หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 271

ฉันรู้สึกเขินอายนิดหน่อย แต่ในเวลานี้ไม่มีใครกล้ารับหน้าที่นี้ และฉันเป็นผู้รับผิดชอบโครงการนี้ อายุฉันก็ไม่น้อยแล้ว ถึงแม้ว่าจะเต้นได้ไม่ดี แต่ก็พอไหว

“คุณไม่ต้องกังวลฉันเคยฝึกเต้นมาก่อน เพียงแต่ไม่ได้เต้นมาหลายปีแล้ว แต่ทักษะพื้นฐานยังอยู่”

เจิ้งเยว่มองฉันด้วยความเป็นห่วง：“ซูยุ่น นี่——”

“ตอนนี้มีเวลาไม่มาก หาคนมาแทนชั่วคราวคงไม่ทันแล้ว การเต้นนี้ถูกเรียบเรียงใหม่โดยทีมเชียร์ลีดเดอร์ของพวกเขา ลักษณะทางกายภาพของฉันยังพอได้อยู่ พอถึงเวลาก็ยืนอยู่ด้านหลังหน่อย ฉันสามารถทำตามได้”

เจิ้งเยว่มองมาที่ฉันสักพัก และสุดท้ายก็ปรบมือให้ฉัน：“ลำบากคุณแล้ว”

ฉันยิ้มอย่างขมขื่น เพียงแต่ฉันก็คิดไม่ถึงว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ แต่ทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้แล้ว พวกเรามาถึงตรงนี้ ยังจะถอยกลับไปหรอ？

กัปตันทีมเชียร์ลีดเดอร์มองมาที่ฉันสักพัก และในที่สุดก็พยักหน้า

ฉันไม่ได้สัมผัสการเต้นใด ๆ มาสี่ปีแล้ว พูดตามตรงตอนนี้ใจฉันเต้นแรงมาก แต่ฉันก็รู้ว่าฉันสามารถทำเรื่องนี้ได้ อีกเดี๋ยวสื่อมวลชนก็ตะมากันมากมาย ฉันจะหวาดกลัวไม่ได้！ “ท่าเต้นของพวกเรามีไม่มาก พอการแสดงเริ่มก็เต้นประมาณห้านาที อันที่จริงก็มีหลายท่าที่ต้องเปลี่ยน ฉันจะแสดงให้ดูเป็นตัวอย่างก่อนสองรอบ คุณซูลองดูก่อนว่าสามารถทำตามได้ไหม”

ฉันพยักหน้า และดูเธอเต้นหนึ่งรอบ หลังจากดูจบฉันก็ถอนหายใจ เธอกำลังจะเต้นให้ดูเป็นรอบที่สอง ฉันรีบหยุดเธอ：“ไม่ต้องหรอก ฉันจำได้พอประมาณแล้ว คุณนำฉันฝึกซ้อมสองรอบ หลังจากนั้นฉันจะเต้นรวมกันกับทีมของพวกคุณ”

เธอมองฉันแล้วก็ตกตะลึง：“คุณซู ลักษณะทางกายภาพของคุณแข็งแรงมากจริงๆ！”

ฉันยิ้ม ปีนั้นฉันไปฝึกเต้นสิ่งเดียวที่ฉันทำได้ดีกว่าคนอื่นก็คงเป็นเรื่องนี้

ฉันเต้นตามเธอไปสองรอบ ก็สิบห้านาทีผ่านไปแล้ว ฉันพอจะเต้นตามเธอได้มากแล้ว

“พระเจ้า！คุณเต้นตามได้จริงๆ！”น้องสาวคนนั้นมองฉันด้วยความแปลกใจและตื่นเต้น แต่ไม่นานสีหน้าของเขาก็ทรุดลง：“เธอยังมีท่าเต้นที่ยากขึ้นอีก คุณซู ไม่รู้ว่าคุณ——”

ฉันบอกใบ้ให้เธอสบายใจ：“ไม่เป็นไร คุณพูดมาและให้ฉันฝึกซ้อมดูก่อน ถ้าไม่ได้พวกเราค่อยคิดหาวิธีกัน！”

เธอบอกว่าเป็นท่าที่ยากขึ้น คือท่าที่หมุนครึ่งวงกลมในอากาศจากนั้นจึงโพสท่าสุดท้ายกับคนด้านล่าง นี่จะเป็นจุดจบของท่าเต้น

ฉันคิดว่าตัวเองก็แก่แล้วนะ พูดก็พูดเถอะ เมื่อเห็นที่เธอแสดงให้ดูเป็นตัวอย่างแล้ว ฉันก็รู้สึกว่าเสียวซ่าหนังหัวขึ้นมา

แต่ตอนนี้เรื่องมาถึงขั้นนี้ ฉันไม่สามารถถอยได้แล้ว：“สาวสวยคนนั้นมาเป็นคู่หูกับฉัน？เราสองคนมาฝึกซ้อมด้วยกันหน่อย！”

พอฉันพูดจบ นักศึกษาสาวคนนั้นก็ออกมา

ฉันมองเธอแล้วยิ้ม：“คุณเคยฝึกซ้อมท่านี้ไหม？”

เธอส่ายหน้า：“ฉันเพิ่งเข้าร่วมทีมได้สามเดือน ท่านี้ฉันทำไม่ได้”

เธอเป็นหญิงสาวที่เรียบง่าย คงไม่ทำให้ฉันพลัดตกลงในท่าสุดท้าย

หลังจากแก้ปัญหาแล้ว ฉันก็พูดกับเธอว่า ：“งั้นเราไปฝึกซ้อมตรงนั้นกัน คุณไม่ว่ายังไงก็ต้องรับฉันไว้นะ น้องสาวคนสวย！”

น้องสาวคนสวยเขินอาย：“ฉันทำได้ คุณซู คุณวางใจเถอะ！”

พูดจบเราสองคนก็ไปฝึกกันที่ด้านข้างอยู่ครึ่งชั่วโมง

ท่านี้ก็พูดไม่ได้ว่ายาก บางครั้งฉันฝึกโยคะก็เจอท่าที่ยาก แต่ท่านี้ต้องตีลังกา ฉันไม่ได้เต้นมานานแล้ว ครั้งแรกฉันไม่ได้ใช้แรงที่ถูกต้อง อาจทำให้ฉันตกลงมาหลังจากหมุนเป็นวงกลม

ในที่สุดก็ไม่มีเวลาแล้วจริงๆ ฉันกัดฟันแล้วก็เริ่มฝึกซ้อม

ฉันกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุ ฉันจึงฝึกซ้อมกับน้องสาวคนสวยอยู่อีกสักพัก ในที่สุดก็สามารถเต้นรวมกับทีมได้ ฉันถอนหายใจโล่งอก

“ซยุ่น พวกคุณพร้อมกันรึยัง？งานใกล้จะเริ่มแล้ว รอเตรียมพร้อมไว้！เธอยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลย！”

ตอนนี้ฉันเพิ่งนึกได้ว่าการแสดงนี้ก็ไม่มีอะไร นอกจากเสื้อผ้าที่น่าหวาดกลัว！

ในฤดูหนาว พวกเนาสวมชุดกีฬาแขนยาวขายาวขึ้นเต้นบนเวที ถึงแม้ว่าจะใช้เวลาสี่นาทีกว่าๆ แต่คิดๆดูแล้ว ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองต้องหนาวจนตัวสั่น

โชคดีที่เด็กผู้หญิงคนนั้นรูปร่างต่างจากฉันไม่มาก ฉันจึงสามารถใส่ชุดยูนิฟอร์มของทีมได้ รัดหน้าอกไปหน่อย แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร

เมื่อเราอยู่ที่หลังเวที ด้านล่างเวทีมีสื่อมวลชนมากมาย แล้วพิธีกรทั้งสองก็อยู่บนเวทีแล้วและหัวหน้าก็อยู่บนเวทีด้วย

จั๋วหรันในฐานะประธานก็อยู่ที่นี่ด้วย แต่เขาอยู่ฝั่งตรงข้ามกับพวกเรา

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันสวมชุดแบบนี้ต่อหน้าลูกค้า พูดตามตรงว่าหน้าแก่ๆนี้แดงมาก

จั๋วหรันมองมาจากฝั่งตรงข้าม เห็นได้ชัดว่าเขาคิดไม่ถึงว่าฉันจะอยู่ในทีมเชียร์ลีดเดอร์ เขามองมาที่ฉันด้วยความตกตะลึง

ฉันยิ้มด้วยความเขินอาย และรีบหันหน้าไป ฉันพูดกับน้องสาวคนสวยคู่หูของฉันว่า：“น้องสาวคนสวยอีกเดี๋ยวเธอออกแรงมากหน่อยนะ ฉันกลัวว่าจะพลิกตัวไม่ได้”

“คุณวางใจได้ คุณซู พื้นฐานการเต้นของคุณ อันที่จริงแล้วก็ทำท่านี้ได้ไม่ยาก”

ฉันยิ้มและไม่ตอบกลับ

ฉันอายุสามสิบแล้ว จะเหมือนพวกเขาที่อายุสิบแปดถึงยี่สิบได้ยังไง

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้ เพราะพิธีกรเปิดงานเสร็จแล้ว และเสียงเพลงก็ดังขึ้น

ถึงแม้ว่าฉันจะเรียนเต้นมาเป็นสิบปี แต่ก็ไม่เคยขึ้นแสดงบนเวที นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเต้นต่อหน้าผู้คนมากมาย และการเต้นเชียร์ก็ทำให้ผู้คนตื่นเต้นมาก

คิดๆดูแล้วก็รู้สึกขายหน้านิดหน่อย

ไม่นานจังหวะดนตรีก็เข้ามา ฉันถือลูกบอลดอกไม้แล้วก็ไม่ฟุ้งซ่านอีก

หนึ่งนาทีสองนาทีสามนาที……

เวลาค่อยๆผ่านไป ฉันรู้สึกว่าเหงื่อออกเต็มฝ่ามือ ในที่สุดก็ได้ยินเสียงเพลงที่คุ้นเคย น้องสาวคนสวยหันมามองฉัน：“คุณซู！”

ฉันรู้ตัวแล้วยื่นมือออกไปหลังจากการเต้น เธอพยุงเอวของแล้วพลิกตัวฉันขึ้น ฉันรีบออกแรง

ตอนนี้ฉันกำลังจะทิ้งตัว หัวใจของฉันก็หล่นวูบลงไป

เนื่องจากนี่เป็นท่าสุดท้าย ดังนั้นพวกเราจะยังคงท่าเดิมไว้สิบวินาที เพื่อรอให้สื่อมวลชนถ่ายภาพ

ในที่สุดเมื่อถ่ายภาพจบ เจิ้งเยว่วิ่งเข้ามาแล้วกอดฉัน：“พระเจ้าซูยุ่น！ฉันยอมรับคุณเลยจริงๆ！”

“คุณซู ขอบคุณคุณนะ”

เมื่อได้ยินเสียงของจั๋วหรัน ฉันก็รู้สึกเขินอายนิดหน่อยแล้วเอามือลูบจมูก

ยังไม่ทันได้ตอบกลับ เขาก็เอาเสื้อโค้ทมาคลุมให้ฉัน

ฉันอึดอัดใจนิดหน่อย：“ขอบคุณค่ะ ประธานจั๋ว”

“คุณซูเกรงใจแล้ว” เขาพูดพลางหันหน้าไปมองเจิ้งเยว่ที่อยู่ข้างๆฉัน：“เจิ้งเยว่ พาคุณซูไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

เมื่อตะกี้ฉันไม่รู้สึกหนาว พอได้ยินที่จั๋วหรันพูด ฉันรู้สึกว่ามือเท้าของฉันเหมือนถูกมีดบาด

เจิ้งเยว่ก็ไม่ได้ตอบโต้ เธอดึงฉัน：“มามามา พวกเรารีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเถอะ！”

ฉันหนาวสั่นจึงไม่พูดอะไรมาก และตามเธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้า