม่เห็นด้วย “ถ้ากำลังยุ่งแล้วจะทำไม เรื่องเธอก็ต้องมาก่อน！”