หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 243

หลี่ฮุ้ยหรูมองฉัน ยังมีท่าทางดีใจ

ฉันไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เม้มริมฝีปาก ท้องน้อยของฉันเจ็บมากจนจะทนไม่ไหวแล้ว

หลี่เซี่ยงเอาโครงการของหลี่ฮุ้ยหรูรับมาดู ฉันนั้งอยู่ตรงนั้น อดทนไม่ไหว อดไม่ได้ที่จะเปิดปากพูดออกไป“ ขอโทษนะคะ ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำ”

“ไม่เป็นไร คุณไปเถอะ”

หลี่เซี่ยงเงยหน้าขึ้นมามองฉัน โชคดีที่เป็นคุ้นเคย มิเช่นนั้นวันนี้ฉันคงต้องขายหน้ามากแน่ๆ

ความจริงก็ค่อนข้างจะเจ็บท้อง ฉันก็ไม่มีอะไรให้เกรงใจอีก รีบลุกขึ้นออกไปเข้าห้องน้ำ

วันนี้ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คาดไม่ถึงว่าจะเจ็บกว่าเมื่อวาน

อยู่ในห้องน้ำใกล้จะสิบนาที เวลาที่กลับมา ก็พบว่าบรรยากาศไม่ค่อยจะดี

ฉันขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย เสียงของหลี่เซี่ยงก็ดังขึ้นมา “ทัศนคติของบริษัทพวกคุณตอนนี้เปลี่ยนเป็นเช่นนี้แล้วเหรอ? นี้เรียกว่า?รูปแบบโครงการไหม ผมทำงานนี้มาหลายปีแล้ว ยังไม่เคยเห็นรูปแบบโครงการที่แย่ขนาดนี้ บริษัทพวกคุณคงไม่อยากจะร่วมมือกับบริษัทของพวกเราแล้วสิ?”

ฉันได้ยินก็รู้แล้วว่าเกิดเรื่องอะไร จิตใต้สำนึกสั่งให้ฉันมองไปที่หลี่ฮุ้ยหรู เธอมองไปที่หลี่เซี่ยง คล้ายกับจะต้องการโต้แย้ง ฉันรีบเปิดปากพูด “ผู้จัดการหลี่ คุณไม่จำเป็นต้องตื่นเต้นเช่นนั้น ยังมีอีกสองโครงการไม่ใช่เหรอ?”

พูดพลาง ฉันรีบนำโครงการของฉันที่ทำโอทีเมื่อวานส่งมอบออกไป

“พี่ซูยุ่น ฉัน——”

หลี่ฮุ้ยหรูคล้ายกับยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาที่จะพูดอะไรกับเธอแล้ว ขมวดคิ้วขึ้น “ฉันเจ็บท้อง เธอช่วยไปเอาน้ำร้อนมาให้ฉันหน่อยสิ”

สีหน้าของหลี่ฮุ้ยหรูก็ซีดเผือดลง แต่ว่าฉันก็มุ่งมั่น สุดท้ายเธอก็หันตัวออกไปเอาน้ำ

ไม่รู้ว่าหวางเสี่ยวซินเข้ามาเมื่อไหร่ ถามฉันเบาเบา “ซูยุ่น ถ้าหากว่าคุณฝืนไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนแล้ว สีหน้าของคุณไม่ค่อยจะดีแล้วจริงๆ!”

เดิมทีฉันอยากที่จะส่ายหน้า แต่ว่าท้องน้อยของฉันก็บีบตัวเจ็บๆหายๆ เจ็บจนฉันพูดไม่ออก

หวางเสี่ยวซินขมวดคิ้วขึ้น ก็ไม่ได้พูดไร้สาระกับฉันแล้ว “คุณนี้มันดื้อรั้นจริงๆ รีบเถอะ ให้เซี่ยงฉิงเป็นเพื่อนคุณไปโรงพยาบาล！”

ความจริงคือฉันไม่อยากจะไปโรงพยาบาล รีบโบกมือ “ไม่ ไม่ต้อง กลับบ้านไปพักผ่อนก็ดีขึ้นแล้ว”

เรื่องเหล่านี้ ไปโรงพยาบาลก็ไม่มีประโยชน์ เยอะสุดก็คงฉีดยาแก้ปวด แต่ฉีดยานั่นก็ไม่ดี ปกติฉันสามารถอดทนไหว

เห็นได้ชัดว่าหวางเสี่ยวซินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน เธอมองไปที่หลี่เซี่ยง “ผู้จัดการหลี่ ความจริงแล้วซูยุ่นค่อยสบาย คุณรอสักครู่ ฉันจะไปสั่งเพื่อนร่วมงานให้ไปส่งเธอที่โรงพยาบาล”

พูดเสร็จ หวางเสี่ยวซินก็ไม่ให้ฉันพูดอะไรอีก เดินตรงไปที่ประตูห้องประชุมและเปิดประตูออก หันหน้ากลับมามองฉัน “ซูยุ่น”

ครั้งนี้หลี่เซี่ยงก็มองมาที่ฉัน “สีหน้าของคุณไม่ไหวแล้วจริงๆ อย่าฝืนอีกเลย ไปโรงพยาบาลเถอะ!”

ทุกคนพูดเช่นนี้ ฉันก็ทำได้แค่พยักหน้า

ฉันเพิ่งจะเดินไปถึงห้องทำงาน เซี่ยงฉิงก็ออกมาประคองฉัน. “คุณพระ เธอทั้งหน้าซีดทั้งเหงื่อออก เกิดอะไรขึ้นกันแน่!”

ฉันอยากจะยิ้ม ให้เธอไม่ต้องกังวล แต่ว่าท้องน้อยของฉันก็บีบรัดเจ็บๆหายๆ ไม่ไหวแล้วจริงๆ ทำได้เพียงถูกเธอประคองกลับไปนั่งบนที่นั่ง

หวางเสี่ยวซินมองฉัน หลังจากนั้นก็สั่งเซี่ยงฉิง “เซี่ยงฉิง คุณไปส่งเธอที่โรงพยาบาลเถอะ สถานการณ์ของเธอตอนนี้ ทำให้คนตกใจกลัวแล้ว!”

ฉันยังไม่ได้เปิดปากพูด ก็ได้ยินเซี่ยงฉิงเปิดปากพูด “ฉันรู้แล้ว ฉันพูดแนะนำเธอแล้ว ให้เธอไปโรงพยาบาล เธอก็ยังดื้อรั้นสุดๆ

ฉันคิดไม่ถึงว่า แค่มีประจำเดือนมา ทำไมถึงได้เจ็บเช่นนี้

เซี่ยงฉิงโค้งตัวมาประคองฉัน “เดินได้ไหม? รีบเถอะ พวกเราไปโรงพยาบาลกัน!”