หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 278

วันนี้ลู่จือสิงมีงานเลี้ยง เดิมฉันคิดจะไปหาเป้ยเปยคนเดียว แต่พอดูสภาพตัวเองเป็นแบบนี้แล้ว ก็อดใจไว้จนได้

กินข้าวคนเดียวก็ไม่รู้จะกินอะไรดี สุดท้ายก็กินโจ๊กร้านข้างๆบ้านไปถ้วยหนึ่ง

พอกลับถึงบ้าน บ้านโล่งๆ เมื่อก่อนไม่เคยรู้สึก ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่สบายหรือว่ากลางวันนี้เซี่ยงฉิงกับถงเจียหลินพวกเธอถามฉันเรื่องเเต่งงานอีกครั้ง ฉันเลยรู้สึกอารมณ์นอยด์ๆ

ฉันนั่งที่ห้องโถงสักพักค่อยไปอาบน้ำ อาบน้ำเสร็จพึ่งจะ แปดโมงกว่านิดๆ เวลานี้ ฉันก็ไม่อยากนอนเช้าขนาดนี้

กินยาเสร็จ หยิบหนังสือเล่มหนึ่งมาอ่าน

น้อยมากที่ฉันจะว่างอย่างนี้ ก่อนหน้านี้ยุ่งกับงาน พอกลับบ้านก็ต้องเล่นกับเป้ยเปย

ฉันเปิดหนังสืออ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง แต่อ่านไม่รู้เรื่องอะไรเลย หัวสมองมีแต่เรื่องแต่งงาน

ยิ่งคิดก็รู้สึกยิ่งไปกันใหญ่ จนกว่าได้ยินเสียงจากประตูข้างนอก ฉันจึงจะรีบลุกเดินออกไป

ลู่จือสิงกลับมาแล้ว เขาไม่ได้ดื่มเยอะ เพราะสายตาที่มองฉัน เห็นได้ชัดว่ายังมีสติอยู่”ยังไม่นอน?”

ฉันมองนาฬิกาที่ไม่ไกล ตลกเล็กน้อย เดินไปถอดเสื้อกัดหนาวแล้วพูดว่า “ประธานลู่ ตอนนี้พึ่งจะเก้าโมง ฉันนอนเช้าเมื่อไหร่ละ! ”

” เธอเป็นหวัดยังไม่หาย กินยาหรือยัง? ”

เขาพูดพร้อมเอามือมาลูบหัวฉัน

ลู่จือสิงพึ่งกลับมาจากข้างนอก ฝ่ามือเขาเย็น แปะไว้ที่หน้าผากฉัน เขาเอาออกอย่างเร็ว “ไข้ไม่สูงใช่ไหม?”

ฉันส่ายหัว”ไม่มี”

เขาลดมือลง เอามือปาดไหล่ไว้ ใช้หน้าผากตัวเองมาชนกับหน้าผากฉัน สักพักเขาขมวดคิ้ว”วัดอุณหภูมิดูอีกครั้ง”

ขณะที่พูด เขาก็เข้าไปหากล่องพยาบาล

“มานี้”

เขาถือกล่องพยาบาลไปที่โซฟาแล้วโบกมือมาทางฉัน

ฉันยกมือไปแตะหน้าผาก ไม่เห็นจะรู้สึกอะไร แต่เขาเอาที่หวัดไข้ออกมาแล้วฉันเลยต้องเดินไปหา

เขายื่นที่วัดไข้มาให้ฉัน “วัดดู ฉันจะไปอาบน้ำ”

ฉันพยักหน้า รับที่วัดไข้มาหนีบไว้ที่รักแร้

ตัวเขามีกลิ่นเหล้า ถึงแม้ว่าไม่แรง แต่ก็ชัดเจน

ฉันนั่งวัดไข้ที่โซฟา มือถือสั่นขึ้นมา เป็นเซี่ยงฉิง เธอส่งการ์ดเชิญแต่งงานมา

ฉันกดเข้าไปดู เป็นรูปพรีเวดดิ้งของเขาสองคน ถึงแม้ว่าจะรีบไปหน่อย แต่ฉันดูๆแล้วก็โอเคนะ

พอลู่จือสิงออกมาฉันก็รีบว่างโทรศัพท์ทันที เขาเช็ดหัวไปด้วยและเข้าไปเอาน้ำสองแก้วในห้องครัวไปด้วย ยื่นแก้วหนึ่งมาให้ฉัน “ดื่มน้ำเยอะๆ เหมือนเธอจะมีไข้สูงอีกแล้วนะ”

ฉันยกมือไปจับหน้าผาก ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า รู้สึกตัวเองมีไข้ขึ้นเลย

ฉันไม่ได้พูดอะไรอีก ก้มหน้าดื่มน้ำอย่างเงียบๆ

ทันใดฉันนึกถึงงานแต่งของเซี่ยงฉิง ถามเขาอย่างเร่งรีบ “วันที่ยี่สิบสี่ของเดือนนี้ นายว่างไหม?”

เขายักคิ้ว”น่าจะว่าง ทำไม?”

“เซี่ยงฉิงกับฉีซิ่วหรานแต่งงานไง!”

“งั้นฉันให้หลี่จื้อ เคลียร์วันนั้นให้ว่าง”

ฉันพยักหน้า “ว่างได้ยิ่งดี ว่าไปแล้วยังไงนายกับฉีซิ่งหรานก็ถือว่าเป็นเพื่อนกัน”

เขากระหึ่มเบาเบา มานั่งลงข้างๆฉัน”เอาที่วัดไข้ออกมา”

ฉันเอาผ้าห่มออก ยื่นมือไปเอาที่วัดไข้ในรักแร้ออกมา

เขาเงยหน้าขึ้นมองหลายวิ สีหน้าดูไม่ดีเลย ฉันรู้ทันทีว่าเป็นยังไง

และแล้ววินาทีต่อมาเขาก็อ้าปากพูด “สามสิบเจ็ดองศาเซลเซียส ไข้ต่ำ เธอตากฝนตอนกลับมาใช่ไหม ?”

ฉันหวั่นใจเล็กน้อย รีบส่ายหัว”ไม่มี!”