หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 245

“เป็นอะไร?”

ฉันเพิ่งจะวางสาย ลู่จือสิงก็กลับมาแล้ว เขาจ้องมองฉัน ขมวดคิ้วขึ้น ด้วยใบหน้าไม่เข้าใจ

ฉันยกมือขึ้นนวดขมับเบาๆ นำเรื่องของหลี่ฮุ้ยหรูพูดออกไป “……ฉันนึกไม่ถึงว่านิสัยของเธอจะแย่เช่นนี้ ตอนนี้ดีแล้ว ทำให้หลี่เซี่ยงไม่พอใจ ตัวเองก็พูดว่าไม่ทำก็คือไม่ทำแล้ว”

ลู่จือสิงเข้ามาดึงมือของฉัน เขานั่งอยู่บนหัวเตียงทำหน้าที่แทนมือของฉัน ช่วยฉันนวดที่ขมับ

หลังจากที่ฉันตื่นขึ้นมาก็รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย แรงนวดของเขาไม่เบาและไม่หนัก นวดจนฉันรู้สึกสบายขึ้นเยอะมาก

“อย่าโมโห พวกเราไม่จำเป็นต้องโมโหคนพวกนี้”

ฉันเข้าใจเหตุผลทั้งหมด แต่ว่าหลี่ฮุ้ยหรูทำให้ฉันเจ็บปวดมาหลายวันแล้ว ตอนนี้จะไปแล้ว ยังทำให้แผนกของพวกต้องลำบาก พูดตามตรง ฉันอยากจะเอาหลี่ฮุ้ยหรูจับไว้ให้แน่นแล้วใช้ฝ่ามือตบให้หลายๆครั้ง

แน่นอน ฉันก็แค่คิด ถึงอย่างไรฉันก็โตแล้ว ประสบการณ์ในการทำงานก็เจ็ดถึงแปดปีแล้ว ไม่สามารถจะทำร้ายคนที่ไม่เคยมีสังคมการทำงานเช่นผู้หญิงคนนี้

แต่ว่าทัศนคติเช่นนี้ของหลี่ฮุ้ยหรู ฉันก็ยังต้องพูดกับติงหยวนให้ชัดเจน ติงหยวนอยู่เมืองAมานานแล้ว รู้จักคนเยอะมากมาย และทำงานอย่างพวกเรานี้ กลุ่มคนทั้งหมดก็ไม่ได้มีขนาดใหญ เขาเพียงแค่พูดประโยคในกลุ่มคนพวกนี้ ทุกคนก็รู้แล้วว่าต้องทำอย่างไร

ความจริงแล้วก่อนหน้านี้ฉันก็ไม่ใช่ไม่เคยพบกับนักศึกษาฝึกงานที่ทำเกินไปเช่นนี้ แต่คนอย่างหลี่ฮุ้ยหรู นี้เป็นครั้งแรกจริงๆที่ฉันได้พบ

ทัศนคติชุ่ยๆก็ไม่พูด ทำงานเรื่องอะไรก็ไม่เหมือนกับผู้ที่บรรลุนิติภาวะสักนิด แต่ไหนแต่ไรไม่เคยจะคิดไตร่ตรองผลลัพธ์ที่จะตามมา

ได้ยินคำพูดของลู่จือสิง ฉันถอนหายใจออกมา “ฉันไม่ได้โมโหเพราะเธอ เพียงแต่เธอคือนักศึกษาฝึกงานที่ฉันได้พบและทำให้ฉันรับไม่ได้ที่สุด”

“วางใจเถอะ ความโมโหที่คุณได้รับ สามีจะช่วยคุณทวงกลับมา!”

เขาพูดเช่นนี้ ฉันไม่หยุดที่จะขมวดคิ้ว “คุณต้องการจะทำอะไร?”

ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดจะเรื่องไม่ดีอะไรอยู่ เพียงแค่ลู่จือสิงลงมือด้วยตัวเอง คาดเดาว่าหลี่ฮุ้ยหรูจะสามารถถูกบีบให้เป็นทุกข์อย่างแน่นอน

แต่ว่าถ้าฉันคิดเล็กน้อยกับเธอ ก็ดูเหมือนว่าไม่ดีกับตัวเอง

ครุ่นคิดยุ่งเหยิงมาก ฉันเม้มริมฝีปาก “ช่างเถอะ เรื่องนี้คุณอย่าเข้ามายุ่งดีกว่า!”

ก็ไม่รู้ว่าลู่จือสิงจะฟังที่ฉันพูดหรือเปล่า เพียงแค่พูดเสียงต่ำออกมาหนึ่งเสียง ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

หลังจากฉีดยาแก้ปวดฉันก็ดีขึ้นมากแล้ว ก็แค่มีประจำเดือน มานอนติดอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลความจริงก็ไม่มีเรื่องอะไร

ฉันทนไม่ไหวแล้ว อยู่ในโรงพยาบาลก็กินของที่ลู่จือสิงซื้อกลับมาให้ ฉันพูดกับเขาว่าอยากจะกลับแล้ว

ลู่สือสิงมองฉันด้วยใบหน้าไม่เห็นด้วย “จะกลับเร็วเช่นนี้? ถ้าหากว่าคุณเจ็บอีกจะทำอย่างไร?”

เรื่องวันนี้ทำให้ฉันขายหน้าจริงๆ ใครจะไปคิดว่าฉันแค่มีประจำเดือนครั้งเดียวจะทำให้ฉันน่าเวทนาเช่นนี้ ถูกคนพาส่งเข้าโรงพยาบาล

“ฉันไม่เป็นไรแล้ว จริงๆ ช่วงระยะเวลาที่ฉันมีประจำเดือน เจ็บมากแบบนี้เป็นปกติ！ฉันไม่อยากจะฉีดยาแก้ปวดทุกวัน นอกจากฉีดยา โรงพยาบาลก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว!”

ฉันรู้สึกว่าช่วงระยะเวลาที่ปวดประจำเดือนเป็นเรื่องที่มหัศจรรย์ที่สุด เพราะว่าเมื่อปวดรุนแรงขึ้นมา นอกจากจะฉีดยาแก้ปวดก็ไม่มีวิธีไหนที่จะแก้ไขได้

ลู่จือสิงจ้องมองฉัน ดูท่าทางเหมือนจะไม่ปล่อย ฉันดึงแขนเสื้อของเขา อย่างออดอ้อน “ลู่จือสิง คุณให้ฉันกลับบ้านเถอะ ฉันไม่ไปบริษัทแล้ว ได้ไหม?”