หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 244

ฉันเข้าใจเหตุผลทั้งหมด แต่ว่าฉันกับลู่จือสิงไม่ใช่วัยรุ่นแล้ว ไม่อาจจะเอาแต่ใจในเรื่องเล็กน้อย

ฉันไม่เป็นไร แต่ลู่จือสิงเป็นเจ้าของบริษัท เรื่องที่เขาควรจะเร่งรีบสำคัญกว่าเรื่องของฉันเยอะมาก

เซี่ยงฉิงโทรศัพท์ไปหา ก็ไม่รู้ว่าจะรบกวนเขาหรือเปล่า

ฉันก็ไม่ได้ตำหนิความคิดของเซี่ยงฉิง ถึงอย่างไรผู้หญิงก็เป็นเช่นนี้ ปากพูดว่าไม่เป็นไร แต่ความจริงแล้วในใจก็อยากที่จะให้ผู้ชายที่ตัวเองรักเป็นห่วงตัวเอง

ลู่จือสิงพูดว่าอีกสักครู่จะมาที่โรงพยาบาล ฉันก็ดีใจมาก

เพียงแต่ฉันดีใจเร็วไปหน่อย แต่นี่ยังไม่ถึงโรงพยาบาล ท้องของฉันก็เริ่มที่จะปวดจนทนไม่ไหว ปวดจนเกือบจะหายใจไม่ออกแล้ว

เซี่ยงฉิงเอียงหน้ามามองฉัน “ซูยุ่น เธอไม่เป็นไรใช่ไหม? ไม่ใช่สิ เธอยังได้ยินฉันพูดไหม? ทำไมมือของเธอเย็นขึ้นมากขนาดนี้?”

ฉันยังสามารถได้ยินเซี่ยงฉิงที่กำลังพูดกับฉัน แต่ฉันไม่มีเรี่ยวแรงที่จะตอบเธอแล้ว

โชคดีที่บริษัทของพวกเราไม่ห่างจากโรงพยาบาลมาก สิบห้านาทีก็ถึงแล้ว

เวลาที่กำลังลงจากรถ ทั่วทั้งร่างกายของฉันก็หน้ามืด ถ้าไม่ใช่เซี่ยงฉิงรับฉันเอาไว้ คาดเดาว่าทั่วทั้งร่างกายฉันตอนนี้ก็คงหล่นลงไปบนพื้นแล้ว

“ซูยุ่น เธอเป็นอะไรไหม?”

เซี่ยงฉิงกอดฉันเอาไว้ ฉันได้ยินน้ำเสียงของเธอลุกลี้ลุกลนแล้ว เห็นได้ชัดว่าสถานการณ์ของฉันตอนนี้ทำให้เธอตกใจกลัว

ฉันกัดฟัน พยายามที่จะเปิดปากพูด “ฉันไม่เป็นไร!”

เพียงแค่เพิ่งจะพูดเสร็จ ฉันก็รู้สึกว่าท้องน้อยของฉันเจ็บอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สายตาของฉันเริ่มเลือนราง

ก่อนที่สายตาของฉันกำลังเลือนราง ฉับพลันนั้นฉันก็ได้ยินเสียงของลู่จือสิง “ซูยุ่น?”

เขาพึ่งจะพูดเสร็จ ฉันก็ถูกเขากอดเข้ามาอยู่ในอ้อมอก

“ประธานลู่ คุณรีบอุ้มซูยุ่นไปที่ห้องฉุกเฉิน เหมือนเธอจะทนไม่ไหวแล้ว!”

ฉันได้ยินคำพูดของเซี่ยงฉิง อยากจะพูดว่าไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น แต่จริงๆแล้วคือเปิดปากพูดไม่ไหวแล้ว หายใจแต่ละครั้งเหมือนกับอยากจะเอาชีวิตฉันไป

ลู่จือสิงกอดฉันไว้อย่างแน่น เขาก้าวเดินเร็วมาก ฉันถูกเขาอุ้ม ไม่กี่ก้าวก็เข้าไปในโรงพยาบาลแล้ว

เพียงแต่ในเวลานี้ ฉันปวดจนไม่มีจิตสำนึกแล้ว เมื่อก่อนฉันก็เจ็บ เวลาที่เจ็บรุนแรงก็เกือบจะล้มสลบไป

แต่ก็ไม่เคยเป็นเหมือนตอนนี้ เหมือนกับว่าหายใจก็ลำบาก สายตาก็มองเห็นบ้างไม่เห็นบ้าง มองใบหน้าของลู่จือสิงก็ไม่ชัดเจนแล้ว

ฉันพยายามเปิดปากอยากจะเรียกเขา แต่ก็พูดไม่ออกแล้ว ตอนนี้ฉันก็รู้สึกหวาดกลัวแล้ว

เวลาที่ถูกวางลงบนเตียงผู้ป่วย จิตสำนึกของฉันยังอยู่ เพียงแต่ไม่ค่อยจะชัดเจนแล้ว ฉันแค่รู้สึกถึงลู่จือสิงเหมือนกับก้มหน้าลงมาพูดอะไรกับฉัน แต่ว่าฉันได้ยินไม่ชัดเจน ท้องน้อยของฉันเจ็บอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ซูยุ่น ไม่ต้องกลัว”

ลู่จือสิงจับมือของฉันเอาไว้ ไม่หยุดที่จะพูดปลอบโยนข้างใบหูฉัน

ฉันอดทนมาทั้งวันแล้ว ความเจ็บนั้นค่อยๆบีบขึ้นมา นอนอยู่บนเตียงเพียงแค่รู้สึกว่าใบหูของตัวเองได้ยินเสียงหึ่งๆ ได้ยินคำพูดของเขาหยดน้ำตาก็ไหลออกมาแล้ว “ลู่จือสิง ฉันเจ็บ”

เจ็บมาก เจ็บจนเหมือนว่าตัวเองจะมีชีวิตต่อไปไม่ได้แล้ว

เส้นประสาทในการรับรู้ความรู้สึกเจ็บปวดของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ระดับความเจ็บปวดของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน บางคนเจ็บและอดทนได้ บางคนเจ็บอดทนไม่ได้

ฉันไม่รู้ว่าผู้หญิงคนอื่นจะเจ็บปวดเช่นนี้ไหม ฉันเพียงแค่รู้สึกว่าในหัวสมองของตัวเองหน้ามืด ลู่จือสิงที่อยู่เบื้องหน้าคล้ายกับว่ายิ่งมองเห็นไม่ชัดเจนแล้ว

ฉันเพียงแค่รู้สึกว่าไม่เคยกลัวอะไรแบบนี้มาก่อน ไม่หยุดที่จะเปิดปากเรียกเขา “ลู่จือสิง! ลู่จือสิง!”