หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 264

เซี่ยงฉิงเป็นคนที่ไม่มีความละเอียดอ่อนเลยจริงๆ ผ่านไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงเธอก็ลืมเรื่องที่ฉันกับถงเจียหลิน “เค้นคำตอบ” จากเธอเมื่อเช้านี้เสียแล้ว

เมื่อฉันกับถงเจียหลินชวนเธอไปกินข้าว เธอก็รีบกุลีกุจอมาหา “กลางวันนี้กินอะไรกันดี”

“อาหารฝรั่ง วันนี้ฉันอารมณ์ดี เดี๋ยวฉันเลี้ยงพวกคุณเอง! จองโต๊ะไว้เรียบร้อยแล้วด้วย!”

ฉันชิงพูดตัดหน้าถงเจียหลิน

ฉันเองไม่ได้กินอาหารฝรั่งมานานแล้ว แถมเซี่ยงฉิงก็กำลังตั้งท้องจึงกินอาหารบางอย่างไม่ได้ ฉันเลยเลือกอาหารที่พื้นๆ ไว้ก่อน

บริเวณที่นั่งที่ฉันเลือกไว้ค่อนข้างสงบและเป็นส่วนตัว ไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมารบกวนหรือกลัวว่าเพื่อนร่วมงานจะมาได้ยินเข้า

ขณะที่ฉันกำลังจะถามเซี่ยงฉิงเรื่องเมื่อวาน โทรศัพท์ก็สั่นเตือนขึ้นมาก่อน พอหยิบขึ้นดูจึงพบว่าเป็นข้อความจากเจิ้งเยว่

“ซูยุ่น! ผู้จัดการของเราเปลี่ยนใจแล้ว แถมยังบอกให้พวกเราร่วมมือกับคุณอย่างเต็มที่ด้วย!”

ปกติเจิ้งเยว่ดูเป็นผู้ใหญ่ที่สุขุมมาก นานๆ ทีจึงจะเห็นเธอตื่นเต้นดีใจขนาดนี้

แล้วฉันก็หันกลับมาสนใจเรื่องตรงหน้าต่อ ฉันเงยหน้ามองเซี่ยงฉิงที่นั่งอยู่ข้างๆ ถงเจียหลิน ยกน้ำขึ้นมาจิบพลางเอ่ยกับเธอว่า “เอาละ คุณกำลังปิดบังอะไรฉันกับเจียหลินอยู่”

“เปล่า ไม่มี ไม่มีจริงๆ!”

ฉันทำเสียงฮึในลำคอเบาๆ “เซี่ยงฉิง คุณจะไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือ มาถึงขนาดนี้แล้วทำไมยังต้องปิดบังพวกเราอีก? เราเป็นเพื่อนสนิทกันไม่ใช่หรือ คนเป็นเพื่อนเขาทำกันแบบนี้หรือ?”

ทันทีที่ฉันพูดจบ ถงเจียหลินก็เสริมขึ้นมาว่า “ใช่ เราไม่มีเพื่อนสนิทที่ไหนแล้ว ไม่ต้องกลัวว่าเราจะบอกใครหรอก ฉันกับซูยุ่นจะเก็บเป็นความลับอย่างดีเลย!”

ฉันอดหัวเราะคำพูดของถงเจียหลินไม่ได้

เซี่ยงฉิงมองมาที่ฉันก่อนจะหันไปกลับมองถงเจียหลินอีกครั้งด้วยสีหน้าเป็นกังวล

แม้จะไม่รู้ว่าเธอมีเหตุผลอะไรถึงอยากปิดเป็นความลับ แต่ฉันก็จะไม่แซวเธอแล้ว

ฉันเหลือบมองถงเจียหลิน เมื่อเห็นว่าเธอไม่มีความเห็นใดๆ ฉันจึงเอาข้อความที่ฉีซิ่วหรานตอบฉันมาให้เธอดู “เอาละ ไม่ต้องปิดบังแล้ว เรารู้หมดแล้ว!”

เซี่ยงฉิงที่กำลังดื่มน้ำเกือบจะพ่นน้ำใส่ฉันอย่างกลั้นไม่อยู่

ฉันรู้สึกขันหน่อยๆ “คุณแค่แต่งงานเองนะ ถึงกับเครียดขนาดนี้เลยหรือ?”

นานๆ ทีเซี่ยงฉิงจะมีท่าทีเขินอายแบบนี้ เธอหยิบทิชชูของถงเจียหลินขึ้นมาเช็ดปาก “ฉันไม่ได้คิดจะปิดบังพวกคุณ แต่แค่ไม่รู้ว่าจะบอกยังไงดี”

ฉันพอใจแล้ว “เมื่อวานฉันหาโอกาสให้คุณกับฉีซิ่วหรานได้คุยกัน ไหนเล่ามาซิว่าสุดท้ายแล้วพวกคุณคุยกันยังไงถึงได้ไปจดทะเบียนกัน?”

เซี่ยงฉิงมองฉันอย่างเขินอาย แต่ก็ยอมเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นให้ฟัง “จริงๆ เมื่อวานนี้ฉันอยากคุยกับเขาดีๆ... หลังจากมารับฉันที่ทำงาน เขาก็พาฉันไปกินข้าว แล้วตอนกินข้าวอยู่เขาก็ถามฉันว่าจะจัดการกับเด็กยังไง ตอนนั้นฉันโกรธมาก ยกแก้วขึ้นมาจะสาดน้ำผลไม้ใส่เขา แต่เขาเอื้อมมือมาหยุดไว้ แล้วบอกว่าฉันกำลังเข้าใจเขาผิด”

เธอหยุดดื่มน้ำนิดหนึ่ง “ตอนนั้นฉันโมโหมากจนไม่ยอมฟังที่เขาพูด หลังจากนั้นอยู่ๆ เขาก็จูบฉัน ที่ร้านอาหารนั่นแหละ... มะ... มีคนอยู่ตั้งหลายสิบคน หลัง... หลังจากนั้นฉันก็นิ่งไปเลย แล้วเขา... เขาก็ขอฉันแต่งงาน เขาบอกว่าเขาไม่มีทางปล่อยให้เด็กเกิดมาทั้งแบบนี้ เขาหวังว่าฉันจะให้โอกาสเขาได้ทำหน้าที่พ่อของลูก”

“ตอนนั้นในหัวฉันว่างเปล่าไปหมด ไม่รู้จริงๆ ว่าเขาพูดอะไรบ้าง ฉันมัวแต่ตะลึง จนทุกคนในร้านปรบมือและเชียร์ว่า ‘แต่งเลย’ ‘แต่งเลย’... ฉันยังไม่ทันพูดอะไร อยู่ๆ เขาก็สวมแหวนลงมาที่นิ้วนางข้างซ้ายของฉัน หลังจากนั้น... หลังจากนั้นเขาก็พาฉันไปจดทะเบียน”

ฉันแปลกใจเล็กน้อยหลังจากฟังเซี่ยงฉิงเล่าจนจบ รู้สึกว่าฉีซิ่วหรานที่เธอพูดถึงเหมือนเป็นคนละคนกับฉีซิ่วหรานที่ฉันรู้จัก

ฉันกำลังจะเอ่ยปากแต่ถงเจียหลินชิงพูดขึ้นก่อน “คุณแน่ใจนะว่าคุณไม่ได้เป็นฝ่ายขอแต่งงานก่อน?”

“นี่!”

ฉันมองเซี่ยงฉิงแล้วหัวเราะออกมา “ที่จริงฉันก็อยากจะถามแบบนั้นอยู่พอดี”

“เป็นเพื่อนกันจริงหรือเปล่าเนี่ย!”

“เป็นๆๆ! คุณอยากกินอะไร สั่งมาได้เลย!”

ฉันไม่เคยคิดเลยว่ากลยุทธ์การจู่โจมแบบถอยแล้วค่อยรุกของฉีซิ่วหรานจะรุนแรงและรวดเร็วกว่าวิธีใดๆ

“แล้วพวกคุณวางแผนจะจัดงานแต่งกันเมื่อไร? ตอนนี้คุณท้องเกือบหนึ่งเดือนแล้ว ถ้าปล่อยให้ท้องโตกว่านี้ตอนใส่ชุดแต่งงานจะไม่สวยนะ!”

พอได้ยินคำพูดของถงเจียหลิน ฉันก็พลันนึกถึงตัวเองกับลู่จือสิงขึ้นมา

ฉีซิ่วหรานและเซี่ยงฉิงจดทะเบียนและเตรียมแต่งงานกันแล้ว ทว่าฉันกับลู่จือสิงกลับยังไม่ได้จัดงานแต่งกันเลย